1 Η αστική ανάπτυξη:
Η βαρύτερη κατάρα που βαρύνει τον τόπο και ονομάζεται «αστική ανάπτυξη», η έλλειψη της οποίας αποκλείει κάθε ανάπτυξη και πρόοδο, είναι η έλλειψη πόλεων στην Ελλάδα. Το μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο να φιλοξενείται το 50% του πληθυσμού της στο μόλις 2% του εδάφους της!. Είναι αυτό που λέγεται από πολλούς πολιτικούς και «πνευματικούς» ταγούς, χωρίς όμως κάποια εμβάθυνση, περί «θνησιγενούς» ελλαδικού κρατιδίου.
Όταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 ήρθε ως προπονητής Μπάσκετ στον Πανιώνιο, κάποιος Βλάντιμιρ Τζιούροβιτς, τον άκουσα απορημένος σε μια συνέντευξη να λέει πώς:............................
«Τα ομαδικά αθλήματα ποτέ δεν θα αναπτυχθούν σε υψηλό και επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα, διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που έχω γνωρίσει να μην έχει πόλεις». Και βέβαια. Η Άρτα με τις 30.000, τα Γιάννενα με τις 75.000 ακόμη και η Πάτρα με τις 200.000 κατοίκους, δεν αποτελούν κέντρα αστικής ανάπτυξης και παραγωγής, με εργατική και παραγωγική τάξη. Όλη τους η ζωή είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και το μεταπρατικό εμπόριο. Λιανέμποροι και ψιλοαντιπρόσωποι προϊόντων που στο 90% παράγονται στο εξωτερικό, αποτελούν την οικονομική βάση της ελληνικής πόλης. Η οικονομία συμπληρώνεται από τους χιλιάδες στρατιώτες και φοιτητές, των εκατοντάδων άχρηστων σχολών ΤΕΙ και ΑΕΙ (βοιδοσχολών, όπως αποκαλούνται στην λαϊκή γλώσσα), που ιδρύονται μόνο ως οικονομική ένεση στην εμπορική κίνηση των πόλεων.
Το πλέον παράδοξο και ανησυχητικό είναι ότι, σχεδόν το μισό του ελληνικού στρατού, υπό το πρόσχημα των κέντρων εκπαίδευσης, βρίσκεται στην Πελοπόννησο, την στιγμή που 10 μεραρχίες και εκατοντάδες άλλες μονάδες έχουν παροπλισθεί και καταργηθεί στα σύνορα, στην Ήπειρο και την Μακεδονία!
Στην Ελλάδα το 100% της ισχνής βιομηχανικής παραγωγής (αυτό που χαρακτηρίζει ένα άστυ) είναι συγκεντρωμένο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Έψαξα παντού στον χάρτη και στην γεωγραφία. Και διαπίστωσα πώς πράγματι, δεν υπάρχει αλλού στην Ευρώπη κράτος με ενάμισι αστικό κέντρο, η πρωτεύουσα δε να έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας, τις 10 από τις 16 ομάδες ποδοσφαίρου, τις μισές μητροπόλεις της εκκλησίας κ.λ.π.. Είδα ότι ακόμα και η Αλβανία έχει 5 ισοδύναμα αστικά κέντρα και ισομερώς κατανεμημένο τον πληθυσμό της και την παραγωγή της (άρα καλύτερες προοπτικές). Η Βουλγαρία το ίδιο, η
Σερβία, η Κροατία, για να μην πω και για την Γερμανία των 80.000.000, όπου μόνο 4-5 πόλεις ξεπερνούν σε πληθυσμό το 1 εκ! (και το Βερολίνο, που είναι μεγαλύτερο από την Αθήνα, έχει μόνο δύο, μικρές μάλιστα, ομάδες ποδοσφαίρου στην Α εθνική, ενώ η Αθήνα τις 10 από τις 16!). Και τότε συνειδητοποίησα τα λόγια του Τζιούροβιτς, Όχι μόνο τριτοκοσμικό, πεμπτοκοσμικό είναι το κράτος αυτό!
Δυστυχώς πάλι στις καταστάσεις της ΕΣΥΕ, η οποία βέβαια δίνει μόνο αριθμούς και την ερμηνεία την αφήνει σε όποιον ενδιαφέρεται, βλέπουμε μια ανάπτυξη του αστικού πληθυσμού από 43% που ήταν το 1961, έναντι 48,8% του αγροτικού, να φτάνει στο 59-60% στις μέρες μας. Και αυτό βέβαια δεν οφείλεται στην αύξηση του πληθυσμού αλλά στην μετανάστευση από την ύπαιθρο στην Αθήνα. Έτσι δεν έχουμε στην ουσία μια ανάπτυξη του αστικού πληθυσμού, η οποία είναι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπέρ της υγιούς αναπτύξεως του κράτους, αλλά μία γκετοποίηση, μία στρέβλωση, μία φίμωση μέχρι ασφυξίας του Έθνους.
Η Ελλάδα κατέχει, δυστυχώς, το μοναδικό και θλιβερό προνόμιο στην Ευρώπη, να μην διαθέτει πόλεις. Δείτε τον χάρτη ολόγυρα μας και θα δείτε ότι κανένα κράτος στον κόσμο δεν διαθέτει ενάμισι αστικό κέντρο, αλλά και οι πιο φτωχές και μικρές χώρες έχουν τουλάχιστον 5-6 αστικά κέντρα ισοδύναμα σε πληθυσμό και ανάπτυξη.
Στην Αθήνα υπάρχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Δείτε για παράδειγμα τον «Οργανισμό Βάμβακος», που όταν κάποιος υπουργός τόλμησε να πει πώς πρέπει να πάει στην Λάρισα, εκεί που βγαίνει και το βαμβάκι, ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές δημοσιουπάλληλοι και τον κράτησαν τελικά στην Αθήνα, για να εξυπηρετήσουν τους… βαμβακοπαραγωγούς της Λεωφόρου Συγγρού!!!