Techno,Minimal,Progressive,Industrial!
Techno,Minimal,Progressive,Industrial!
Και ο δίσκος είναι αυτός:
Άντε και άλλη μία γιατί γουστάρω..με άλλη διάταξη εν ώρα δράσης παλαιότερα..(6 months ago)
+1Αρχικά δημιουργήθηκε από Ktm.Prestige
Ότι έχει σχέση με Hard Rock,gothic....Τελευταία (2 χρόνια τώρα) είμαι στο Alt.Rock!
Δεν κριτικάρω τα άλλα είδη , ο κάθε ένας έχει τα γούστα του.
Χα! Το πήρα το μωρό...
Αρχικά δημιουργήθηκε από tsiros_temp
Ο Uri είναι μια κοινή απάτη (όπως όλοι οι μάγοι, μέντιουμ, νεροψάχτες, ψυχοαπαυτοτέτοιοι). Δες εδώ... και εδώ... και πάλι...
Όσο για το θέμα της διάδοσης της μουσικής... Θα σε αφήσω να σκεφτείς λιγάκι τα εξής ερωτήματα:
- Γιατί δημιουργήθηκαν οι δισκογραφικές εταιρίες;
- Τί σημαντικό εμφανίστηκε την τελευταία δεκαετία;
- Γιατί η RIAA (Recording Industries) τα έχει παίξει με το φαινόμενο "mp3" και "download";
Αν τα σκεφτείς αυτά τα 2 και λάβεις υπ'όψη σου ότι η δισκογραφικές εταιρίες έχουν κερδοσκοπικό ενδιαφέρον, θα καταλάβεις πολλά!
Μετά, θα σου δείξω κάποια πραματάκια, αν και νομίζω ότι μέχρι τότε θα τα έχεις βρει μόνος σου
Δε σου χάλασα τίποτα απολύτως. Όπως ψυλλιάστηκες, υπάρχει βαθύτερο νόημα στα γραφόμενά μου, εξ ου και τα πλάγια στο "ακούσει".
Ας το πω με άλλα λόγια:
Είναι μάγκας συνθέτης/οργανοπαίχτης αυτός που με μία νότα μόνο θα καταφέρει να σε κάνει να νοιώσεις ρίγη συγκίνησης.
Δε φαντάστηκα να μη κατάλαβες το χιούμορ, όταν αναφέρθηκα στον Γκέλλερ, κι εσύ το πήρες σοβαρά!
--Έχεις θέσει τρία απανωτά ερωτήματα:[*]Γιατί δημιουργήθηκαν οι δισκογραφικές εταιρίες;[*]Τί σημαντικό εμφανίστηκε την τελευταία δεκαετία;[*]Γιατί η RIAA (Recording Industries) τα έχει παίξει με το φαινόμενο "mp3" και "download";
Στο πρώτο, απαντώ ότι αποτελούν εμπορικές επιχειρήσεις, οπότε αποσκοπούν στο κέρδος, αλλά θα προσθέσω ότι είναι ταυτόχρονα διαπλεκόμενες με την εξουσία, με κοινό στόχο την πολιτιστική εγκάθετη κατεύθυνση των μαζών, διότι γνωρίζουν ότι το θέμα "τραγούδι" εμπερικλείει τεράστια δύναμη, που θα μπορούσε να διαμορφώσει πολίτες ξύπνιους κι αντιστεκόμενους -πράγμα μή επιθυμητό γιαυτούς. Χώρια που πίσω κρύβονται εβραίοι, (είναι τυχαίο; Δε γνωρίζω).
Το δεύτερο δεν μπορώ να το φανταστώ (ή πολλά θα μπορούσα να φανταστώ), γιατί είμαι simple minded!
Όσο για το τρίτο, μήπως οι δισκογραφικές χάνουν φράγκα;
--Συμπέρασμα: Δεν μπορώ να βρω μόνος μου πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να γνωστοποιήσει τη μουσική του παρακάμπτοντας τις δισκογραφικές-που ζητούν χρήματα απ'τους ακροατές- αλλά και να βιοποριστεί απ'αυτό, ως επαγγελματίας τραγουδοποιός. Θα ήθελα το 50-50, και καπάκι τη βοήθεια του κοινούΣτους γρίφους δεν είμαι πάντα καλός.
--Όσο για τον μάγκα με τη μία χορδή που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις, ερμηνεύεται ως "ταλέντο" και όχι απαραίτητα ότι έχει παιδεία. Από πού προκύπτει η παιδεία; Ο γύφτος που σε κάνει ν'ανατριχιάζεις με το βιολί του, έχει παιδεία; Αλλά αυτό που τονίζω με έμφαση, είναι ότι το τραγούδι δεν είναι μόνο μουσική. Είναι και στίχος. Τί να το κάνω εγώ να ακούσω μία ωραία μουσική φράση, μία εισαγωγή που θα με πάει στον ουρανό, και μετά ν'ακούσω να τραγουδάει ο γύφτος ή ο βλάχος το γαβ-γαβ! Και δεν μιλάω ρατσιστικά, αλλά παραστατικά. Όλοι όμως κολλάτε στο θέμα μουσική, και ο στίχος μπαίνει στις καλένδες. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι έτσι τα πράγματα. Αντίθετα, ο στίχος είναι αυτό που βαρύνει, αν είναι προσφορά ψυχοπνευματικής ανύψωσης, και "ελαφρύνει" αν δεν αφορά κανένα. Εκτός, αν θα θέλαμε να μιλήσουμε αποκλειστικά για διάφορα είδη μουσικής. Αλλά το άκουσμα μουσικής απογυμνωμένης απ'τον στίχο, αφορά ΜΟΝΟ τον ψυχισμό. Το πνεύμα μένει ακάλυπτο. Νομίζω ότι είναι κατανοητό αυτό. Παράδειγμα: Τί είδους πνευματισμό μπορεί να κομίζει η ντίσκο ή η τέκνο, ή λάτιν, ή η κλασσική μουσική. Ενώ ένας ΚΑΛΟ'Σ στίχος μιάς ροκ μπαλάντας, ή ενός γνήσιου τραγουδιού παιγμένου με μπουζούκι, μπορούν να σου δώσουν πνευματική τροφή. Έχεις αντίθετη άποψη;
--Και εν κατακλείδι, μου αρέσει να ασκώ αρνητική κριτική σε ό,τιδήποτε το φαύλο, το πρόστυχο, το ευτελές, το ψεύτικο, το κατευθυνόμενο, το απόβλητο και το τίποτα. Αλλά επίσης να εκθειάζω ό,τι το καλό, το ωφέλιμο, το αληθινό, που θα με καθιστά υπερήφανο σαν άνθρωπο και σαν πολίτη αυτής της χώρας. Αν είναι ελαττώματα αυτά, δέχομαι καταδικαστική ετυμηγορία, μ'αυτές τις κατηγορίες. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι ασφαλώς και υπάρχουν επίπεδα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, και δεν είναι όλα μια κολλημένη μάζα. Και οπωσδήποτε άλλο ήθος γραφής χαρακτηρίζει το "δικαίωμα στ'όνειρο" του Λάκη Παπαδόπουλου, και άλλο το "τόπε-τόπε ο παπαγάλος" του Λεπά. Και δεν κρίνω τους καλλιτέχνες ως ανθρώπους σωστούς ή λάθος, αλλά ΜΟΝΟ το συγγραφικό τους έργο. Άλλο αν το σύστημα διατυμπανίζει ότι όλα είναι μουσική, γιαυτό για να είσαι ελεύθερο πνεύμα, πρέπει να τα ακούς όλα. Ε, όχι λοιπόν! Εγώ στη βρωμιά που μου πασάρουν ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ. Εγώ δεν συμμετείχα στον πλουτισμό του Λεπά -του καλύτερα αμοιβόμενου τραγουδιστή της Ελλάδας!!!- και είμαι υπερήφανος γιαυτό. Αν τ'ακούσουν αυτό οι ευρωπαίοι, ακόμα θα γελάνε
ΥΓ. Το αβαταρ σου είναι ετεροχρονισμένο. Έπρεπε να το βάλεις το Πάσχα
Μικρούς μας μαθαίναν παραμύθια αντί να μας μαθαίνουν πάλη.
Από ελληνικά τα πάντα !
Ξένα ακούω πολύ σπάνια και επιλεγμένα κομάτια.
Πάντα όρθιοι
Αρχικά δημιουργήθηκε από ΙΠΠΕΑΣ
Από ελληνικά τα πάντα !
Ξένα ακούω πολύ σπάνια και επιλεγμένα κομάτια.
Δηλαδή ακούς μόνο δημοτικά και νησιώτικα. Διότι ΑΥΤΑ' είναι γνήσια ελληνικά, απ'ό,τι λένε. Διότι των Βαλκανίων το φολκλόρ παρομοιάζει. Εκτός αν εννοείς τα τραγούδια που έχουν ελληνικό στίχο και μουσική ανατολικόφερτη ή από δυσμάς.
Μικρούς μας μαθαίναν παραμύθια αντί να μας μαθαίνουν πάλη.
η παιδικη χαρα μου νο1
η παιδικη χαρα μου νο2
η παιδικη χαρα μου νο3
Χιλιαδες τετοιες συζητησεις εχουν γινει και το συμπερασμα , -παραφραζωντας γνωστη λαϊκη ρηση -ειναι ενα :
ΣΤΟ ΦΑΪ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΑΜΗΣΙ , Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ!
Η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα της μουσικής που ακούει. Μάλιστα, είναι σπουδαιότερο κριτήριο από τη μόρφωση: Οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν μια φυλή (στην κεντρική πελοπόνησο; ) ως αξιόλογη, παρ'όλο που σκάβανε τη γη για να βρούνε ρίζες, επειδή είχαν πολύ καλή μουσική! Άνθρωπος, δε, που θα μου πει "δεν ακούω μουσική...", θα με φοβίσει. Δεν είναι δυνατόν! Ακόμα και κουφοί χαίρονται όταν νοιώθουν τις ρυθμικές δονήσεις ηχείου. Δε μπορώ να φανταστώ πόσο στραβά είναι τα καλώδια στο μυαλό του ώστε να μην απολαμβάνει μουσική.
Απλούστατα, οι δισκογραφικές εταιρίες δημιουργήθηκαν γιατί την εποχή του βινιλίου δεν ήταν δυνατόν κάποιος μουσικός να αποκτήσει τα φράγκα για να πρεσάρει το δίσκο του. Πάει στη δισκογραφική εταιρία η οποία με αντάλλαγμα μερίδιο από (= όλα ) τα κέρδη, πρεσάρει το δίσκο.Στο πρώτο, απαντώ ότι αποτελούν εμπορικές επιχειρήσεις, οπότε αποσκοπούν στο κέρδος, αλλά θα προσθέσω ότι είναι ταυτόχρονα διαπλεκόμενες με την εξουσία, με κοινό στόχο την πολιτιστική εγκάθετη κατεύθυνση των μαζών, διότι γνωρίζουν ότι το θέμα "τραγούδι" εμπερικλείει τεράστια δύναμη, που θα μπορούσε να διαμορφώσει πολίτες ξύπνιους κι αντιστεκόμενους -πράγμα μή επιθυμητό γιαυτούς. Χώρια που πίσω κρύβονται εβραίοι, (είναι τυχαίο; Δε γνωρίζω).
Αυτή ήταν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Ή τουλάχιστο είναι μία από τις απαντήσεις. Η συγκεκριμένη όμως έχει ιδιαίτερη αξία για τη συζήτηση που κάνουμε, γιατί...
...η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι : PC+internet
Τώρα πιά, είναι πολύ εύκολο κάποιος να διανείμει το δίσκο του μέσω internet. Το 80' audio (και καλά... το ίδιο πράμα είναι, φορολογία έχει) CD κάνει 65 λεπτά...
Γι'αυτό έχουν χεστεί πάνω τους οι δισκογραφικές εταιρίες και αντιτίθενται στο mp3 και στο internet και και και... Γιατί είναι γέροι και αργοπεθαίνουν.
Είπα για 1 νότα. Θα το ξαναπώ με άλλα λόγια: Υπάρχει περισσότερη ουσία σε μία καλοπαιγμένη νότα παρά στις 500 που θα παίξει ο malakamsteen.Όσο για τον μάγκα με τη μία χορδή που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις, ερμηνεύεται ως "ταλέντο" και όχι απαραίτητα ότι έχει παιδεία. Από πού προκύπτει η παιδεία; Ο γύφτος που σε κάνει ν'ανατριχιάζεις με το βιολί του, έχει παιδεία;
Θα διαφωνήσω μαζί σου. Εγώ λέω ότι δεν είναι ταλέντο. Και για να κάνουμε καλή κουβέντα, θα σου εξηγήσω γιατί διαφωνώ.
Συμφωνούμε ότι 'ταλέντο' ονομάζουμε την ικανότητα χειρισμού ενός μουσικού οργάνου από μικρή ηλικία, ή και την γενικότερη ευκολία στην εκμάθηση ενός οργάνου. Μπορεί να αναφέρεσαι και στον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει το παίξιμο ενός μουσικού, ως 'ταλέντο', βάζοντας στην άκρη την 'κλασσική τεχνική'. Για παράδειγμα ο hendrix. Τεχνική είχε 2 γραμμάρια. Τέχνη είχε τόνους.
Η παιδεία δεν προκύπτει, φυσικά. Η παιδεία αποκτάται με μελέτη τόσο επί του πρακτέου (μελέτα μία άσκηση πρωί μεσημέρι βράδυ ώστε να σου γίνει δεύτερη φύση) όσο και σε θεωρητικό επίπεδο (Gedalge: Μελέτη της φούγκας, κλπ).
Ο γύφτος με το βιολί του προσωπικά δε με ανατριχιάζει. Φυσικά αυτό δεν είναι λόγος για να πω πως το επιχείρημά σου δε στέκει, επειδή είναι αδιάφορο αν ισχύει για μένα ή όχι.
Όμως καταλαβαίνω γιατί άλλους τους ανατριχιάζει. Το παίξιμο του γύφτου είναι υπερβολικό στο 'πάθος' του. Έχει παραμεληθεί η τεχνική και γι'αυτό το λόγο και η τέχνη έχει χάσει πολύ. Έχουν μάθει 5 πράματα και αυτά παίζουν συνέχεια. Το ρεπερτόριό τους είναι αυτή η μία νότα και καμία άλλη, θα μπορούσε κάποιος να πει. Μάγκας είναι αυτός που, ναι μεν μπορεί να σου παίξει μία νότα και να σε 'στείλει' αλλά και αυτός που έχει μελετήσει πληρέστατα το όργανό του (
Ελπίζω να κατάλαβες τους λόγους για τους οποίους διαφωνώ.
conkark, εγώ δεν θα μπω πολύ σε αυτή τη κουβέντα, γιατί δε γίνομαι κατανοητός (δε τρέχει και τίποτα, συμβαίνουν αυτά), και βαριέμαι να κάνω αναφορές στα προλεχθέντα -ειδικά τα δικά μου. Επίσης δε πολυγουστάρω να ανακατεύομαι σε προσωπικές πεποιθήσεις (που μπορεί να είναι και ψευδαισθήσεις), γιατί κάποιες δικές μου ψευδαισθήσεις τις γουστάρω, και γι'αυτό τις διατηρώ ψευδαισθήσεις.
Όταν αγόρασα σε κασέτα το 84 μια από τις επιστροφές των Deep Purple (Perfect Strangers) είχα κολλήσει άσχημα γιατί απλά η εμπορική μουσική πραγματικότητα -στην Ελλάδα- ήταν χάλια -δεν ήταν κακό το άλμπουμ παρόλα αυτά. Τότε δεν άκουγα τον αχταρμά που με ταϊζανε, είτε ήταν αυτός ένα δήθεν ελληνικό ροκ που άρχισε να ανθίζει τότε -πως έπαιζε κάποτε ο Σιδηρόπουλος, καμμία σχέση-, είτε οτιδήποτε άλλο, ποπ αηδίες της εποχής, ελεεινή disco, κλπ.
Άκουγα αυτά που ερέθιζαν τη γκλάβα μου, και αρκετά είχαν και στίχους αλλά εννιά φορές στις δέκα οι φωνές ήταν μοναδικές επειδή αυτό που είχαν να πουν το είχαν ήδη βιώσει, και από την άλλη οι τραγουδίστριες/ές ήταν μουσικοί και όχι χαζογκόμενες/οι που πουλάνε μούρη. Συχνά η λύτρωση σε ένα πραγματικά θλιμμένο κομμάτι δεν φαίνεται να έρχεται, και δεν πρόκειται να έρθει, ή ακόμα και ένα ματζόρε μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις.
Και εδώ μιλάμε για πραγματικά συναισθήματα και όχι φτηνές αντιγραφές που μπορείς να συναντήσεις σήμερα, ή και έστω τυπάκια που διαλαλούν την ήπια κατάθλιψη που και καλά νοιώθουν μέσα από δήθεν "ροκ" μουσικές. Για περισσότερα θα πρέπει να ψάξεις πίσω στο χρόνο (άκου τις πρώτες τραγουδίστριες της jazz για να δεις τι εννοώ πιο πάνω -έστω τις πιο γνωστές πχ Holiday, Simone)
Βάλε κάτω πχ μιας και είσαι ροκάς το Child In Time των Deep Purple και σύγκρινέ το με τις παπαριές των σύγχρονων ροκάδων -το σκυλάδικο και τα παρακλάδια του, το ψευτο-έντεχνο του φάμε στόρι και του ντριμ σλόου δεν το συζητάμε καν... Αυτό το μπαλάκι εννοούσα.
Η μουσική έχει να κάνει με την αντίδραση σε κυτταρικό επίπεδο των αυτιών σου με το κεφάλι σου, άν θέλεις πραγματικά να εξετάσεις τί ακούς, γιατί σου αρέσει, και άν θα υπάρξει πρόοδος, θα πρέπει να βάλεις 2 πράγματα κατά νου -εννοείται ότι θα αρχίσεις να παίζεις μουσική όχι να ζητάς κάτι από κάποιον μέσω της μουσικής (το να έχεις κάτι να πεις δεν προϋποθέτει απαραίτητα ότι είσαι καλός μουσικός, και αντίστροφα).
Το πάθος που χρειάζεται η μουσική, και η τεχνική -η εξάσκηση είναι δεδομένο και στα δύο, δεν μπορείς να παίζεις μόνο τεχνικά, τον Impeliteri τον βαριούνται και οι φανατικοί ακροατές του, ενώ για τον Hendrix ακόμα μιλάνε.
Τέλος, πριν βιαστείς να μιλήσεις για τον Hendrix, tsire, άκουσε το Drivin' South, και το Killing Floor, (από το album BBC Radio One), και το τελευταίο άλμπουμ του που δεν πρόλαβε να τελειώσει για πρώτη φορά σε δικό του στούντιο (First Rays Of The New Rising Sun). Κρίνε τον σε σχέση με την εποχή του, και θα δεις ότι ήταν μίλλια μπροστά (όπως και ο Miles Davis).
Και conkark, έγω έχω συμπεράνει (ίσως είμαι λάθος) ότι η επανάσταση είναι προσωπική υπόθεση. Τις λίγες φορές που μπήκα μπροστά με σύμφωνη γνώμη όλων, τελικά οι πολλοί λακίσανε αφήνωντας 2-3 να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα (δε μιλάω για ένοπλη εξέγερση, για απλά πραματάκια όπως σχολικές καταλήψεις λέω), άσχετο αν μετά αυτά που ζητάγαμε γίνανε -δεν πέτυχε, έτυχε.
Πριν ακολουθήσεις κάποιον πρέπει να σιγουρευτείς ότι πάτε στο ίδιο μέρος, δε νομίζεις;
(Ακόμα διακρίνω το χιούμορ και είναι πάντα ευπρόδεκτο, αν και μερικές φορές δεν ανταποκρίνομαι σε αηδίες -ακόμα και σε αυτές που γράφω ο ίδιος.)
Ά, και μη ξεχάσω...
Σήμερα άκουγα (πάλι), Greg Howe -αυτός δεν παίζει απλά τις κάλτσες του, τις στέλνει με τηλεμεταφορά στο καθαριστήριο.
Ακούστε το Giant Steps από αυτόν να δείτε (ακουστικά) που η τζάζ (Coltrane) συναντά τον Hendrix -παίζει και σε συλλογή στα τορρεντάδικα...
zireous, ο hendrix ήταν (και είναι) πολύ μπροστά.
Ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβετε που προσπαθώ να εστιάσω: είναι αμφίβολο αν είχε την τεχνική να παίξει τη χρωματική δύο φορές διαδοχικά, έτσι ώστε να ακουστούν οι δύο φορές (όσο είναι δυνατόν αυτό) ίδιες. Η αξία αυτής της ικανότητας είναι υπο συζήτηση. Θεωρώ ότι έχουν σπουδαία αξία, μα ακόμα μεγαλύτερη αξία έχει η μουσική παιδεία. (Θεωρώ πως) έχει μικρότερη σημασία η τεχνική αρτιότητα, διότι ένα MIDI synth μπορεί να παίξει οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κάποιος, από τεχνική σκοπιά, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον θα είναι άνοστο.
Ο hendrix ήταν ο σπουδαιότερος ιστορικά ηλεκτρικός κιθαρίστας.
Κανείς δε μπορεί να παίξει σαν τον hendrix, παρ'όλο που την τεχνική του μπορεί κάποιος να την φτάσει νωρίς στις μουσικές σπουδές του.
Ο hendrix δεν είχε αξιοσημείωτη τεχνική.
Ο hendrix έπαιζε με ψυχή αξιοσημείωτη και τόσο ζωντανή που υπερκάλυπτε τυχόν αδυναμία τεχνικής. Τί να τον νοιάξει να παίξει ένα κομμάτι δεύτερη φορά, ίδια με την προηγούμενη, όταν μπορεί αυθόρμητα να το παίξει ακόμα καλύτερα;
zireous, σε κάλυψα;
Α, και αν δε σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, ίσως εσύ να χρειάζεται να τα πεις αλλιώς.
Αν τον άλλον δεν τον ενδιαφέρει η κουβέντα, αλλά πάει να εκτονώσει τυχόν ζόρια που έχει, ό,τι και να πεις, θα προσπαθήσει να παρεξηγηθεί (θυμήσου τον bat12 που ζήτησε συγνώμη και ο άλλος πήγε να του τη βγει από πάνω).
Αν τον άλλον τον ενδιαφέρει η κουβέντα, και στο διάολο αν τον στείλεις (...λέμε τώρα...) θα αναρωτηθεί "μα τί λέει αυτός τώρα;" (φυσικά αν το μόνο που του λες είναι μαλακίες, ο άλλος θα τσαντιστεί. Καλοπροαίρετος είναι, όχι ανεγκέφαλος)
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση