το παρακάτω κείμενο είτε ανήκει σε Γερμανό φιλόσοφο (κατά κάποιους), είτε στον δικαστή Ν. Κέλλυ (κατά άλλους) τα περιγράφει όλα…
«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, γράφει ο δικαστής, ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος από τις περιστάσεις, αν και από διανοητική άποψη κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και αλαζόνας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και τον άφησε αργότερα να γίνει ερείπια, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον καταδικάσει να πιει το κώνειο, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, ανακήρυξε δίκαιο τον Αριστείδη, αλλά τον εξοστράκισε…
Δημιούργησε το Βυζάντιο και το άφησε να πέσει στα χέρια των Τούρκων. Έκανε την επανάσταση του 1821 και την διακινδύνεψε. Κάλεσε τον Καποδίστρια και τον δολοφόνησε. Τριπλασίασε την Ελλάδα και την εξέθεσε σε κίνδυνο να τη χάσει. Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα.
Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, ημίκακο, αβέβαιων διαθέσεων, σοφόμωρο κι εγωπαθές. Αν θέλετε, θαυμάστε τον. Αν προτιμάτε, λυπηθείτε τον. Αν μπορείτε, ταξινομήστε τον».