Είμαι σήμερα κατά τις 17,30 στο ΑΒ της Εθνικής Οδού και ψωνίζω πράγματα για το σπίτι . ο κόσμος σχετικά αρκετός ...Σχεδόν τρακάρουμε τα καροτσάκια μας . Εκεί που γυρνάω από διάδρομο σε διάδρομο ακούω σπαραχτικές φωνές παιδιού να καλεί σε βοήθεια και αν φωνάζει "τον μπαμπά μου" . Τρέχω να δω τι συμβαίνει μαζί με κάποιους άλλους και βρίσκομαι στον διπλανό διάδρομο όπου ένας άνδρας κοντά στα 45 έχει πέσει κάτω και σφαδάζει βγάζοντας αφρούς από το στόμα ενώ τα μάτια του έχουν γυρίσει και το χρώμα του προσώπου του είναι μπλε δείγμα ότι έχει πάθει ασφυξία . Ενα παιδάκι γύρω στα 9 - 10 να κλαίει και να χτυπιέται αγκαλιά , μια κυρία προσπαθούσε να το ηρεμήσει ...δίπλα στον άνδρα μια άλλη γυναίκα που έκλαιγε ( η γυναίκα του ) και ο κόσμος να έχει σοκαριστεί . Φώναξα αμέσως για κλειδιά ώστε να ανοίξουμε το στόμα του και να του γυρίσουμε τη γλώσσα όπως και έγινε . Πήραν κάποιοι το 166 και εγώ στράφηκα στο πιστιρικά ο οποίος είχε λιώσει στο κλάμα και του λέω "μην φοβάσαι όλα πάνε καλά ήδη ο πατέρας σου συνήλθε " Με κοιττούσε μέσα στα μάτια με αγωνία αν του έλεγα αλήθεια ......δεν ξέρω συγκινήθηκα βλέποντας ένα πιστιρικά να αντιμετωπίζει στην πιο αθώα ηλικία του το σοκ του πατέρα που σχεδόν έσβηνε μπροστά του ... Θυμήθηκα πως όταν με ρωτάει η κόρη μου αν εμείς γερνάμε ( βλέποντας γέρους και γριές γύρω της ) της απαντάω ..."άντε βρε εμείς θα είμαστε πάντα νέοι και πάνω από όλα παιδιά για αν γελάμε και να πηγαίνουμε μαζί βόλτες με τη μηχανή μας". Πάντως φαίνεται πως στα 43 μου γίνομαι πιο ευαίσθητος .......κάηκα![]()