Ασυδοσία και λογοκρισία.
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε από τα ΜΜΕ , ένα παροξυσμό ενημέρωσης και (παρά)πληροφόρησης όσον αφορά την χρήση και ανάγνωση blogs από διάφορους γνώστες αλλά και απλούς χρήστες.
Το ανησυχητικό δεν είναι ότι ασχολούνται με αυτό το φαινόμενο , αλλά ο τρόπος που το κάνουν. Συμφωνώ εν μέρει πως αρκετές ιστοσελίδες τύπου blog δίνουν άκριτα
πληροφορίες που μπορεί να είναι από σκουπίδια έως και ασύστολα ψέματα. Το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό και αρκετοί χρήστες του δικτύου το γνωρίζουν.
Το πρόβλημα μεγεθύνεται όμως από την στιγμή που ζητείται να τοποθετηθεί είδος λογοκρισίας στα blogs , προφασιζόμενοι στο «συκοφαντικό» μέρος των ειδήσεων. Το πράγμα όμως εκεί κάπου θολώνει. Ποιος θα αποφασίσει ότι είναι συκοφαντική μια είδηση;
Με ποια κριτήρια ακριβώς θα γίνει αυτό και με ποια κριτήρια θα ζητείται από τους διαχειριστές όπως δώσουν στην Ελληνική δικαιοσύνη «Γή και ύδωρ» για να συνεχίσουν να λειτουργούν; Όσες φορές η Ελληνική νομοθεσία έχει κληθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις εγκλήματος όπως παιδεραστία π.χ. τα έχει καταφέρει περίφημα. Αλλά μπορεί να γίνει όργανο επιβολής τάξης σε ένα δικτυακό ιστότοπο για τις πληροφορίες που παρέχει , όποιες και αν είναι αυτές , από την στιγμή που δεν περιέχουν βωμολοχίες ή απευθείας προσβολές;
Με ποιο δικαίωμα μπορεί ακριβώς να το κάνει αυτό; Το άρθρο 14 του Ελληνικού Συντάγματος αναφέρει το περί Ελευθερίας έκφρασης από την στιγμή που δεν προσβάλει άτομο. Η λέξη κλειδί εδώ είναι το «προσβάλει». Ποιος θα ορίσει τι περικλείει ακριβώς;
Να ορίσουμε επίσης πως το όλο πράγμα είναι εντελώς αστείο και το να βρεις ένα γνώστη του web που θα προχωρήσει σε εκβιασμό ή σε άλλη αξιόποινη πράξη , σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κανείς εγκληματίας σπείρας, δεν θα κάνει χρήση δωρεάν υπηρεσίας που παρακολουθείται, ούτε φυσικά θα κάνει χρήση ιδιωτικού υπολογιστή για να στείλει το μήνυμα του. Υπάρχουν πραγματικά δεκάδες τρόποι σε τέτοιο επίπεδο που θα καλύψουν ίχνη στο 99.9% και δεν θα μπορεί κάποιος να ανακαλύψει τον δράστη. Και επειδή θα ρωτήσουν κάποιοι πως γίνεται ακριβώς , να σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα , με χρήση υπολογιστή από web caféé , όπου δεν υπάρχει κανείς έλεγχος για το ποιος και τι κάνει ακριβώς σε ένα υπολογιστή. Προσθέστε ότι αν είναι και «ψυλλιασμένος» μπορεί να αποφύγει και κάμερες κοντινών περιοχών για την καταγραφή του προσώπου του (που έτσι και αλλιώς μπορεί να είναι καλυμμένο) και έχετε μια καλή εικόνα πως μπορεί κάποιος να αναρτήσει μια δήθεν είδηση ή να στείλει ακόμα και εκβιαστικό email από κάποιον ανοιχτό smtp relay server , χωρίς να μπορέσει κάποιος να προσδιορίσει το ποιος είναι ακριβώς.
Οπότε προς τι τόσος χαμός , με το θέμα ελέγχου περί συκοφαντικών ειδήσεων των blogs, διά νόμου; …..
Μα νομίζω ότι είναι πολύ απλό. Είναι μια πρώτης τάξης αιτία για να φιλτραριστεί το μοναδικό μέσο ενημέρωσης των πολιτών (με τα καλά και τα κακά του) που όμως διαθέτει το στάδιο της αλληλεπίδρασης και μπορεί και δίνει βήμα και λόγο στον απλό πολίτη. Κάτι που πραγματικά αν σκεφτείς ότι 10.000 ή 100.000 άτομα (τυχαίος αριθμός) θα δώσουν ένα στίγμα ενάντια σε κάποια πράγματα που φιλτράρονται από τα ΜΜΕ , είναι πάντα ένας ισχυρός και τρομακτικός αντίπαλος.
«Ο έλεγχος ενημέρωσης είναι πάντα το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση της Αρχής στις συνειδήσεις και το μυαλό των απλών πολιτών»
Ν.Chomsky από το ΜΜΕ και Εξουσία.
Gandalf
Απάντηση με παράθεση
