Το θέμα της ανατροπής των παλαιών αρχών, των παλαιών αξιών, του «σάπιου κατεστημένου», είναι παλιά όσο ο άνθρωπος. Από την ώρα που κάποιος γονιός έλεγε στο παιδί του τι είναι σωστό και τι λάθος.
Ανέκαθεν οι κοινωνίες στήριζαν της ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο, στην αλλαγή.
Όταν αυτή η αλλαγή εμποδιζόταν από την εκάστοτε εξουσία, ή από τους ενδοιασμούς του εκάστοτε επαναστάτη, ή από την έλλειψη στόχου, κανείς δεν σκεπτόταν ότι έλειπε η συλλογική παιδία και η ψυχή, το θάρρος για εγκατάλειψη των γνωστών δομών του «σάπιου κατεστημένου». Κανένας δεν σκεφτόταν, ότι για να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Μόνο η απαλλαγή από το δικό σου «κατεστημένο» μπορεί να φέρει την ριζική αλλαγή στην σκέψη σου, και κατ’ επέκταση στον κόσμο.
Η πρώτες σκέψεις που κάνει, ένας πνευματικά έφηβος, πριν ωριμάσει πνευματικά, και κατασταλάξει στον στόχο του, είναι να καταστρέψει αυτό που υπάρχει.
Μετά βλέπουμε! (Πάντα μπορούν να θέσουν νέα σύνορα. Νέες ιδέες. Άλλη οπτική.)
Πόσο ανόητο φαίνεται?
Κι όμως, αν δεν υπήρχε αυτή η εφηβική τόλμη, θα υπήρχε ή ωρίμανση?
Γι’ αυτό ποτέ δεν παρεξηγώ τους πνευματικά εφήβους.
Για τι όλοι οι άνθρωποι που έχουν ωριμάσει πνευματικά, και έχουν βρει έναν στόχο και ένα τρόπο να ανατρέψουν (αφού δοκίμασαν και είδαν, ότι δεν μπορούν να διορθώσουν) τα κακώς κείμενα, από αυτό το στάδιο πέρασαν.
Το παν είναι να κοιτάξεις μέσα σου, να βρεις τα λάθη, να ζεις προσπαθώντας να τα διορθώσεις, να εκτεθείς χωρίς φόβο στους άλλους, γινόμενος αληθινός, και να παροτρύνεις και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό που σκέπτονται είναι πρωτότυπο.
Άλλοι, ότι κάποιες ιδέες που τους εξίταραν, είναι πανάκια για τα προβλήματα του κόσμου.
Αν διαβάσουν την ιστορία από την μεριά της κοινωνιολογίας, θα δουν ότι τίποτα που ειπώθηκε τους 5 τελευταίους αιώνες , δεν έχει ειπωθεί και πιο παλιά, έστω και σκόρπια.
Και για να μην μπερδευόμαστε, όλοι έχουν κάποιες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο. Οι έξυπνοι της αλλάζουν ή της βελτιώνουν, για κάτι-κάποιες καλύτερες. Οι υπόλοιποι παραμένουν κολλημένοι στα δόγματά τους. Που μερικά, όντος ξεκίνησαν επαναστατικά, αλλά έχουν γίνει πια γραφικά, και ανεδαφικά. Αυτοί παραμένουν θεληματικά, έφηβοι πνευματικά. Γιατί η ωρίμανση έρχεται με την αλλαγή.
Και επειδή δεν θέλουν να ωριμάσουν, φέρονται σαν παιδιά, κρυβόμενα πρώτα από τον εαυτό τους, και κατόπιν από τους άλλους.
Παίζοντας, κρυφτούλι με την ψυχή τους τελικά.
Και σαν τα παιδιά, μόλις τους χαλάσεις λίγο το παιχνίδι, μόλις ξεσκεπάσεις την άκρη της σκέψης του τίποτα, αντιδρούν. Άλλα φωνάζοντας, άλλα κλαίγοντας, και άλλα παριστάνοντας τον μεγάλο, για να σε φοβίσουν.
Και τελικά τι τα κάνεις τα κακά παιδιά? ( για να ξεφύγουμε λίγο από την ανάλυση)
Η τα χτυπάς ή τα πηδάς.
Απάντηση με παράθεση
