Ο φίλος μου με το Fazer δεν άντεξε να δίνει την ύστατη μάχη και ξημερώματα έφυγε να συναντήσει τα άλλα φιλαράκια που έφυγαν άδοξα . Λυπάμαι τα νιάτα του (37 χρονών) και τους ανθρώπους που αφήνει πίσω του . Λυπάμαι που τα όνειρά του δεν κατάφερε να τα πραγματοποιήσει . Λυπάμαι που όταν τον συμβουλεύαμε οι φίλοι του να προσέχει και δεν μας άκουγε , που δεν του έδωσα μια φάπα στο σβέρκο μπας και έβαζε μυαλό . Η τρελλή αγάπη του για τη μηχανή υπήρξε καταλυτική στην σύντομη πορεία του . Θα τον θυμάμαι να έρχεται μέσα στη τρελλή χαρά στο σπίτι μου και να μου λέει να μου λέει πως αισθάνεται όταν ανοίγει το γκάζι και εγώ να του τη πέφτω για το κράνος . Τον καταλάβαινα πως ζούσε μια καταπιεσμένη κατάσταση στη προσωπική του ζωή , έναν χωρισμό , μια επίμονη αναζήτηση της ελευθερίας και της ξεγνοιασιάς από τη καθημερινότητα . Τελευταία φορά τον έβλεπα σκεφτικό όταν είχε έρθει σπίτι μου . Τον ρώτησα τι είχε . Μου απάντησε αφηρημένα ...Κάτι με απασχολεί αλλά δεν ξέρω τι ... Ξαναεπέμεινα ..Με κοίτταξε με βλέμμα κάπως σαν να ταξίδευε και μου είπε το ίδιο . Κάτι με απασχολεί αλλά δεν ξέρω τι ... Επαιξε με τη κόρη μου και το γιό μου και είχε φαγωθεί να του χαρίσει ένα αυτόματο ηλεκτροκίνητο σκουτεράκι . Εκέινη τη νύχτα χωρίς να έχει γίνει κάποια προηγούμενη συζήτηση έπιασε να μου λέει τη ζωή του , τους έρωτές του . Συνήθιζα πάντα όταν ερχόταν σπίτι να παραγγέλνω πίτσες και μπύρες ( η αδυναμία του ) εκείνη τη νύχτα επέμενε να τις πληρώσει αλλά ήταν καιρό άνεργος ( σπούδαζε ) και δεν τον άφησα , όπως πάντα άλλωστε . Τον είχα άτυπα διορίσει συντηρητή του λαπ τοπ . Πρώτη φορά βάλαμε να ακούσουμε μέχρι αργά παλιές μπαλάντες ροκ και όλο του την έλεγα για το τρόπο που οδηγά και τπου δεν φορά έστω το παλιό κράνος μιας και το Arai ψείρας το λυπόταν να το γρατζουνίσει . Είχε πάει 2 ξημερώματα και ήταν από τις λίγες φορές που γέλαγε δυνατά με τη καρδιά του . Ακόμα και όταν πια θα έφευγε μου άφησε την εικόνα πως δεν ήθελε να βγει από το σπίτι κάτι ήθελενα μου πει αλλά καταλάβαινε πως τα παιδιά μου κοιμόνταν και την άλλη ημέρα δούλευα με τη σύζυγο . Τον είδα τελευταία ματιά από το μπαλκόνι να κάθεται χωρίς το κράνος πάνω στην αγάπη του και να φεύγει στη νύχτα . Την επόμενη ημέρα το πρωί μιλήσαμε χαζοκουβέντες ...Το βράδυ είχε μπει στη τελευταία διαδρομή της ζωής του . Στις 10,30 άνοιξε το γκάζι να ανέβει την Ευκαλύπτων στο Μαρούσι . Χωρίς αυτοκίνητα χωρίς πεζούς ..έφυγε στην στροφή με πολλά .... κράνος δεν φόραγε ....ΚΑΤ , Ερυθρος , Ευαγγελισμός .. Σήμερα πέθανε . Η κόρη μου προχθές στο ξαφνικό μου λέει . Μπαμπά ξέρεις κάτι ; Τι της λέω..Ο φίλος σου ο Κώστας έχει μόνο μια ημέρα ζωής . Τώρα αναρωτιέμαι πως το κατάλαβε . Γεια σου φίλε Κώστα . Το καφέ με τους άλλους θα το πιούμε σήμερα και θα σε έχουμε κοντά μας ..Καλά ταξίδια εκεί που πας . Τώρα το κράνος σίγουρα πια δεν θα σου χρειάζεται ..
Απάντηση με παράθεση
Συλληπητήρια για τον φίλο σου. Τι να πει κανείς.
