Greece2india (Ένα μεγάλο τόλμημα)

[powerphot]

Σε κάποια φυλή του Μπαλουκιστάν

Γράφω βιαστικά, γιατί έχω δυο μέρες περιθώριο μόνο για να λήξει η βίζα μου στο Πακιστάν και ο δρόμος που έχω μπροστά μου είναι ακριβώς για δυο μέρες. Είμαι στην Quetta.



Προχθές, ερχόμενος εδώ, όταν ήμουνα στα βουνά, ο λασπόδρομος είχε καταστραφεί και έμπλεξα μέσα στις λάσπες. Ευτυχώς, το XR δε με πρόδωσε. Ο συμπλέκτης δε ζεστάθηκε, η μπαταρία δεν ξελιγώθηκε, ο κινητήρας έπαιρνε εύκολα μπρος και σιγά - σιγά ξεκολλούσα, συνέχιζα, γλυστρούσα. Γλυστρούσε τρομερά. Πέντε φορές μου έπεσε η μοτοσικλέτα.



Με τόσα ανταλλακτικά που κουβαλάω τώρα ήταν πολύ δύσκολο να σηκώνω τη μοτοσικλέτα μόνος μου και έπρεπε να ξεφορτώνω τις βαλίτσες πίσω από τη σέλα. Βράδιαζε κιόλας, οπότε έστησα το αντίσκηνο να περάσω τη νύχτα μου εκεί.



Και τότε συνέβη το υπέροχο! Ήρθε ένας μεγάλος άντρας και δύο νεότεροι από κάποια σπίτια από πηλό που φαινόταν στο βάθος. Το Μπαλουκιστάν είναι ακόμη ημι-αυτόνομο και κατοικείται από πολλές μικρές φυλές. Με κάλεσαν λοιπόν να φάω και να κοιμηθώ μαζί τους και να συνεχίσω την αυγή το δρόμο μου. Πόσο φιλικοί μπορούν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι;



Σας στέλνω μία φωτογραφία από τη φυλή που με φιλοξένησε.



Τα λέμε αργότερα,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[KaTaNaS]

τι ομορφη εικονα... αισθηση... πιστευω πως κανενας μας δεν μπορει να σε νοιωσει 100%...

μαλλον εσυ μπορεις να νοιωσεις οπως οι αρχαιοι ταξιδευτες... που περνουσαν απο μερη και απλα τους καλοδεχονταν ολοι για να μαθουν νεα απο τον υπολοιπο κοσμο και απλα για να φιλοξενησουν εναν ανθρωπο στα μερη τους οσο πιο καλα μπορουσαν εκφραζωντας την αξιοπρεπεια της προσωπικοτητας τους

[tai]

τελικά, κάπου στον κόσμο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι !!!

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από KaTaNaS
απο μερη και απλα τους καλοδεχονταν ολοι για να μαθουν νεα απο τον υπολοιπο κοσμο και απλα για να φιλοξενησουν εναν ανθρωπο στα μερη τους οσο πιο καλα μπορουσαν εκφραζωντας την αξιοπρεπεια της προσωπικοτητας τους

αυτό το αγνό και ατόφιο ανθρώπινο συναίσθημα της επικοινωνίας μεταξύ 2 ανθρώπων με εντελώς άλλες ζωές που προσφέρει τέτοια αίσθηση ελευθερίας και πνεύματος για να μας επιστρέψει πάλι στην ουσία της ανθρωπότητας!
έτσι είναι Σταύρο...
...Γεια σου ρε Λιάκο.

[furious]

Αυτή είναι η πιο εγκάρδια επικοινωνία παιδιά. Τα στόματα δε μπορούν να πούνε τίποτα. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ξέρετε, όμως, τι είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα στόμα; Να γελάσει! Κι αυτό δεν έχει διαφορετικές φυλές και γλώσσες. Είναι διεθνές!

[powerphot]

Με τους αγαπημένους μου Ιρανούς και πάλι!
Έφτασα στο Mashhad, στο Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Από το Πακιστάν στο Ιράν ήταν η πιο δύσκολη διάσχιση συνόρων που έχω αντιμετωπίσει. Έφαγα 3 ώρες στην ιρανική πλευρά μόνο, επειδή την προηγούμενη φορά που είχα βγει από το Ιράν είχαν ξεχάσει να βάλουν σφραγίδα εξόδου στο διαβατήριό μου. Τότε, ήταν η αρχή. Δεν ήξερα να το ελέγξω ο ίδιος.

Και πάνω που είπα "τελείωσα", μου λένε για την αστυνομική συνοδεία. Ήξερα ότι φέτος μας συνοδεύει η αστυνομία, γιατί από πέρσι έγιναν αρκετές απαγωγές στο Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Δεν ήταν, όμως, όπως η συνοδεία που είχα στο Πακιστάν πέρσι. Μ' εκείνους δεν περίμενα καθόλου. Εδώ, κάθε φορά που με άφηνε το ένα περιπολικό περίμενα αρκετή ώρα για να έρθει το επόμενο και άλλαζα 10-15 περιπολικά την ημέρα! Σκεφτείτε... Την τρίτη μέρα με συνοδεία, δεν πήγαινε άλλο. Έφυγα και τους άφησα να τρέξουν λίγο άμα θέλουν να με συνοδεύσουν. Δεν ξανασταμάτησα κι ας μου 'καναν νοήματα. Τότε, όλοι στην ώρα τους ήταν. Εγώ απλά πήγαινα κι αυτοί με ακολουθούσαν χωρίς καθυστερήσεις.

Είχα τις καθυστερήσεις λόγω της μοτοσικλέτας. Δεν ήθελα κι άλλες. Είχε τρομερά δυνατή αμμοθύελλα και τώρα που είναι σκισμένη η μεμβράνη του καρμπιρατέρ για τόσες χιλιάδες χλμ., η μοτοσικλέτα δεν πήγαινε πάνω από 50 χλμ./ώρα. Στο κομμάτι με την πιο δυνατή αμμοθύελα, έκανα 200 χλμ. γέρνοντας μονίμως τη μοτοσικλέτα κόντρα στον αέρα και είχα μισόκλειστα τα μάτια μου για να μην μπαίνει η άμμος. Στα υπόλοιπα, περίπου, 800 χλμ. είχε πάλι αμμοθύελλα, αλλά όχι τόσο δυνατή.

Στο Mashhad με φιλοξενεί κάποιος Ιρανός. Περιμένω το δέμα με τα ελαστικά και τη βάνα για το ρεζερβουάρ που μου έστειλαν από το περιοδικό MOTO. Έπρεπε να φτάσει προχθές και ανησυχώ, γιατί σε 2 μέρες θα λήξει η βίζα μου και θα πρέπει να φύγω. Ελπίζω να πάρω στα χέρια μου αυτά τα πολύτιμα λαστιχάκια!

Στο Πακιστάν, κατευθυνόμενος προς τα σύνορα του Ιράν, είδα αυτό τον άνθρωπο που βλέπεται δεξιά μου στη φωτογραφία. Ήταν μέσα στην έρημο, στην άκρη του δρόμου και σταμάτησα να τον ρωτήσω αν ήθελε βοήθεια. Είχε σκασμένο μπροστινό λάστιχο. Το άνοιξα και είδα μια προϊστορική σαμπρέλα με εννιά (9) παλιά και ξεσκισμένα μπαλώματα! Τουλάχιστον τα 3 έχαναν αέρα και είχε και μια καινούρια τρύπα. Του τα μπάλωσα όλα σωστά για να συνεχίσει. Του είπα να αλλάξει σαμπρέλα στην επόμενη πόλη, αλλά αμφιβάλλω αν το έκανε.

Τα λέμε από τα "σταν" (Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν και πάει λέγοντας)!


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[Tropeas]

ρε Ηλία !!!
του Μπιν Λάντεν σαμπρέλα αλλαξες??? :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[furious]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Tropeas
ρε Ηλία !!!
του Μπιν Λάντεν σαμπρέλα αλλαξες??? :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

Μου λέει "θέλω να ρίξω κάτι δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη" και λέω "με σκασμένο λάστιχο, μάγκα μου, ούτε καλύβα δε ρίχνεις!". Ε, να μη βοήθησω;

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από furious
Μου λέει "θέλω να ρίξω κάτι δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη" και λέω "με σκασμένο λάστιχο, μάγκα μου, ούτε καλύβα δε ρίχνεις!". Ε, να μη βοήθησω;

καλά του κανες,
ευτυχώς που φεύγει ο Μπους απο την εξουσία γιατί σε έβλεπα να σε κυνηγάνε να σε βομβαρδίσουν ότι βοήθησες τρομοκράτες... :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[powerphot]

Η κεντρική Ασία με καλωσορίζει!

Μπαίνοντας στο Τουρκμενιστάν ένας διαφορετικός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου: ο κόσμος της κεντρικής Ασίας. Όλα θυμίζουν τις δόξες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τη χρυσή εποχή όπως την αποκαλούν εδώ. Η εμφάνιση κάποιων θυμίζει Ρώσους και μου πήρε λίγες μέρες για να αποβάλλω από το μυαλό μου την αρνητική εικόνα που οι Έλληνες έχουμε γι' αυτούς.

Οι Τουρκμένοι, όμως, με βοήθησαν να αντιληφθώ αμέσως πόσο φιλόξενοι είναι. Ο ξένος γι' αυτούς έχει μία τρομερά τιμητική θέση. Έμεινα για δύο μέρες σε κάποιες εγκαταστάσεις για μουσουλμάνους προσκυνητές. Ερχόταν οικογένειες για να κάνουν πικ-νικ στο πάρκο. Σχεδόν κάθε οικογένεια με προσκαλούσε να φάω μαζί τους. Μόλις έφευγε μια οικογένεια με προσκαλούσαν σε άλλη! Είχα σκάσει, αλλά είναι τρομερά προσβλητικό να αρνηθεί ο φιλοξενούμενος. Όταν αρνήθηκα σε κάποιους, δε μου μιλούσαν.

Καταλαβαίνετε τι θέση έχει ένας ξένος στην κοινωνία τους. Ένιωθα σαν τους εμπόρους που ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού και ξαπόσταιναν στην όαση του Konye-Urgench, εκεί που βρισκόμουν κι εγώ. Φαίνεται πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

Πέντε μέρες στο Τουρκμενιστάν όχι απλώς κανέναν ξένο δε συνάντησα, αλλά ούτε καν κάποιον που να μιλάει Αγγλικά! Αυτά είναι μέρη για 'μένα... Μυθικά, παγωμένα σε άλλες εποχές, εκεί που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί ξένο και μου συμπεριφέρετε σχεδόν όπως συμπεριφερόταν σ' έναν ταξιδιώτη που περνούσε από το χωριό του αιώνες πριν, κάνοντας ότι μπορεί για να πάρει από πάνω μου την κούραση του ταξιδιού (σε αντίθεση με την Ινδία, για παράδειγμα, όπου έκαναν ότι μπορούσαν για να πάρουν από πάνω μου ότι λεφτά είχα...).

Κρίμα που η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν δεν επιτρέπει να ταξιδεύει κανείς ανεξάρτητος. Προσπάθησα να ανανεώσω τη βίζα μου, αλλά μάταια. Είχα μόνο πέντε μέρες κι έτσι ταξίδεψα σε μια ευθεία γραμμή μέσα στην έρημο από το Ιράν προς το Ουζμπεκιστάν. Μακάρι να αλλάξει η πολιτική της κυβέρνησής τους και να γυρίσω κάποτε στο Τουρκμενιστάν να το ταξιδέψω ουσιαστικότερα.

Χθες μπήκα στο Ουζμπεκιστάν και τώρα είμαι στο Khiva, μία αρχαία, άριστα διατηρημένη κωμόπολη, γεμάτη πανέμορφα τζαμιά και μιναρέδες. Δυστυχώς, το Ουζμπεκιστάν είναι κάπως τουριστικό, καθώς είναι η λαμπάδα του πολιτισμού στην κεντρική Ασία. Ευτυχώς, όμως, είναι η τελευταία τουριστική χώρα στην οποία βρίσκομαι σ' αυτό το ταξίδι.

Όταν περνούσα τα σύνορα χθες, τι λέτε να είδα στην τηλεόραση των τελωνείων;;; Έδειχνε σκηνές από φωτιές στην Ελλάδα! Καλά, τι καίνε πάλι; Πέρσι μου είπατε ότι έγινε πανολεθρία. Έμειναν ακόμη δάση για κάψιμο; Για να το δείχνει μέχρι και στις ειδήσεις του Ουζμπεκιστάν φαντάζομαι ότι η Ελλάδα πρωταγωνιστεί παγκόσμια στις πυρκαγιές, έτσι; Απορώ τι θα αντικρύσω όταν γυρίσω... Είναι τραγικό...

συνέχεια πιο κατω.........
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Η κεντρική Ασία με καλωσορίζει!

Στη φωτογραφία βλέπετε έναν από τους αμέτρητους Τουρκμένους που με κάλεσαν για τσάι. Του άρεσε η μοτοσικλέτα μου. Το σκέφτεται...

Ελπίζω να σταματήσουν οι φωτιές όχι επειδή δεν έχει μείνει κάτι άλλο για κάψιμο, αλλά επειδή η άποψη μας θα μετρήσει σ' εκείνη τη "δημοκρατική" κοινωνία της Ελλάδας (φρούδες ελπίδες, ε


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Θέλετε κανένα χαλί απ' τη Bukhara?

Κατευθύνθηκα βόρεια στο Ουζμπεκιστάν, για να αντιληφθώ την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ρώσοι στη θάλασσα Aral. Ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου και τώρα την έχουν συρρικνώσει τόσο που το καράβι που βλέπετε στη φωτογραφία έχει μείνει 150 χλμ μακριά από το νερό! Κι όλα αυτά επειδή αποστραγγίζουν τι λίμνη για να καλλιεργούν υπερβολικές ποσότητες βαμβακιού.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όλη η περιοχή υποφέρει από μολυσμένο αέρα και νερό. Οι κάτοικοι έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και οι περισσότεροι (που ήταν "καζαξτανοι") εγκαταλείπουν την περιοχή. Η εικόνα θύμιζε "Far West".

Μετά από αυτή τι μικρή παράκαμψη (1.000 χλμ.) κατέβηκα πάλι νότια και διασχίζοντας την έρημο Kyzylkum σε δυο μέρες έφτασα στη φημισμένη Bukhara: αυτή με τα χαλια, τους σκλάβους, τις καμήλες, τα άλογα και αλλα πολλά εμπορεύματα που ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού. Ήταν, επίσης, σπουδαίο κέντρο του Ισλαμισμού και σώζονται καταπληκτικά μνημεία. Όπως και μερικούς αιώνες πριν, έτσι και τώρα η Bukhara είναι σταθμός για κάθε ταξιδιώτη. Συνάντησα ποδηλάτες, μοτοσικλετιστές και φυσικά αυτοκινητιστές ταξιδιώτες.

Έμαθα ότι κάποιοι στην Ελλάδα άρχισαν τις "διακοπουλες" σιγά-σιγά! Καλο καλοκαίρι, λοιπόν και ρίξτε καμία βουτιά και για 'μένα που δε βλέπω θάλασσα. Κολυμπάω, όμως, σε λίμνες και ποτάμια :-)

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Θέλετε κανένα χαλί απ' τη Bukhara?

Ένα....μπορδοροδοκόκκινο φερε Ηλία.........:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[tifoefs]

[Theo67]

Καλή συνέχεια φίλε. Νάσαι καλά να ταξιδεύουμε κι εμείς μαζί σου.