Την Παρασκευή 22-8-08 κατά τις 8 το απόγευμα, ακριβώς έξω από το Διδυμότειχο, γίνεται ένα τροχαίο με μότο. Ένα Κ5 χτύπησε πίσω από ένα scooter. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τη ζωή του ο οδηγός του Κ5 και να είναι (ακόμα) σε κρίσιμη κατάσταση ο οδηγός του scooter.
Αφού τέλος πάντων μου έφυγε το πρώτο σοκ (μιας και τα δυο παιδιά ήταν γνωστά) μαζέψαμε κάποιοι αντικείμενα της Κ5 που βρέθηκαν τριγύρω. Θυμάμαι πολύ καλά ότι είχαμε βρει σε άθικτη κατάσταση τη θέση του συνοδηγού, ένα φλας, κάποια πλαστικά (εκ των οποίων το ένα είχε κολλημένο πάνω του το σήμα των τελών κυκλοφορίας), το φανάρι εμπρός και τα όργανα. Όλα τα παραπάνω ήταν σε άριστη κατάσταση. Τα αφήσαμε στην άκρη του δρόμου.
Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά: πίστευα ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να κάνει κάποιος καμιά παπαριά και να αρπάξει τίποτα. Αργά το απόγευμα προς βράδυ της επόμενης του ατυχήματος και ενώ δεν είχαν περάσει ούτε καν 24 ώρες, πήγα να πάρω τα πράγματα για να μην τα "φάει" κανείς. Αυτό που φοβόμουν είχε γίνει. Είχαν κλέψει ακριβώς και μόνο αυτά που προανέφερα. Πόσο γαϊδούρια είμαστε τελικά ρε 'σεις; Ο άλλος έχασε τη ζωή του και ακόμη ένας χαροπαλεύει και εσύ πας και κλέβεις για να βγάλεις από τη δυστυχία του άλλου; Πόσο κοπρόσκυλα είμαστε τελικά; Τι να πω; Από το αίμα του αλλουνού. Από το κλάμα των δικών του. Πόσο αλήτες είμαστε μερικοί;
Θα κλείσω λέγοντας (εδώ τώρα θα γίνω κακός και θα μου αρέσει) πως εύχομαι αυτός που το έκανε να πάθει το ίδιο. Ξέρω πως είναι αμαρτία....αλλά δεν πειράζει. Την επωμίζομαι εγώ.
Απάντηση με παράθεση
