Λονδίνο - Σκανδιναβία - Βαλτική - Λονδίνο: Καλοκαίρι 2008

[apapadop]

Σε ένα βενζινάδικο είχα μια σύντομη συζήτηση με έναν φοβερό παλαίμαχο μηχανόβιο (γύρω στα 70, Goldwing με sidecar για το σκύλο, πήγαινε σε συνάντηση μηχανόβιων στο Όσλο και έκανε συχνές στάσεις επειδή παραπονιόταν ο σκύλος). Με συμβούλεψε να δοκιμάσω και κανένα δευτερεύοντα δρόμο μέχρι να πιάσω ακτή, και αυτό ακριβώς έκανα. Μετά το Roldal έκοψα αριστερά στον 520, τον οποίο ο χάρτης έδειχνε διαθέσιμο μόνο μεταξύ Μάϊο-Νοέμβριο. Ενδιαφέρον...

Απίστευτο στενάρι ο 520, αλλά και πανέμορφος. Στροφιλίκια στα οποία δε διαννοείσαι να "τρέξεις", επειδή ακόμα και ΙΧ να έρχεται απ'την άλλη θα δυσκολευτείτε να χωρέσετε. Διασταυρώθηκα (ευτυχώς σε εύκολο σημείο) με ένα ζευγάρι Ολλανδών που είχαν 2 Harley + 2 sidecars + ολόκληρο trailer (μπαγκαζιέρα) από πίσω. Ο κάθε γονιός είχε και από ένα παιδί στο trailer και ήταν προφανές πως έψαχναν κάπου να ρίξουν τη σκηνή τους. Στην επόμενη στροφή, αντίκρυσα μια λίμνη θαρρείς χωρίς τελειωμό, που κοβόταν απότομα, μια λίμνη που έβγαζε κάπου απόκοσμα και μέσα στο δευτερόλεπτο που κάνει το μυαλό να αντιδράσει σε μια τόσο ισχυρή εικόνα, μου επέστρεψε μια και μόνο λέξη: Valhalla http://en.wikipedia.org/wiki/Valhalla - ο παράδεισος των Βίκινγκς.

[apapadop]

Μετά από λίγο είδα και το φράγμα που σχημάτιζε τη λίμνη. Όμορφο από μόνο του και είχε και τη θεόστενη γέφυρα για να το διασχίσεις (ένα όχημα τη φορά) που πρέπει να έχουν όλα τα γραφικά ορεινά φράγματα.

[apapadop]

Προχωρώντας, παρατήρησα σ'ένα σημείο μετά το Breidborg ένα μνημείο, το οποίο βρισκόταν πάνω σε βραχώδες έδαφος, το οποίο πολύ απότομα κοβόταν και σχημάτιζε ένα πανέμορφο σημείο με θέα. Σκέφτηκα πως μια φωτογραφία με το μηχανάκι σε εκείνο το σημείο θα ήταν ωραία. Ανέβηκα τα πρώτα 5-10 μέτρα του βραχώδους εδάφους πανεύκολα (ήταν πολύ βατό), σταμάτησα και πήγα με τα πόδια να επιθεωρήσω την πρόσβαση στο θεμιτό σημείο. Είχε 1-2 σημεία λίγο στενά, στα οποία οι ρόδες έπρεπε να περάσουν ακριβώς από το σωστό σημείο, αλλά κατά τα άλλα φαινόταν πανεύκολο. Οπότε, μετά από ώριμη σκέψη 15'', καβάλησα το Vstrom και άνοιξα το γκάζι.

...όχι αρκετά, όμως. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από 5 μέτρα να χάσω τη φόρα μου, να προσπαθήσω να πατήσω με το δεξί μου πόδι, αλλά - κατάρα! - σε εκείνο το σημείο υπήρχε μια κουφάλα στο βράχο που δεν μου επέτρεψε να φτάσω έδαφος. Το αποτέλεσμα:

[apapadop]

Πανέμορφο κατόρθωμα, πρέπει να συμφωνήσετε. Εγώ δεν έπεσα καν, με ένα πηδηματάκι βρέθηκα δίπλα στο μηχανάκι, αλλά αυτό το καημένο γκρεμίστηκε. Μετά από μερικές στιγμές σοκ του στυλ "μα καλά, πώς το κατάφερες αυτό παλικάρι μου;" και "τι κάνουμε τώρα" και "είναι 4η μέρα και διάλυσα το μηχανάκι μου πάνω στα βράχια" και άλλα, χειρότερα, που δε θα μοιραστώ δημοσίως, έβγαλα το κράνος, αποθανάτισα το επίτευγμά μου, πήρα δυο ανάσες και προσπάθησα να το σηκώσω.

Με τίποτα... οι ρόδες είναι σε ψηλότερο έδαφος από το υπόλοιπο μηχανάκι και αυτό αυξάνει σημαντικά τη δυσκολία. Δε μπορούσα να το σηκώσω παραπάνω απ'το σημείο που το βάρος έφευγε απ'τη Zega και η πίσω ρόδα ακουμπούσε το έδαφος. Αλλά παραπάνω, ούτε κουβέντα. Το ξανα-ακούμπησα κάτω λοιπόν και σκέφτηκα. Κάποτε είχα πέσει έτσι με ένα KLX 250 σ'ένα δάσος στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η λύση ήταν απλή, έπιανες το μηχανάκι από τη ρόδα και το έσερνες μέχρι οι τροχοί να έρθουν στο χαμηλότερο έδαφος. Αλλά το KLX ήταν 100 κιλά, φτιαγμένο για να πέφτει, και το τερραίν ήταν χώμα... εδώ είχα ένα γομάρι 300+ (με τις αποσκευές) κιλών, με ακριβά πλαστικά, πάνω σε βράχο!

Αμέσως συνειδητοποίησα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν το να ελαφρώσω όσο το δυνατόν το μηχανάκι. Με το μάτι δεν έβλεπα καμμία ζημιά εκτός από το σπασμένο δεξί μπροστινό φλας. Ακόμα και η Zega πάνω στην οποία έπεσε όλο το μηχανάκι φαινόταν αρκετά απτόητη, αν και λίγο τσαλακωμένη. Έβγαλα την άλλη βαλίτσα, άδειασα το top case, έβγαλα το tank bag, άνοιξα τη πλακωμένη Zega και την άδειασα και αυτή. Δημιούργησα μια μεγάλη στοίβα με όλα μου τα πράγματα πάνω στο βράχο και όταν πια το μηχανάκι δεν είχε τίποτα πάνω του που δεν ήταν βιδωμένο, ξαναπροσπάθησα να το σηκώσω.

Αδύνατο! Συμφορά... ακόμα και μόνο του, το Vstrom από αυτή τη θέση και με αυτή τη μορφολογία εδάφους ήταν ασήκωτο για μένα. Προσπάθησα δυο φορές και μετά τα παράτησα - άσε μη χρειαστώ και γω service μετά...

Οπότε η μόνη επιλογή πια ήταν η αναμονή. Έβγαλα το μπουφάν, κοίταξα την ώρα (9 το βράδυ) και περίμενα. Ευτυχώς μετά από 5-10 λεπτά άκουσα από μακρυά ένα θόρυβο σα κινητήρα. Ναι, ήταν ένα μηχανάκι που πλησίαζε... τι τύχη! Με το που το είδα έκανα σήμα και ο οδηγός του αρχικά με χαιρέτησε, επέμεινα, και τότε κατάλαβε πως κάτι ήθελα και σταμάτησε.

...και έτσι γνώρισα τον Paul. Νορβηγός, 40άρης, με το πιο ζεστό χαμόγελο και τα πιο κόκκινα μάγουλα που έχω δει. Αφού τον χαιρέτησα, τον ρώτησα αν μπορεί να με βοηθήσει, κοίταξε τριγύρω (αφού το μηχανάκι δε φαινόταν απ'το δρόμο) και είπε "ah yes, you do have a little problem here" γελώντας. Τον συμπάθησα αμέσως.

Σηκώσαμε το μηχανάκι με τη μία, σπρώχνοντας και οι δύο απ'τη πλευρά που είχε πέσει. Το τσούλησα λίγο πίσω, σε πιο επίπεδο έδαφος, έβαλα το σταντ και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ζημιές. Καμμία διαρροή, κανένα στράβωμα... ούτε καν βενζίνη απ'το ντεπόζιτο δεν είχε τρέξει. Η πλαστική χούφτα συμπεριφέρθηκε άψογα - προστάτευσε τη μανέτα του φρένου και μετά μη αντέχοντας τη πίεση βγήκε απ'τη θέση της, χωρίς να σπάσει. Με ένα "κλακ" ξαναμπήκε στη θέση της. Τίποτα άλλο πλην του φλας δεν έσπασε και τα πλαστικά δε γδάρθηκαν όσο θα περίμενε κανείς... η Zega προστάτευσε όλο το υπόλοιπο μηχανάκι, επειδή σταμάτησε τη πτώση νωρίτερα και πιο γλυκά, λειτουργώντας σα μαξιλάρι μεταξύ Vstrom και βράχου. Πάτησα το κουμπί της μίζας και το μηχανάκι πήρε μπρος με τη μία. Λίγο γκάζι, για να σιγουρευτούμε πως οι ντίζες επιστρέφουν σωστά, όλα μια χαρά. Ακόμα και το σπασμένο φλας δούλευε σωστά, απλά κρεμόταν επειδή είχε σπάσει η πλαστική θήκη του λαμπτήρα. Μιλάμε για τύχη...

Αφού διαπιστώσαμε πως όλα ήταν καλά, πιάσαμε τη συζήτηση με τον Paul. Μου έδειξε το παλαίμαχο Kawasaki του (στο οποίο έχει βάλει πίσω αμορτισέρ από Ζ1000 - το τι γέλιο έκανα όταν μου το είπε δε λέγεται) το οποίο δεν αλλάζει ούτε για ένα εκατομμύριο ευρώ, μου είπε. Το αγόρασε μεταχειρισμένο από ένα γείτονά του πριν από 20 χρόνια και έκτοτε δεν έχει πάθει τίποτα. Κάθε χρόνο αγοράζει τους χάρτες της Σκανδιναβίας, σταματάει να δουλεύει για 4 μήνες (υποθέτω τους καλοκαιρινούς!) και τριγυρίζει με το μηχανάκι. Μου έδειξε το χάρτη του 2008 - οι περισσότερες διαδρομές στη περιοχή που ήμαστε ήταν περασμένες με στυλό, δείχνοντας τι είχε κάνει φέτος.

[apapadop]

Η συζήτηση με τον Paul με ηρέμησε. Με συμβούλεψε πού να πάω και τι να δω παρακάτω και μετά από κανένα μισάωρο, αφού σιγουρεύτηκε ότι δε θα είχα κανένα πρόβλημα, αποχαιρετιστήκαμε. Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη θετική ενέργεια που μου έδωσε ο Paul. Με είδε αγχωμένο για το πού θα βρω ανταλλακτικά, συνεργείο κτλ και μου είπε "μην ανησυχείς, ό,τι χρειάζεσαι, πάντα το βρίσκεις. Χρειάζεσαι τροφή; Θα βρεθεί ένα εστιατόριο μπροστά σου. Να ξεκουραστείς; Το ξενοδοχείο θα είναι στην επόμενη στροφή. Πώς εμφανίστηκα εγώ μέσα σε αυτή την ερημιά τέτοια ώρα, μόλις έπεσες; Έχε το νου σου και θα δεις, έτσι είναι η ζωή."

Νιώθωντας πως γνώρισα έναν άγγελο επί Γης (τέτοια ήταν η καλοσύνη, γαλήνη και ζεστασιά που ακτινοβολούσε αυτός ο άνθρωπος), άρχισα να ξαναφορτώνω το Vstrom για να φύγω. Σε μια ώρα ήταν μεσάνυχτα, αλλά είχε ακόμα πολύ φως. Ιδού μια πιο ασφαλής εκδοχή της φωτογραφίας που θέλησα να βγάλω 2 ώρες νωρίτερα:

[apapadop]

Η Zega που έφαγε ολόκληρο το Vstrom στο κεφάλι: Παρόλο το τσαλάκωμα, είναι σταθερότατη στη θέση της (η μεταλλική βάση υποχώρησε λίγο προς την εξάτμιση, αλλά με τέτοιες λεπτομέρειες δεν ασχολούμεθα στο ταξίδι) και παρόλο που ξεκόλλησε κομμάτι του πάτου, κρατάει κανονικότατα το βάρος των αποσκευών. Επίσης (και εδώ ο σχεδιαστής της Zega αξίζει πραγματικά συγχαρητήρια) ο απλούστατος μηχανισμός που κρατάει το καπάκι στη θέση του δουλεύει απροβλημάτιστα, ασχέτως του ότι το πάνω χείλος της βαλίτσας έχει παραμορφωθεί.

[apapadop]

Αααααα ρε Strom... φορτωμένο και πάλι, αλώβητο, έτοιμο να με πάει όπου του πω.

[apapadop]

Το επόμενο μεγάλο χωριό που συνάντησα ήταν η Sauda, όπου υπήρχε και camping. Κάποιες περίεργες χημικές αντιδράσεις όμως στο μουσακά που κουβαλάω για μυαλό με έκαναν να γνωμοδοτήσω πως η ζημιά που βλακωδώς έκανα στο μηχανάκι (κυρίως στη Zega) θα κόστιζε πολλά λεφτά, άρα καλά θα έκανα να αρχίσω τις οικονομίες. Άρα πέρασα το camping, βγήκα απ'τη Sauda και, μεσάνυχτα πια, άρχισα να ψάχνω για μια κατάλληλη γωνιά στο δάσος. Μπήκα σε 3-4 δασικούς δρόμους - όλοι κατέληγαν σε σπίτια (σε ένα, παρατήρησα έναν προφανώς αγχωμένο τύπο να με κοιτάει επίμονα απ'το παράθυρο του σπιτιού του καθώς πάλευα να κάνω την επιτόπου, καθώς μάλλον δεν εκτίμησε ιδιαίτερα την επίσκεψη από έναν άσχετο πάνω σε μηχανάκι μέσα στη νύχτα).

Τελικά βρήκα ένα δρομάκι που πήγαινε για 400-500 μέτρα μέσα στο δάσος και μετά είχε κάτι πεσμένα κλαδιά που το έκοβαν. Εκεί μάλλον δε θα ενοχλούσα κανέναν. Είχε πια βραδυάσει, ήμουν και μέσα στο δάσος, άρα με το φακό στα δόντια πλέον, άρχισα να στήνω σκηνή πάνω σε ένα αρκετά περίεργο έδαφος. Έβγαλα τη σκηνή, ξεδίπλωσα το πανί, πέρασα τις μπανέλες, τις στερέωσα καλά καλά και μετά πήγα να καρφώσω το πρώτο πασαλάκι... συμφορά! Κάτω από ένα λεπτό στρώμα χώματος και τσακισμένων κλαδιών, πατούσα πάνω σε τσιμέντο! Έγινε αμέσως προφανές πως το δρομάκι ήταν εκεί για υλοτόμους που φόρτωναν ξύλα απ'το δάσος και το είχαν ενισχύσει με τσιμέντο... ε κάπου εκεί είπα "έλεος, σήμερα πέταξα το μηχανάκι κάτω, οδηγάω όλη μέρα, είναι μεσάνυχτα και είμαι μέσα στο σκοτάδι να παλεύω με τη τη σκηνή - πάμε στην ασφαλή εναλλακτική". Έτσι γύρισα σβέλτα στη Sauda, τρύπωσα στο camping, έστησα τη σκηνή μου πάνω στο μαλακό γρασίδι και ξεράθηκα στον ύπνο. Ουφ!

[apapadop]

Ημέρα 5η
Sauda - Bergen
260 km

Εγερτήριο στις 9 με κακή ψυχολογία. Είμαι κουρασμένος και απογοητευμένος από τις χθεσινές βλακείες μου. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να αδειάσω τη χτυπημένη Zega και να φύγω προς αναζήτηση μάστορα που ίσως να μπορεί να μου τη φτιάξει. Πάω στη reception του ξενοδοχείου (που λειτουργεί και το camping) να πληρώσω για τη διαμονή μου και τους ρωτάω για σιδηρουργείο ή κάτι τέτοιο στη περιοχή. Η υπάλληλος δε ξέρει, αλλά ρωτάει την ιδιοκτήτρια, η οποία βγαίνει μαζί μου έξω, κοιτάει το μηχανάκι, κοιτάει εμένα, με ρωτάει αν χτύπησα και μετά φωνάζει έναν μάστορα που είχαν εκεί και τους βοηθάει να φτιάξουν το σπίτι τους (πίσω από το ξενοδοχείο).

Προκύπτει ότι ο Thomas (Πολωνός, το πολύ 35 ετών, δεμένο παλικάρι) είναι χρυσοχέρης και δε κωλώνει πουθενά. Πιάνει τη Zega και με οδηγεί στην οικοδομή. Εκεί τη στερεώνει καλά με κάτι ξύλα, πιάνει ένα τεράστιο σφυρί και της αλλάζει τα φώτα στο κοπάνημα για 10 λεπτά. Τη φέρνει στα ίσια της, αλλά δε μπορεί να κάνει κάτι για το πάτο που έχει ξεκολλήσει, οπότε φωνάζει το αφεντικό του που είναι ντόπιος, ο οποίος με στέλνει σε κάποια εργοστάσια/μηχανουργεία που είχε εκεί κοντά.

Στο πρώτο που δοκίμασα (Tecnor) δε βρίσκω κανέναν στο χώρο υποδοχής οπότε μπαίνω απρόσκλητος στο χώρο παραγωγης με τη Zega στο χέρι. Με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω διάφοροι μάστοροι μέχρι που ρωτάω αν ξέρει κανείς Αγγλικά και με παραλαμβάνει ο αρχι-μάστορας, κοιτάει τον ασθενή, κοιτάει εμένα, μου λέει "αλουμίνιο;" απαντάω "ναι", μου λέει "δύσκολα τα πράγματα" και με πάει σε ένα παιδί που προφανώς δούλευε με ηλεκτροκολλήσεις κτλ, του λέει τι να κάνει, τον βοηθάω και λίγο να καθαρίσουμε τη περιοχή που θέλει κόλλημα με μια μεταλλική βούρτσα και πιάνει δουλειά... αρχικά προσπαθεί να κολλήσει όλη τη πλευρά, αλλά το αλουμίνιο καίγεται και πάει να γίνει τρύπα! Οπότε καταφεύγει στο να κολλήσει αρκετά σημεία ώστε η βάση του κουτιού να είναι σταθερή. Ιδού το αποτέλεσμα:

[apapadop]

Τους καταευχαριστώ για την άμεση εξυπηρέτηση και ρωτάω τι χρωστάω, μου λένε "τίποτα" και με αποχαιρετούν. Σνιφ, τι καλοί άνθρωποι! Με δυο λέξεις που ανταλλάξαμε σε σπασμένα Αγγλικά και με έχουν σώσει, τώρα το ταξίδι μπορεί να συνεχίσει χωρίς κανένα πρόβλημα!

Στην επιστροφή περνάω και από τον Thomas στην οικοδομή, του δείχνω τη δουλειά που έκαναν, μου λέει "Σιλικόνη;" στα Πολωνικά και τσουπ - μέσα σε 1 λεπτό έχει βρει σωληνάριο και έχει αρχίσει να γεμίζει τα κενά της κόλλησης και από μέσα και απ'έξω με σιλικόνη, αδιαβροχοποιώντας έτσι τον πάτο της Zega... Καλύτερη από πριν!

[apapadop]

Τον ευχαριστώ και αυτόν όπως όπως (μιλάει Πολωνικά και Φινλανδικά, δύσκολη η συνεννόηση), επιστρέφω στο ξενοδοχείο, ευχαριστώ την ιδιοκτήτρια, πληρώνω για το camping και κάτι παραπάνω για μια μπύρα για τα παιδιά (Thomas και λοιπούς στην οικοδομή) και λάμποντας από χαρά επιστρέφω στη σκηνούλα μου, μαζεύω τα πράγματα, κάνω ένα μπάνιο και φεύγω.

[apapadop]

Μ'αυτά και μ'αυτά πήγε 3 η ώρα ώσπου να φύγω από Sauda. Κατηφορίζω προς Haugesund αλλά δε μπαίνω στη πόλη, με έχει πιάσει ο πυρετός του Βορρά, έπιασα δυτική ακτή και τώρα θέλω να ανέβω! Πιάνω τον Ε39, τον κυρίως παράκτιο δρόμο προς Βορρά, ο οποίος έχει το συνηθισμένο για τη Νορβηγία αλλά σοκαριστικό για εμένα χαρακτηριστικό ότι διακόπτεται διαρκώς για συνδέσεις με ferry boat. Φαντάσου πως οδηγείς σε έναν καλοφτιαγμένο δρόμο με δύο λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση, νησίδα κτλ και ξαφνικά μετά από μια στροφή ο δρόμος βγάζει σε ένα... λιμάνι και απλά πρέπει να σταματήσεις και να περιμένεις.

Highlight της διαδρομής σε αυτό το κομμάτι είναι το τούνελ επί του Ε39 μετά το Valevag... 4 χιλιόμετρα κατηφόρα, πινακίδα ότι είσαι 260 μέτρα κάτω απ'την επιφάνεια της θάλασσας και μετά 4 χιλιόμετρα ανηφόρα μέχρι να ξαναβγείς στη στεριά. Αμέσως μετά υπάρχει πανέμορφη γέφυρα, με διόδια, αλλά τα μηχανάκια στα περισσότερα διόδια της Νορβηγίας δε πληρώνουν τίποτα.

Και έτσι τραβάει ο Ε39 προς Βορρά... μια σειρά από γέφυρες, τούνελ (όπου η στεριά απέχει λιγότερα από 10 χιλιόμετρα) και ως τώρα ένα υποχρεωτικό ferry, "[...] περιμένοντας για το οποίο γνώρισα τον Olaf, ένα 50άρη τεράστιο κατάξανθο Νορβηγό με φοβερό χαμόγελο, πάνω σε ένα XJR. Διευθυντής σχολείου, εξωστρεφής και με άψογα Αγγλικά, τον συμπάθησα αμέσως. Τα λέγαμε συνολικά για καμμιά ώρα, με κέρασε μια πορτοκαλάδα στο ferry και γενικά περάσαμε πολύ ωραία, γελάσαμε πολύ και έμαθα διάφορα για τη Νορβηγία."

Όταν είδαμε ότι θα αργήσει 10' το ferry πχ μου είπε πως πριν από 30 χρόνια δούλευε σε μια τέτοια γραμμή και μερικές φορές έπρεπε να ακυρώσουν δρομολόγια επειδή δεν υπήρχε κανείς αρκετά νηφάλιος για να λειτουργήσει το πλοίο...

"Μετά το ferry είχα 36χλμ ως το Bergen, όπου ήλπιζα να βρω ανταλλακτικό για το σπασμένο μου φλας. Όπως είχε πει ο Paul, ό,τι χρειάζεσαι, πάντα το βρίσκεις... έτσι και μπαίνοντας στη πόλη βρέθηκα στο δρόμο δίπλα σε ένα γκρίζο Vstrom 1000. Πήγα δίπλα του και φώναξα εν κινήσει (δείχνοντας το σπασμένο μου φλας) αν ήξερε πού θα βρω ανταλλακτικό. Μου φώναξε "όχι σήμερα", του φώναξα "ΟΚ", μου φώναξε "Follow me"...

Και έτσι γνώρισα τον Chris, έναν τεράστιο 30άρη Νορβηγό. Με πήγε σε ένα μεγάλο κέντρο ειδών μοτοσυκλέτας όπου ήλπιζα να υπήρχε φλας την επομένη. Πιάσαμε τη κουβέντα έξω απ'το μαγαζί, πού πας, από πού είσαι κτλ και τα είπαμε για κανένα μισάωρο (με το που άκουσε Nordkapp μου είπε ότι έκανε τη θητεία του όχι μακρυά από εκεί, στα Νορβηγικο-Ρωσικά σύνορα το '93, με τον Ψυχρό Πόλεμο να αφήνει τις τελευταίες του πνοές αλλά τα πράγματα να είναι ακόμα τεταμένα, για το χωριό που ήταν 2 ώρες με λεωφορείο απ'το στρατόπεδο αλλά είχε νοσηλευτική σχολή και όλοι οι φαντάροι πηγαίναν για να κυνηγήσουν τις κοπελιές, για το Vstrom του, ότι το αγόρασε μετά από χρόνια οικονομίας επειδή οι μοτοσυκλέτες είναι πανάκριβες στη Νορβηγία και πως εκείνη τη μέρα είχε βγει απλά για μια βόλτα στη πόλη επειδή ήθελε να οδηγήσει λίγο. Δεν είχαν και πολλές μέρες με καλό καιρό στα δυτικά - μόνο το καλοκαίρι έχουν φυσικό φως και η βροχόπτωση είναι αλύπητη - το ρεκόρ είναι 3 μήνες ασταμάτητης βροχής και 5 μήνες βροχής με πολύ μικρά διαλείματα στο Bergen... Μετά από λίγη ώρα ωραίας συζήτησης χαιρετηθήκαμε, εγώ έφυγα προς αναζήτηση camping και ο Chris υποθέτω πως συνέχισε τη βόλτα του.

Αφού λοιπόν θα έμενα εκεί για να βρω φλας την επόμενη μέρα (άσε που ήταν και ώρα να αλλάξω λάδια), δεν έκανα άλλα χιλιόμετρα. Βρήκα camping (ψιλοελλεεινό και πανάκριβο - ?20!), έστησα τη σκηνή μου, μαγείρεψα ενώ καμμιά 10αριά Ρώσοι έστηναν 3 σκηνές τριγύρω μου, διάβασα λίγο και έπεσα νωρίς για ύπνο.

[apapadop]

Ημέρα 6η
Bergen - Alesund
420 km

9 η ώρα ήμουν έξω απ'το Bergen MC Center A/S. Τους ρώτησα για φλας για το Vstrom, μου είπαν ότι έχουν. Τους ρώτησα για αλλαγή λαδιών, μου είπαν κι αυτό γίνεται. Συνεννοήθηκα με έναν Αμερικάνο μηχανικό ο οποίος ζει στην έρημο της Αριζόνα και το καλοκαίρι έρχεται στη Νορβηγία (πού 50 βαθμοί Κελσίου πού 25...) και μετά από αναμονή μίας ώρας όλα ήταν έτοιμα. Το φλασάκι που είχαν ήταν δυστυχώς αυθεντικό Suzuki, και αριστερό (όχι δεξί), οπότε έγινε πατέντα με κομμάτια του δικού μου και κομμάτια του καινούριου για να αποκτήσω και πάλι δεξί φλας. Η χρέωση για όλα αυτά ήταν αστρονομική (?250), αλλά μετά από αρκετή συζήτηση η μόνη εξήγηση ήταν "η Νορβηγία είναι ακριβή". Και όντως, παρατήρησα πως η ετικέτα τιμής ενός νέου Vstrom 650 έλεγε 100.000 NOK, που είναι γύρω στις 12,500 ευρώ!

Κατόπιν πήγα στο κέντρο του Bergen για λίγο κλασσικό τουρισμό. Ήμουν εκεί, δε θα έβλεπα το Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς Bryggen; http://en.wikipedia.org/wiki/Bryggen Έκανα μια βόλτα στη περιοχή αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου. Με τη δυτική ακτή της Νορβηγίας μπροστά μου και το Nordkapp στο μυαλό, με τις παλιές αποθήκες του Bergen θα ασχολούμαστε τώρα;

[apapadop]

Έφυγα αργά, 3 το μεσημέρι, προς Βορρά. Ο ήλιος καυτός, πολλή ζέστη... Λίγο έξω απ'το Bergen είδα μια πινακίδα: “Narvik – 900”
900 χιλιόμετρα! Μας τσάκισαν τη ψυχολογία... ήταν ήδη απόγευμα και δεν είχα κάνει ούτε 50 χιλιόμετρα! Έφαγα στα γρήγορα μια κονσέρβα γίγαντες με ωραίο πολύσπορο ψωμάκι στο δρόμο και τράβηξα όσο πιο σταθερά μπορούσα τον Ε39 προς Alesund. Υπήρχαν δυο-τρία σημεία που παίρνεις υποχρεωτικά ferry. Σε όλα είχα συζητήσεις με άλλους ταξιδιώτες, είτε ζευγάρια που ξεκινούσαν μια γλυκιά τριήμερη απόδραση στη φύση είτε μηχανόβιους από μακρινά μέρη. Στο τελευταίο ferry (Folkestad-Volda) συνάντησα τον Κωνσταντίνο, PhD στη Γενεύη, που ταξίδευε με τη Funduro 650 του και ένα φιλικό ζευγάρι Ελβετών με ένα μεγάλο touring. Ένιωσα πως ταιριάξαμε αμέσως (και γέλασα πολύ με την έκπληξή του όταν απάντησα στην ανακοίνωσή του, στα Αγγλικά φυσικά, πως ο προορισμός τους ήταν το Nordkapp, με ένα ελληνικότατο “πρωτότυπο!” και μετά έσκασα στα γέλια), αλλά είχαν 3 εβδομάδες μπροστά τους, εγώ είχα μόνο 2 και θα πήγαιναν πολύ πιο χαλαρά... έτσι τους αποχαιρέτησα λίγο μετά το ferry, καθώς έστριβαν για ένα camping για να ξαποστάσουν για τη μέρα, και άνοιξα το γκάζι προς Βορρά.

Έχω αγχωθεί λίγο με το θέμα του χρόνου. Δε ξέρω πώς και γιατί, νιώθω ότι δε θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω. Ίσως επειδή είχα τόση λίγη πρόοδο τις τελευταίες δυο ημέρες λόγω της πτώσης και της αλλαγής λαδιών. Το πρωί κοίταξα από έναν υπολογιστή στο camping για πλοίο από Bergen για Newcastle (30 ώρες) και κάνει £500!

Κατά τις 11 το βράδυ βρήκα ένα camping έξω απ΄το Alesund. Υπάρχει άφθονο φως ακόμα και είναι λίγο περίεργη η κατάσταση – άλλοι προσπαθούν να κοιμηθούν λόγω της ώρας, ενώ παιδάκια παίζουν ποδόσφαιρο και γενικά ο κόσμος κυκλοφορεί λες και είναι μεσημέρι... Εντόπισα στα γρήγορα μια θέση, και με το που πάρκαρα το Vstrom μια Γερμανίδα έβγαλε το κεφάλι της από την κοντινότερη σκηνή και με κοίταξε. Τη χαιρέτησα, αλλά εξαφανίστηκε μέσα στη σκηνή χωρίς να βγάλει κουβέντα. Αφού έστησα σκηνή, ξεφόρτωσα ό,τι χρειαζόμουν απ'το μηχανάκι, έβγαλα υπνόσακο, υπόστρωμα κτλ και ετοιμαζόμουν να βγάλω τις μπότες μου, βγήκε ο Γερμανός άντρας της απ΄τη σκηνή, και άρχισε να μου τη λέει σε άπταιστα Αγγλικά: “Excuse me, are you a little bit crazy?” Προκύπτει ότι η γυναίκα του θεώρησε πως είχα στήσει πολύ κοντά στη σκηνή τους (τα κοντινότερα πασαλάκια μας ήταν δίπλα-δίπλα, αλλά τι να κάνουμε, ο χώρος ήταν περιορισμένος) και βγήκε να κάνει τσαμπουκά. Του εξήγησα με εξαιρετική ψυχραιμία πως θα μπορούσαν να έχουν πει κάτι 20 λεπτά νωρίτερα αν τους πείραζε η παρουσία μου, και έτσι κι αλλιώς οι σκηνές μας ήταν 3 μέτρα μακρυά (ωρυόταν πως είχαμε λιγότερα από 3 μέτρα απόσταση). Αφού κατάλαβε πως δεν συγκινούμουν ιδιαίτερα από τα νταηλίκια του, είπε ένα τελικό “sleep tonight and then go!” και με άφησε στην ησυχία μου. Ο θυμός μου μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε λύπηση, επειδή άκουγα τη γυναίκα του να τον πρήζει για το επόμενο δεκάλεπτο μέσα στη σκηνή τους, λέγοντάς του “γιατί είναι ακόμα εδώ; Τι κάνει τώρα; Ακούς; Κάνει θόρυβο επίτηδες! Πώς θα κοιμηθώ εγώ όλο το βράδυ;” κτλ κτλ κτλ. Τον κακομοίρη...

Καθώς σημείωνα τα παραπάνω στο μπλοκάκι μου, συνειδητοποίησα πως ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και έγραφα μέσα στη σκηνή χωρίς φακό. Βορινή φωταψία!

[apapadop]

Ημέρα 7η
Alesund - Mo i Rana
790 km

Ξυπνητήρι στις 7. Εφτάμιση ώρες αρκούν, σήμερα έχω να καλύψω χιλιόμετρα. Δε βγάζω φωτογραφίες, δε κάνω πολλές στάσεις. Τραβάω τον Ε39 προς Trondheim, περιμένοντας πώς και πώς να γυρίσω τουλάχιστον στη σωστή πλευρά του χάρτη που δείχνει το βορρά... Γέφυρες, ferry, διόδια με συμπαθέστατες υπάρξεις, ήρεμα νερά παντού, παλιά (60s) αμερικανικά αυτοκίνητα και πολλοί ξυπόλυτοι Νορβηγοί.

Πάνω που οι μυς της δεξιάς ωμοπλάτης έχουν συνηθίσει και έχουν πάψει να με βασανίζουν, αρχίζει το βιολί της η μέση, με έναν αψυχολόγητο πόνο. Γκρρρ... Κάνω μια στάση στις 3 το απόγευμα για μια ωρίτσα και μαγειρεύω για πρώτη φορά το ρυζάκι μου πάνω στις βαλίτσες του Vstrom. Βολικότατη κουζίνα, γεμίζω τις μπαταρίες μου και φεύγω φουριόζος για Βορρά.
Περνάω από πολλές κατοικημένες περιοχές, τα όρια είναι εξοργιστικά χαμηλά (60!), ο δρόμος στενός και έχει κίνηση. Δυσκολεύομαι να προσπεράσω και έτσι ρίχνω σημαντικά τη μέση ωριαία ταχύτητά μου, μέχρι που οι οικισμοί γίνονται πιο αραιοί, σιγά σιγά προσπερνάω όλους τους αργούς προπορευόμενους και βρίσκομαι επιτέλους και πάλι να οδηγώ μόνος μέσα στη φύση. Το μυαλό μου ξεφεύγει και οι σκέψεις περιπλανώνται σε φίλους, νέους και παλιούς, πρόσωπα απ΄το παρόν και το παρελθόν. Το σώμα μου στον αυτόματο πιλότο, οδηγεί το μηχανάκι μέσα απ'την ομορφιά της φύσης που πλέον έχει γυρίσει σε ένα τοπίο δασικό, με λιγότερες λίμνες και καθόλου θάλασσα. Νιώθω απόλυτη διαύγεια σκέψης, το σώμα δε πονάει πια, όλα συμβαίνουν αυτόματα και ο συνειδητός εαυτός μου είναι ένα παιδί που παρατηρεί τα δρώμενα με έκπληξη και θαυμασμό. Και τότε βλέπω το ποτάμι... ο χάρτης δείχνει το όνομα Svenningdalselva. Μπερδεύομαι, νιώθω σα να βρίσκομαι στο Καναδά ή ίσως στην Αλάσκα, μια μικρή απελπισία, έναν πανικό, αναρωτιέμαι πώς και αν θα γυρίσω.

Για πρώτη φορά στο ταξίδι νιώθω ΜΑΚΡΥΑ από οτιδήποτε θεωρώ γνωστό ή δικό μου. Το ποτάμι μου έχει πάρει την ανάσα με το βουητό του, τον όγκο του, την απόλυτη αγριάδα του. Κάθομαι λίγο κοντά του, σε ένα parking. Στέλνω μερικά SMS στους ανθρώπους που αγαπώ, ψάχνω μια σύνδεση με τη παλιά ζωή μου. Όταν πια νιώθω πιο ήρεμος, λιγότερο αλαφιασμένος απ'τη παρουσία του ποταμού, βγαίνω και πάλι στο δρόμο.

Στάση για διανυκτέρευση σε camping κοντά στο Skonseng, 25km έξω απ'τη Mo i Rana. Παραδίδομαι στη γλυκιά αγκαλιά του υπνόσακου κατά τις 22:30.