Το κοντινότερο που έφτασα ποτέ στην Αγ.Πετρούπολη. Δεν είχα βίζα (ΧΑ!), οπότε δεν το επιχείρησα καν. Κάποια άλλη φορά, αποκλειστικά για τη Ρωσσία...
Το κοντινότερο που έφτασα ποτέ στην Αγ.Πετρούπολη. Δεν είχα βίζα (ΧΑ!), οπότε δεν το επιχείρησα καν. Κάποια άλλη φορά, αποκλειστικά για τη Ρωσσία...
Ημέρα 13η
Imatra (FIN) - Tallinn (EST)
400 χλμ
Καλό μας μήνα – μπήκε ο Αύγουστος! Το βράδυ έριξε μια γερή μπόρα με αστραπές-βροντές κτλ, αλλά ως το πρωί όλα είχαν στεγνώσει. Μάζεψα, ντουζ, πρωινό και πριν τις 11 ήμουν στο δρόμο.
Φτάνοντας Ελσίνκι είπα να περάσω Tallinn (Εστονία) αφού είχα ακόμα μια εβδομάδα μπροστά μου και δεν ήθελα να επιστρέψω μέσω των υπερ-αναπτυγμένων νοτίων περιοχών της Σκανδιναβίας με τους βαρετούς αυτοκινητόδρομους και τις μοντέρνες πόλεις. Έβγαλα εισιτήριο για το ferry που αναχωρεί 18:30 και φτάνει Tallinn στις 22:00.
Έκοψα μερικές βόλτες κοντά στο λιμάνι του Ελσίνκι μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης και στις 6 φόρτωσα το Vstrom στο Baltic Princess.
Υποδειγματικό δέσιμο από τους μαστόρους... πάλι καλά που δεν είχε καιρό!
Στο κατάστρωμα του πλοίου διάβασα λίγο το Deep Survival και μετά από λίγο μπήκα σε μια περίεργη ψυχολογική κατάσταση, με μετρημένο άγχος, αρκετή ανυπομονησία και ελάχιστη καταννόηση... σκέφτηκα ξαφνικά πως κάνω κάτι τελείως απρογραμμάτιστο, μια βουτιά στο άγνωστο: Φτάνω βράδυ σε μια χώρα της οποίας ούτε καν το νόμισμα δε γνωρίζω, χωρίς χάρτη, χωρίς ιδέα αν θα υπάρχουν camping, πώς θα είναι η κατάσταση από άποψη ασφάλειας, δρόμων, με πλαστικό χρήμα που θα μπλόκαρε μόλις επιχειρούσα να χρησιμοποιήσω τις κάρτες μου επειδή δεν είχα ειδοποιήσει τη τράπεζα ότι θα πήγαινα στις χώρες της Βαλτικής (η HSBC θεωρεί “ανωμαλία” τη χρήση πιστωτικής κάρτας σε χώρα που δεν έχεις δηλώσει εκ των προτέρων πως θα επισκεφθείς, και μπλοκάρει τη κάρτα)... μα τι κάνω;
Σε μια άλλη στιγμή πάνω στο κατάστρωμα, με λιγότερο άγχος, μου ήρθε ξαφνικά η αίσθηση ότι είχα αγγίξει κάποια αλήθεια, ότι είχα δει με διαύγεια κάτι που τόσο καιρό δυσκολευόμουν, πως είχα βρει κάποιες απαντήσεις. Πέταξα το βιβλίο και έβγαλα γρήγορα το μπλοκάκι, αλλά το μυαλό ήταν κιόλας κενό. Αρκέστηκα σε μια στιγμιαία χύμαιρα διαύγειας...
Φτάνοντας Tallinn στις 10 το βράδυ βγήκα πρώτος και καμαρωτός απ΄το αμπάρι του ferry και αμέσως οι ερωτήσεις άρχισαν... και τώρα, τι κάνουμε; Αποφάσισα να περιπλανηθώ λίγο για να πάρω μια ιδέα της πόλης, και έβγαλα τον λεπτομερέστατο χάρτη μου για να δω πού θα πάω.
Είπαμε, δεν ήμουν προετοιμασμένος για χώρες Βαλτικής. Ούτε χάρτη δεν είχα... ευτυχώς ο πανευρωπαϊκός Michelin έκανε τα βασικά: μου έδειξε πως οι κύριες οδικές αρτηρίες ήταν νότια, ΝΑ και ανατολικά. Οπότε έβγαλα πυξίδα, τη στερέωσα μέσα απ'τη ζελατίνα του tank bag, και άρχισα να κατευθύνομαι νότια, προσπαθώντας να μένω σε όσο το δυνατόν πιο κεντρικούς δρόμους και πάντα ψάχνοντας τον 4/Ε67. Μετά από μερικά χιλιόμετρα γύρω απ΄τη πόλη είχα αρχίσει να χάνομαι, η ώρα προχωρούσε, η νύχτα είχε πια πέσει (πού τα μεγαλεία της Σκανδιναβίας!)... για ακόμα μια φορά όμως ήμουν τυχερός.
Σταμάτησα κοντά σε μια στάση λεωφορείου για να δω το χάρτη (λες και αν τον κοιτούσα επίμονα θα εμφανίζονταν οι λεπτομέρειες που απλά δεν ήταν εκεί) και καθώς κοιτούσα σα χαμένος το χάρτη άκουσα μια κοπέλα να λέει κάτι στο κινητό της για “motorcycl...”! Οπότε λέω, ιδού το θείο σημάδι, θα τη ρωτήσω. Βγάζω κράνος, φοράω το καλύτερο χαμόγελό μου, και ρωτάω στα Αγγλικά το κοριτσόπουλο (μετά βίας 16) αν ήξερε κανένα camping εκεί κοντά. Μου απάντησε σε σχεδόν καλά Αγγλικά πως ναι, όλο ευθεία και θα το βρω. Ευχαρίστησα, φόρεσα κράνος και έφυγα με αναπτερωμένο ηθικό. Μετά από 3-4 χιλιόμετρα είδα όντως μια πινακίδα για το “Mozart camping” και με έπιασαν τα γέλια σκεφτόμενος τον Αυστριακό φίλο μου που θα έβγαζε σπυράκια με ένα Mozart camping (!) στην Εστονία (!!). Τέλος πάντων μπήκα χωρίς πολλά πολλά, αλλά μου είπαν στη reception πως δεν έχουν χώρο για σκηνές, μόνο για campers (αυτοκίνητα). Ρώτησα αν ήξεραν κάτι άλλο. Η κοπελιά είπε όχι. Ο τύπος έτριψε το πηγούνι του, βγήκε έξω απ΄το κτίριο για να μπορεί να χειρονομήσει ελεύθερα, και μου είπε: “Θα βγεις από δω, θα πας προς τη πόλη και στη πρώτη αναστροφή θα γυρίσεις. Μετά από 200-300 μέτρα θα βρεις έναν Ρώσο που πουλάει ντομάτες, αγγούρια κτλ. Δεν υπάρχει ταμπέλα, αλλά σε εκείνο το σημείο υπάρχει ένα χωματοδρομάκι που οδηγεί σε ένα camping.”
Ώρα που ήταν, δεν είχα τη πολυτέλεια να τον αμφισβητήσω. Βγήκα στο δρόμο, έκανα την αναστροφή, και όντως βρήκα μια ρημαγμένη παράγκα με άδεια καφάσια στο πλάι του δρόμου, που δεν την είχα προσέξει πριν. Έστριψα και μετά από 50 μέτρα το δρομάκι με έβγαλε σε ένα... χωράφι, που είχε 1-2 δομές (ήταν πολύ σκοτεινά πια), και κάτι σα σπιτάκι υποδοχής. Χτύπησα εκεί, και μια τσαντισμένη Εστονή άνοιξε το παράθυρο. Η ίδια ιστορία – δεν ήξερε τη γλώσσα μου, δεν ήξερα τη γλώσσα της, επίσης δεν είχα και τοπικό νόμισμα, αλλά έπρεπε να κοιμηθώ εκεί πια, και έτσι με πολλή καλή θέληση και 10 ευρώ κανονίστηκαν όλα. Ένας μπιστικός ονόματι Alex ήρθε μετά από λίγο προς το μέρος μου για να μου φέξει με φακό για να στήσω τη σκηνή, και πιάσαμε κουβέντα σε δυο ασύμβατες γλώσσες. Νομίζω ότι μου είπε διάφορα τραγελαφικά που είχαν συμβεί στο camping, τα οποία δε θα επαναλάβω. Ύπνος, επιτέλους, μετά τα μεσάνυχτα. Ζέστη – το θερμόμετρο μέσα στη σκηνή δείχνει 28 βαθμούς...
Ημέρα 14η
Tallinn (EST) - Sadzawki (PL)
750 χλμ
Ή αλλιώς... τρεχάτε ποδαράκια μου! Πολλά χιλιόμετρα σήμερα.
Ξεκινάμε τη μέρα μας με μια δόση παραδοσιακού τουρισμού στο ιστορικό κέντρο της Tallinn.
(φωτό παραπάνω)
Αρκετή ομορφιά, αλλά η καρδιά μου είναι γεμάτη βουνά, λίμνες, παγωμένα βράχια... δε συγκινούμαι καθόλου.
Κάνει και ζέστη, λιώνω με το δερμάτινο παντελόνι, ουφ, πάω να οδηγήσω λίγο.
Ακολουθώ τον λεπτομερέστατο χάρτη μου προς τη Riga, Latvia (Λετονία).
Καμμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν τη Riga κάνω μια στάση για να παρατηρήσω καλύτερα το τοπίο, σε κάτι που μοιάζει σαν ατέλειωτο δάσος, με έναν επίπεδο στενό δρόμο να το διασχίζει για χιλιόμετρα χιλιομέτρων... και βγαίνω σε μια παραλία!
Αναπάντεχα τελείως, χωρίς να το έχω παρατηρήσει νωρίτερα λόγω του πυκνού δάσους, ναι, τώρα βλέπω το χάρτη και σκέφτομαι “μα φυσικά”, οδηγώ δίπλα σε μια τεράστια, ατέλειωτη, αμμουδερή παραλία! Αρκετός κόσμος, παρόλο που είναι εργάσιμη. Ο καιρός τέλειος... το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πετάξω δερμάτινο/cordura/κράνος/γάντια/μπότες και να βουτήξω στη γαλάζια θάλασσα. Η σκέψη “ελληνικό καλοκαίρι!” έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Η σκέψη της βουτιάς και μόνο είναι λυτρωτική, αλλά για πρακτικούς λόγους δε το κάνω, καταπίνω τον ενθουσιασμό μου που έχει ήδη αρχίσει να ξυνίζει από φρικιαστικές αναμνήσεις τουριστικών παραλιών στην Ελλάδα, καβαλάω το Vstrom και φεύγω.
Λίγο παρακάτω, όπου το δάσος μεταξύ δρόμου και παραλίας είναι λίγο πυκνότερο, σταματάω για μεσημεριανό. Το δρομάκι πολλά υποσχόμενο, αλλά έχει άμμο και μετά τη τούμπα στα βράχια λέω να μη ζορίσω τη τύχη μου ξανά...
Riga! Περιπλανώμαι με το μηχανάκι σε αυτή τη μεγάλη, ζωντανή πόλη. Μου δίνει μια ισχυρή αίσθηση Ανατολικού Μπλοκ, πολύ περισσότερο από τη Tallinn. Κάτι οι φτωχογειτονιές, κάτι ο τεράστιος, απάνθρωπος σιδηροδρομικός σταθμός, όπου εργάτες διασχίζουν περπατώντας τις ράγες... οδηγώ για καμμιά ώρα μέσα στη πόλη, χωρίς χάρτη, χωρίς να ξέρω πού είμαι και πού πάω. Απλά περιπλανώμαι. Το μόνο αισθητά όμορφο κτίριο που συναντώ είναι αυτό, κάποιας Ακαδημίας...
Βγαίνω απ'τη πόλη με τη μέθοδο της πυξίδας. Εκπληκτικό το πόσο αποτελεσματική είναι! (απλά εύχομαι να είχα αγοράσει μια πραγματική πυξίδα και να μη χρησιμοποιώ το κινητό, που μένει από μπαταρία).
Βγαίνοντας από Riga κατευθύνομαι νότια προς Λιθουανία. Προβληματίζομαι με τα λεφτά. Έχω ήδη χρησιμοποιήσει τη πιστωτική μου μία φορά σε χώρα που δεν έχω δηλώσει και περιμένω την επόμενη φορά να είναι ήδη άχρηστη. Έχω μαζί μου ευρώ, αλλά τα βενζινάδικα δε τα δέχονται. Το ντεπόζιτο με βγάζει τσίμα τσίμα για διάσχιση Λιθουανίας και είσοδο στη Πολωνία, και εκεί θα *πρέπει* πια να αλλάξω ευρώ σε τοπικό νόμισμα.
Με ένα σχετικό άγχος διασχίζω την όμορφη Λιθουανία. Αγροί και λιβάδια, η ήλιος γέρνει, τα φορτηγά μαζεύονται στο δρόμο, έργα δυσκολεύουν τη κατάσταση... και εκεί που πήγαινα ωραία και καλά – ΤΣΟΥΠ, να'σου το μπλόκο και ο κύριος μπάτσος να μου κάνει νοήματα...
Όμορφα. Δε ξέρει Αγγλικά, αλλά ευτυχώς ξέρει 5 λέξεις στα Γερμανικά, άλλες 5 και γω, και πάμε. Έτρεχα, λέει. Nicht gut. Όριο 50 (λόγω έργων) και εγώ πήγαινα με 90! Nicht gut! Ρωτάω τι κάνουμε τώρα, και μου λέει βασικά πως πρέπει να αποφασίσει την άλλη μέρα το αφεντικό του ποια θα είναι η ποινή, επειδή έτρεχα με πάνω από +20χαω... το ακούω αυτό και σκέφτομαι “και εγώ τη νύχτα πού θα τη περάσω, στο τμήμα!;” Αλλά ο τύπος είναι πραγματικά συμπαθέστατος, και μετά από λίγες ερωτήσεις του στυλ “τι μπορούμε να κάνουμε τώρα”, να με ρωτάει αν έχω τοπικό νόμισμα και να του λέω μόνο ευρώ, το σκέφτεται, κουνάει το κεφάλι, μου σφίγγει το χέρι σε μια αντρίκια χειραψία και μου λέει καληνύχτα! Εγώ εννοείται πως δεν αναλώνομαι σε πολλές πολλές χαιρετούρες – πετάω ένα ευχαριστώ/καληνύχτα και εξαφανιζόλ! Α-πα-πα-πα... Πόσο εύκολα μπορεί ένα ταξιδάκι να μετατραπεί σε Εξπρές του Μεσονυχτίου...
Μετά από 5 χιλιόμετρα περνάω τα Πολωνικά σύνορα. Είναι ήδη 10:30 το βράδυ και είμαι πτώμα. Βρίσκω ένα σταθμό για νταλίκες που λέει πως έχει και camping, ρωτάω μέσα, και προκύπτει ότι νοικιάζουν το χώρο σε κάτι σαν παιδική χαρά με δύο επίπεδα που έχουν δίπλα απ'το εστιατόριο για σκηνές. Δε βαριέσαι... το χόρτο είναι βρεγμένο, αλλά τεράστιο και μαλακό. Κατεβάζω το Vstrom στο κάτω παρτέρι (το θράσος!) και αφήνω το διπλό stand να βουλιάξει μέσα στο χόρτο. Άψογα. Σκηνή, πέρασμα με βερμούδα, σαγιονάρα και πετσέτα ανάμεσα σε Πολωνούς νταλικέρηδες που παίζουν φλιπεράκια προς το μοναδικό ντουζ και ύπνος!
Ημέρα 15η
Sadzawki (PL) - Berlin (DE)
980 χλμ
Εγερτήριο μέσα στην υγρασία. Άλλαξα λίγα ευρώ για να έχω για βενζίνη, μάζεψα, ανέβασα το Vstrom απ΄το κάτω παρτέρι στο επίπεδο του δρόμου με τα χίλια ζόρια πάνω στο βρεγμένο χόρτο, χτύπησα φιλικά στη πλάτη έναν Πολωνό νταλικέρη που αναφώνησε, πριν σκάσει στα γέλια, “εσύ είσαι τρελλός” όταν του είπα από πού έρχομαι και πού πηγαίνω και έφυγα. Σήμερα θέλω να διασχίσω την Πολωνία.
Η διαδρομή από το ΒΑ άκρο προς Βαρσοβία περνάει μέσα από πανέμορφα χωριά, με κτίρια από μια άλλη εποχή.
Το Vstrom ξεκουράζεται σουζαριστό απ'το βάρος.
Στη Βαρσοβία δε μπήκα καν, απλά την παρέκαμψα. Βγήκα κατά λάθος στον κατσικόδρομο “2” και μόνο για τα τελευταία 100 χιλιόμετρα στον υπερσύγχρονο, κολλαριστό, whiz-bang Ε30. Πόσο βαρετός είναι ο αυτοκινητόδρομος... σκέτο μαρτύριο!
Όπως και να'χει ως τις 8 ήμουν στη Γερμανία. Προχώρησα λίγο πιο μέσα, για Βερολίνο, και ακολουθώντας τις λάθος ταμπέλες, βγήκα, έχοντας χαθεί τελείως, σε ένα camping για τροχόσπιτα, όπου έπεσα πάνω στους ιδιοκτήτες καθώς κλειδώνανε το γραφείο τους (10 το βράδυ, έχω μπλεχτεί, λες να άλλαξε πάλι η ζώνη ώρας. Για ακόμα μια φορά φοβερή τύχη – δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα φτάσει 3 λεπτά αργότερα... Με λυπηθήκανε και με αφήσαν να ρίξω τη σκηνή μου σε μια γωνιά του parking. Λυτρωτικό ντουζάκι, λίγο διάβασμα, και μπόλικος ύπνος. Το Βερολίνο περιμένει!
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση