Εκείνη ακριβώς τη στιγμή παιδιά... δεν ξέρω αλλά κάποια κυρία έπαθε ένα λαλά.
"Εκεί εκεί" μου λέει. πολύ έντονα.
ώπα κάτι έγινε! Σκέφτομαι τα χειροτερότερα. Μπάτσοι; Όχι δεν έχουμε κάτι πάνω μας. Χειρότερα, δημοτικοί; Δεν πληρώσαμε πάρκιν; Ούτε. Κανά UFO, σεισμός, κλέφτες τι στην ευχή;
"Τι ναι βρε παιδάκι μου και κάνεις λες και σε πιάσαν με το δάχτυλο στο γλυκό";
"Μοτοσικλετιστές κι έχουν ελληνικές πινακίδες. Ψάχνουν για πάρκιν μας είδαν και μάλλον θα κάνουν το γύρο για να έρθουν εδώ".
"Μια χαρά. Να χαιρετηθούμε να μιλήσουμε για λίγο και δρόμο. Να μάθουμε αν έρχονται από ψηλά και τι καιρό έχουν βρει".
Σε λίγο οι μοτοσικλέτες τους ήταν δίπλα μας.
![]()
Τέρμα οι χαρές τα κεφάλια μέσα!
Ο κόσμος παιδιά είναι ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ!!!!!!! Πάρα πολύ σας λέω!!!
Βλέπω έναν από τους δύο και μου χαμογελά. Μωρέ κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει...
από το πουθενά στη μέση της Ευρώπης είχαμε την πιο "κουλή" συνάντηση με το μηχανικό μου τη φίλη του τον αδελφό του και την κοπελιά του! Ούτε ραντεβού να το είχαμε.
![]()
Τέρμα οι χαρές τα κεφάλια μέσα!
κι έτσι αφήσαμε το παραμυθένιο Λουξεμβούργο με τους κατοίκους του σε πλήρη ευημερία και καταλήξαμε στην ολλανδία. Φάγαμε ένα κωλόκρυο περιποιημένο με την lilipoua να τρέμει κι εγώ να τρίβω τα χέρια μου ώστε να μην έχω πρόβλημα στην οδήγηση στο Βέλγιο αυτά και από εκεί περάσαμε στο Μάαστριχτ. Όπου μείναμε εδώ...
![]()
Τέρμα οι χαρές τα κεφάλια μέσα!