Πήρα το δίπλωμα τον Ιούλιο, την Μηχανή (500cc) τον Αύγουστο. Οδηγώ στην Αθήνα καθημερινά πλέον, (Πατησίων, Ακαδημίας, Κέντρο).
Οδηγούσα αυτοκίνητο στην Αθήνα για 15 χρόνια, και τελευταία αποφάσισα να κάνω το κρυφό μου όνειρο πραγματικότητα. Έτσι αγόρασα μια Enfield. Και έχω ξετρελαθεί. Με έχει βολέψει αφάνταστα και κάθε ώρα και στιγμή ανυπομονώ να ξανα-ανέβω πανω της.
Έχω εμπειρία από τους δρόμους της Αθήνας και από τους οδηγούς της. Και η αλήθεια είναι πως όντος θέλει τρελή προσοχή.
Αλλά θέλω να τόνισω δύο πράγματα.
1ον. Ο θάνατος δεν είναι δεδωμένος! Πέσαν όλοι πάνω μου! θα σκοτωθείς κτλ. Ναι ρε παιδιά δεν λέω θέλει τρελή προσοχή, αλλά οδηγόντας αυτόν το μήνα πραγματικά πιστεύω πως βλεπω ποιοί είναι οι μελοθάνατοι! Για να εξηγηθώ προχορώ.
2ον. Ποιο πολύ από όλα τα οχήματα στον δρόμο φοβάμαι τα μηχανάκια!!! Οκ είμαι χέστης, χώνομαι αλλά με λογική. Με τρομάζουν πραγματικά αυτά που κάνουν! που πας με 60-70 χιλ. να χωθείς ανάμεσα στο ταξί και στο λεοφωρείο, όταν η απόσταση ανάμεσα τους είναι λιγότερη από ένα μέτρο;;;
Επίσης με τρομάζουν τα μηχανάκια στις προσπεράσεις! Είναι απαράδεκτοι οι περισσότεροι! μα μου έρχετε ο άλλος από πίσω και περνάει απο δεξία μου με 100 χιλ σε απόσταση εκατοστών. Και λες καλά ρε φίλε! τί έχεις στο κεφάλι σου; αν έκανα το τιμόνι μου έλαχιστα δεξιά εκέινη την ώρα θα κάναμε μαζί τούμπες στην άσφαλτο!!!
Θυμάμαι την εικόνα από ένα πτώμα στην συγγρού, και το αίμα να τρέχει στον δρόμο (πέρσι). Και χέζομαι, σχεδόν φοβάμαι να κατέβω Συγγρου. Πάω αλλά πάρα πολυ προσεχτικα.
Θέλω να καταλύξω πως ίσως βάζουμε τα δαχτυλάκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. Ρε παιδιά λίγη προσοχή!!! λίγη, και εγω μόλις βρώ ανοιχτή την αριστερή στην Πατησίων, θα το ανοίξω και θα γουστάρω! αλλά να είναι και οι συνθήκες ασφαλείς...