Σαββάτο βράδυ, Εξάρχεια. Ένα παιδί δολοφονείται από έναν ειδικό φρουρό. Μια αθώα ψυχή στερείται του δικαιώματος να ζήσει... Το νέο μεταδίδεται αστραπιαία σε όλην τη χώρα. Κάποιοι απορούν για την αστραπιαία αντίδραση. Ο πρόεδρος των γονέων (ή κάτι τετοιο) απορεί: 'Πως γίνεται μέσα σε μια ώρα να βγει τόσος πολύς κόσμος στους δρόμους? Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης.'...Ναι...ονομάζεται internet...Άχρηστος άνθρωπος σε άσχετη θέση...Delete...Μάλλον Χ, γιατί δεν θα το καταλάβει το Delete.
Ξεκινούν επεισόδια. Η κυβέρνηση δείχνει να αιφνιδιάζεται. Η αστυνομία δεν θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά και μένει αμέτοχη. Την επόμενη μέρα το πρωί γίνονται αυθόρμητες μαθητικές πορείες και παρεκτρέπονται. Οι 'ειδικοί' λένε ότι ήτανε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Κάποιοι αναρωτιούνται αν η βρύση από την οποία προήρθε η σταγόνα, ήτανε σκάρτη. Κάποιοι λένε ότι όλη η παρτίδα με τις συγκεκριμένες βρύσες ήτανε σκάρτη....
Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που κανείς δε φαντάζεται το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Οι μαθητές πολιορκούν αστυνομικά τμήματα, το βράδυ κόλαση στην Αθήνα. Ο χειρότερος αναβρασμός μετά την αντιπολίτευση λένε. Κάποιοι λένε ότι τα ταραχοποιά στοιχεία ή οι γνωστοί άγνωστοι ή οι κουκουλοφόροι επωφελούνται για να βγάλουν το άχτι τους. Οι ίδιοι που το λένε αυτό είναι σίγουρα γονείς και σίγουρα αισθάνονται περήφανοι ότι τα δικά τους παιδιά τα έχουνε μεγαλώσει με διαφορετικές αρχές. Ακριβώς έτσι, ΤΑ ΕΧΟΥΝΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ, δεν τα αφήσανε να ορίσουνε καθόλου τον τρόπο που θέλουνε να μεγαλώσουνε.
Η μαθητική νεολαία κατεβαίνει στους δρόμους γιατί μια ζωή χάθηκε. Μέχρι το Σαββάτο, έβλεπε μια κοινωνία να τους επιβάλλει συνεχώς. Πως θα ντυθούνε, τι θα φάνε, τι θα σπουδάσουνε, πόσες ξένες γλώσσες θα μάθουνε, πως θα διασκεδάσουνε. Αισθανότανε αφόρητα πιεσμένη από αυτούς που όχι μόνο νομίζουνε ότι ένας μικρός άνθρωπος είναι ανώριμος να αποφασίσει τι είναι καλύτερο για τον ίδιο αλλά και που ποτέ δεν τον αφήνουν να πει τι θέλει. Ένιωθε το μέλλον να έρχεται δυσοίωνο, έβλεπε ότι τα πτυχία σε καμία περίπτωση δεν της εφασφαλίζουν δουλειά, ότι οι ευκαιρίες να ασχοληθεί με αυτό που πραγματικά θέλει είναι ελάχιστες. Και κραύγαζε όποτε έβρισκε ευκαιρία: Δώστε μας λίγη σημασία! Αλλά τι να ξέρει ένα παιδί 16 και 17 ετών.... Ποτέ δεν τον ρώτησε κανένας. Και αυτό πονάει περισσότερο.
Τώρα όμως? τι έγινε? Μήπως ένιωσε ότι πλέον μπορεί να αφαιρεθεί και η ίδια η ζωή του πολύ εύκολα?
Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι, αναρωτήθηκε όμως κανείς γιατί ξεχείλισε το ποτήρι? Επειδή ήτανε γεμάτο! Μια σταγόνα σε ένα άδειο ποτήρι δεν κάνει διαφορά. Αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε. Ακόμα και τώρα, μετά από 4 μέρες, τα παράθυρα γεμίζουνε με διάφορους 'ειδικούς'. 'Αλλοι ασχολούνται με το αν η σφαίρα έκανε τρίσποντο πριν ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΕΝΑ ΑΘΩΟ ΠΑΙΔΙ. 'Αλλοι βρίσκουνε ευκαιρία να κατηγορήσουνε άλλους ότι οικειοποιούνται το αίσθημα κοινωνικής οργής. Άλλοι βρίσκουνε ευκαιρία να κατηγορήσουνε κάποιους ότι χαιδεύουνε τους 'κουκουλοφόρους' που σπάνε τα πάντα. Αλήθεια, πόσους κουκουλοφόρους έχει πια αυτή η χώρα? Κανείς όμως δεν κατάλαβε ότι όπως στο Αφγανιστάν, σκοτώνοντας έναν Ταλιμπάν δημιουργούσανε άλλους 10, έτσι και τώρα κινδυνεύουνε να δημιουργήσουνε μια νέα γενιά ασυμβίβαστων πολιτών. Τα παιδιά φωνάζανε αλλά κανείς δεν άκουγε. Και ναι, ήτανε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουνε όταν η χώρα καίγεται απροστάτευτη από τους μεγάλους. Καταλαβαίνουνε όταν τα εκατομμύρια αλλάζουνε χέρια μέσα σε βαλίτσες. Καταλαβαίνουνε όταν γίνονται ιερές δοσοληψίες χωρίς να μιλάει κανένας. Καταλαβαίνουνε όταν οι γονείς τους λένε να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι ή λογιστές γιατί έχει καλά λεφτά, ενώ ο σερβιτόρος στην καφετέρια που πίνουνε καφέ έχει 2 μεταπτυχιακά και 3 μάστερ. Καταλαβαίνουνε ότι όλα αυτά που ταλανίζουνε τη χώρα θα τα αντιμετωπίσουνε και οι ίδιοι. Αλλά έχουν μια ελπίδα ότι κάτι ίσως μπορούνε να αλλάξουνε. αλλά για να αλλάξει κάτι, πρέπει να ζουν και να αναπνέουν. Αν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή του ενώ έχουν βγει μια βόλτα και έστω και βρίσουν έναν όργανο του κράτους τότε νευριάζουν, εξοργίζονται και θέλουν να ξεσπάσουν. Και αυτό τελικά κάνανε. Ξεσπάσανε. Αλλά ακόμα και τώρα κανείς δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι μεγάλοι προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο αλλά αδυνατούν. Αδυνατούν γιατί δεν ζούνε στον παλμό της εποχής, γιατί αρνούνται να αποδεχτούνε ότι έχουνε κάνει λάθη, ότι μεγαλώσανε τα παιδιά τους με λάθος τρόπο και τώρα δεν τα καταλαβαίνουνε και κυρίως γιατί δεν μπορούνε να αποδεχτούνε ότι ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΠΟΥΝΕ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝΕ ΠΑΛΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ, ΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΟΥΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Όλοι κοροιδεύουμε όταν ακούσουμε τη λέξη emo. Πόσοι προσπάθησαν να μπούνε στο μυαλό ένος τέτοιου παιδιού? Κανένα παράθυρο δεν είχε έναν νέο να πει τη γνώμη του. Πάλι οι 'ειδικοί' θα κάνουνε την ανάλυση και θα αποφανθούνε. Και αυτό είναι που φοβούνται τα παιδιά. Ότι ακόμα και τώρα, μετά από ένα τόσο τραγικό γενονός που τους οδήγησε στο να βγούνε στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούνε, να βγάλουνε την οργή και το θυμό τους, κανείς δεν θα τους ρωτήσει. Πάλι κάποιοι άλλοι θα ορίσουν ποιό είναι το πρόβλημα, πως δημιουργήθηκε και πως θα λυθεί. Μετά από λίγα χρόνια, η χώρα αυτή θα ζήσει μεγαλύτερες αναταραχές. και τότε θα είναι αργά, γιατί δεν πρόκειται να συγχωρέσουνε κανέναν που μετά από αυτή την πεντακάθαρη κραυγή αγωνίας, κανείς δεν τους έδωσε σημασία.
Απάντηση με παράθεση
:a36: http://www.lariseos.webs.com 
