Εγώ, πάντως, αν ήμουν Παναθηναϊκός και δεν μπορούσα σε δύο παιχνίδια να κερδίσω την και φέτος μέτρια ομάδα του Ηρακλή, δεν θα μίλαγα…
Αν ήμουν Παναθηναϊκός και έχανα και στα δύο φετινά παιχνίδια από τον Εργοτέλη, που ακόμη προσπαθεί να εξασφαλίσει τη σωτηρία του, δεν θα μίλαγα…
Αν ήμουν Παναθηναϊκός και δεν μπορούσα στο ΟΑΚΑ να κερδίσω ούτε τον (πολύ χειρότερο φέτος σε σχέση με πέρσι) Αστέρα Τρίπολης, δεν θα μίλαγα…
Αν ήμουν Παναθηναϊκός και δεν μπορούσα σε δύο παιχνίδια να κερδίσω την ΑΕΚ, που φέτος είναι 19 πόντους πίσω από την κορυφή της βαθμολογίας, δεν θα μίλαγα…
Αν ήμουν Παναθηναϊκός και δεν μπορούσα να κερδίσω τον Ολυμπιακό μέσα στο ΟΑΚΑ, μπροστά σε 60.000 δικούς μου οπαδούς, ενώ εγώ προερχόμουν από το 3-0 μέσα στην Βρέμη κι ο αντίπαλός μου παίζει χωρίς Άντζα και από το 35 χωρίς Ζεβλάκοφ και με τον Στολτίδη στη μοναδική του εμφάνιση το τελευταίο πεντάμηνο, λόγω τραυματισμών, δεν θα μίλαγα… Ειδικά αν η μοναδική μου κλασική ευκαιρία ήταν με τον Μάντζιο από καθαρή θέση οφσάϊντ…
Αν ήμουν Παναθηναϊκός και τέλος πάντων ήμουν 14 πόντους πίσω από τον αιώνιο εχθρό…
Και δεν θα μίλαγα κι αν ήμουν ΑΕΚτζής και σε δύο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όχι πόντο δεν έπαιρνα, αλλά ούτε γκολ δεν έβαζα…
Αν ήμουν ΑΕΚτζής και έφερνα 3-3 με τον Θρασύβουλο, ενώ τον κέρδιζα 3-0…
Αν ήμουν ΑΕΚτζής και έφερνα 0-0 με τον Πανσερραϊκό μέσα στο ΟΑΚΑ…
Αν ήμουν ΑΕΚτζής και είχα ένα (αριθμός 1) διπλό σε όλο το πρωτάθλημα.
Αν ήμουν ΑΕΚτζής και τέλος πάντων ήμουν 19 ολόκληρους πόνους πίσω από τον Ολυμπιακό του…κακού Κόκκαλη.
