Έπειτα από ένα και μόνο drambuie που το είχα πραγματικά ανάγκη, μετά από την αποκαρδιωτική προβολή του zeitgeist, του addendum και του anti-zeitgeist στην οθόνη του πιστού μου laptop και ρουφώντας μετά μανίας το (επανωτό) τσιγάρο που κρατώ στα χέρια μου, αναθεωρώ τα πάντα.
Σιχάθηκα τα πάντα, αισθάνομαι αποστροφή για όλα αυτά που ζω καθημερινά. Στα 36 χρόνια μου πια έχω γίνει μέρος του «συστήματος» και καλοκουρδισμένο γρανάζι αυτής της ίδιας μηχανής που συνθλίβει και πολτοποιεί τα συναισθήματα καθημερινά. Δεν έχω το χρόνο και το καθαρό μυαλό να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο παρά την γ@μ.... Δουλειά και να αντεπεξέλθω σε όλες τις μικροπολιτικές και τις «κατινιές» που παίζουν καθημερινά στην δουλειά. Τα παίρνω κρανίο… Δεν αφήνω το παραμικρό να πέσει κάτω… Θα τους γ@μ... Όλους… Θα συνεχίσω την δικιά μου επανάσταση. Όταν ήμουν πιο μικρός και λόγο του θρασύ (όταν με έπνιγε το δίκιο) χαρακτήρα μου, μου έλεγαν να cool-άρω διότι δεν πρόκειται να πάω μπροστά και ότι όλα αυτά θα τα βρω μπροστά μου.
Μύθος τελικά, πάντα έτσι ήμουν και έτσι μάλλον θα μείνω. Θα τους παίρνει όλους ο διάολος έτσι και έχω δίκιο. Όπως εγώ παραδέχομαι τα λάθη μου χωρίς να προβάλω κανένα ελαφρυντικό για τον εαυτό μου, ΑΠΑΙΤΩ και από τους άλλους να έχουν την ευγένεια, ευθιξία, μεταμέλεια, αρχιδ…., να παραδέχονται τα δικά τους.
Θα συνεχίσω έτσι. Δεν με ενδιαφέρουν ούτε τα χοντρά λεφτά, ούτε οι θέσεις τα αξιώματα και η επαγγελματική σιγουριά. Όλοι αναλώσιμοι ήμασταν και θα ήμαστε. Όσα χρόνια μπορείς και δουλεύεις σα σκυλί παράγοντας έργο χωρίς να μιλάς είσαι ο υπάλληλος της χρονιάς και ίσως ακούσεις και ένα ξερό ευχαριστώ, όταν όμως δεν το κάνεις αυτό, άσχετα με τις τυπικότητες που ακούς («μπορείς και καλύτερα» κτλ) γίνεσαι πλέον αναλώσιμος.
Τώρα βέβαια τι τα γράφω αυτά εδώ και τι φταίτε και εσείς που τα διαβάζετε είναι ένα άλλο θέμα.
Πρώτον μου το σύστησε ο ψυχίατρος μου…
Δεύτερον και σημαντικότερο ΔΕΝ γίνεται να οδηγήσεις μηχανή μετά από μια τέτοια ημέρα στην δουλειά, σας το λέω ειλικρινά ΜΗΝ το προσπαθήσετε. Πάρτε καλύτερα τηλέφωνο ένα κολλητό και πείτε του να πάτε κάπου κοντά για ένα ποτό. Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα συναντήσετε ένα δικό σας άνθρωπο θα σας ηρεμήσει κάπως. Πείτε τα του να ηρεμήσετε, αν είναι πραγματικά κολλητός θα κάτσει και θα σας ακούσει να τα βγάλετε από μέσα σας. Είναι κρίμα να οδηγούμε σα μαλ… εκεί έξω. Η μηχανή ΔΕΝ είναι μέσο εκτόνωσης, είναι μέσο απόλαυσης. Η εκτόνωση έρχεται σα συνέπεια της απόλαυσης.
Τα είπα και εκτονώθηκα…????
Πάντα όρθιοι.
Απάντηση με παράθεση
πρωτη φορα διαβαζω τις σκεψεις μου ακριβως 
) για την διαπαιδαγωγηση την σωστη των παιδιων μας? ( των ποιων??
)
