Πλησιάζω κόκκινο φανάρι στη Βασιλέως Κων/νου με Παυσανίου. Την ώρα που φτάνω ανάβει πράσινο. Τροχονόμος μιλάει στον ασύρματο και χαζεύει την κίνηση. Ξεκινάω, φεύγει αυτοκίνητο κάθετα με κόκκινο, τον αφήνω να περάσει και συνεχίζω θεωρώντας ότι δε θα περάσει και δεύτερος. Τελικά, πέρασε και μπαμ. Του ξυλώνω προφυλακτήρα και λοιπά μπροστινά στοιχεία με το δεξί μου κάγκελο. Τρανσάλπ ξάπλα κι εγώ επίσης.
Ο τροχονόμος, είχε δώσει πιο πριν σήμα να περνάνε οι της Παυσανίου και μετά σταμάτησε να δίνει σημασία, μιλώντας στον ασύρματο. Εγω, μη βλέποντας κάποιο σήμα φτάνοντας εκεί, θεώρησα ότι ίσχυε το φανάρι. Αυτά.
Οση ώρα τα λέγαμε ο τροχαίος πήγαινε μια με τα νερά του ενός και μια του άλλου. Ναι δεν κοίταζα, ναι είχα δώσει σήμα, ναι μιλούσα στον ασύρματο. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό πήγε να γίνει ακόμα μια φορά ενώ είμασταν εκεί, με τον τροχαίο να τρέχει αυτή τη φορά να σταματήσει το αυτοκίνητο από την Παυσανίου πριν πέσει σε άλλη μηχανή που έφευγε από το φανάρι μου. Το φανάρι της Παυσανίου εντωμεταξύ πρέπει να είχε θέμα, μια και κάποια στιγμή, εμφανίστηκε βαν της σηματοδότησης και το πείραζε.
Από ό,τι φαίνεται, φταίω που δεν υποψιάστηκα ότι υπήρχε σήμα από πριν να παραμείνουμε σταματημένοι, παρά το φανάρι που άναψε. Αυτό το είχα πάντα απορία, πώς παίρνουμε χαμπάρι τι ακριβώς έχει δώσει ένας τροχονόμος που δε σφυρίζει, δεν κοιτάει και μιλάει στον ασύρματο. Δηλαδή, αν το φανάρι ήταν πράσινο και όταν έφτανα εγώ γινόταν κόκκινο έπρεπε να περάσω επειδή υπήρχε τροχονόμος (και μάλλον είχε δώσει από πριν σήμα να περνάμε) κι ας μην έκανε τπτ εκείνη τη στιγμή;
Τέλος πάντων. Δε χτύπησα. Το αριστερό μου πόδι χαμηλά πάει να τουμπανιάσει λίγο, αλλά τπτ σπουδαίο. Η αρνητική ενέργεια που με πολιορκούσε διοχετεύτηκε σε υλικές ζημιές και μόνο. Ευτυχώς.
Πάντα όρθιοι.