Παρασκευη πρωι 15 του μηνα γυρω στις 9:00 και ειμαι στο δρομο για τη δουλεια. Τεσσερα χιλιομετρα ολα κι ολα. Η μερα υπεροχη. Τοσο καλη που δεν μπαινω καν στον κοπο να ανοιξω τη βαλιτσα και να φορεσω γαντι.
Αποφασιζω να αλλαξω διαδρομη. Τι διαολο... χρειαζεται και λιγη ποικιλια.
Φτανω στο δρομο που δουλευω αλλα στρωνουν ασφαλτο. Αποφασιζω να παρω τον πρωτο παραλληλο.
Μουρη με μουρη με συναδελφο. "Περνα μπροστα" μου λεει.
Λιγο πιο πανω φορτηγο, ισα που χωραει στο δρομο. Μου κανει νοημα να περασω.
"Να 'ναι καλα ο ανθρωπος" σκεφτομαι και περναω.
Στενο τυφλο λιγο πιο πανω. Κοβω, ελεγχω, συνεχιζω.
Και ξαφνικα, απο το πουθενα, στην ακρη του ματιου κιτρινο 106 GT ντε και καλα να μου τη βαλει.
Λεω δεν μπορει θα κοψει. Ο μουλος ομως ειναι μαλλον απασχολημενος στελνοντας μηνυμα απο το κινητο του.
Εγκαταλειψη σκαφους.
Ισα που προλαβαινω να πηδηξω να σωσω το δεξι μου ποδι καθως αισθανομαι την μηχανη να φευγει απο κατω μου με την προσκρουση.
Θυμαμαι να προσγειωνομαι στην ασφαλτο με το προσωπο. Θυμαμαι το κρανος να μου τραυματιζει το κατω χειλος. Χαλαλι λεω το συγχωρω. Χαλαλι το μπουφαν, χαλαλι ολα.
Ρολαρω μια και αραζω με την πλατη.
Κανω να σηκωθω αλλα δεν νοιωθω χερια. Εγκαταλειπω. Διπλα μου ξαπλωμενο το V-strom, βλεπω για πρωτη φορα πως ειναι απο κατω.
Μαζευεται κοσμος.
"Εισαι καλα ρε φιλαρακι; μην ανησυχεις και θα τα φτιαξουμε ολα".
Με παιρνει το ΕΚΑΒ. Με βαζουν να σηκωθω μονος, με ριχνουν πισω στο φορειο χωρις καν να με δεσουν, καθονται και οι δυο μπροστα και συνεχιζουν την κουβεντα τους στο δρομο για το ΚΑΤ.
Βγαζω ακτινογραφιες στα χερια. Αν εξαιρεσουμε λιγες αστειες εκδορες στα δακτυλα, ευτυχως πουθενα καταγμα.
"Και ο πονος στα χερια ρε παιδια;"
"Δεν ειναι τιποτα, βαλε μια αλοιφη και θα περασει".
Το βραδυ πλεον σπιτι, ο πονος ειναι αφορητος. Αποφασιζω να κανω χρηση της ιδιωτικης ασφαλισης. Ερχεται ασθενοφορο της INTERAMERICAN και με μεταφερει (σαν ανθρωπο πια και οχι σαν εμπορευμα) στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ.
Οι γιατροι τα παιζουν. Οποιοδηποτε ελαφρυ αγγιμα κατω απο τους αγκωνες με στελνει ουρλιαζοντας ως το ταβανι.
Αξονικος τομογραφος.
Βγαινουν τα αποτελεσματα, υπαρχουν ανησυχητικα ευρηματα.
Μαγνητικος τομογραφος.
Προγραμματιζεται εσπευσμενα χειρουργειο το πρωι κι ας ειναι Κυριακη.
Μικροχειρουργικη.
Αφαιρειται θρυμματισμενος ο δισκος μεταξυ 5ου και 6ου σποδυλου, μπαινει πλαστικος και λαμες τιτανιου.
Μιλαω με τους χειρουργους μετεγχειρητικα.
"Μεγαλε, αλλες 24 ωρες και θα ειχες χασει χερια, ποδια και τα γεννητικα σου οργανα".
Να εισαι υποψηφιος παραλυτος και να μην το ξερεις!...
Ειναι πλεον τεταρτη και γραφω αυτες τις γραμμες περιμενοντας το εξιτηριο.
Τι θελω να πω:
Ουτε για δεκα μετρα πανω στη μηχανη χωρις μπουφαν και full-face κρανος.
Καντε μια ιδιωτικη ασφαλιση με καποιο προγραμμα νοσηλειας. Κοστιζει ελαχιστα αλλα πιστεψτε με αξιζει.
Σε καποιο επομενο post που πλεον θα ξερω, θα αναφερω τι κοστισε αυτη η ιστορια, αλλα ενα ειναι σιγουρο: δεν κοστισε ολικη παραλυση.
Η περιποιηση απιστετη, κολλαρο, μαξιλαρι ανατομικο των 80 ευρω, καλτσουλα αντιθρομβωτικη και τα τοιαυτα.
Φευγω διχως να πληρωσω ενα ευρω. Ακομη και στο ΙΚΑ θα πανε εκεινοι για μενα.
Απο την αλλη, απο το ΚΑΤ με εστειλαν στο σπιτι με σπασμενο αυχενα να περιμενω απλα τη μοιρα μου.