αφου στην τελικη ειμαστε καλα,αφου ολα περασαν και θα αποζημιωθουμε ηρθε η ωρα της κρισης.
προσωπικα δεν θελω να εγκαταλειψω κατι που αγαπω και κατι το οποιο με κανει χαρουμενο ανθρωπο,τις μοτοσυκλετες.
τι γινεται ομως τωρα που ολοι οι δικοι μου ανθρωποι,ακομα και αυτοι που ηταν μαζι μου στο ζητημα μοτο,δεν θελουν να ακουσουν οτι θα παρω αλλη και καθε κουβεντα για το ζητημα καταληγει σε αδιεξοδο?
το ξερω οτι οι γονεις μου ,τα αδελφια μου και η αρραβωνιαστηκια μου νοιαζονται για μενα,το ξερω οτι το τροχαιο που ειχα ηταν σοβαρο και θα μπορουσε να μου ειχε στοιχισει και τη ζωη,καταλαβαινω την αγωνια τους.
αφου λοιπον ξερω τα παραπανω και κατανοω την αγωνια τους,μηπως ειμαι εγωιστης να βλεπω μονο τα θελω τα δικα μου?
ειμαι 30 χρονων και ξερω τι κινδυνους εχει το να εισαι μοτοσυκλετιστης ειδικα στη χωρα μας.
δεν καβαλω ποτε αν δεν εχω φορεσει τα απαραιτητα.
στην τελικη ομως,μου φαινεται ανουσιο να προσπαθω να τους πεισω για ενα πραγμα το οποιο ξερουν οτι δεν μπορω ουτε να ορκιστω.
να τους πεισω οτι δεν προκειται να εχω παλι ατυχημα...
γιατι δεν ειναι μονο στο χερι μας ρε παιδια το αν θα πεσουμε...