Irish Tour (aka Οι Άνθρωποι της Βροχής)

[tamar]

Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε σαν ένα ταξίδι στη Σκανδιναβία. Τρεις νοματαίοι, ο Άρης, ο Δημήτρης και εγώ σχεδιάζαμε ένα tour στην Σκανδιναβική χερσόνησο. Αν όμως θέλεις να κάνεις το Θεό να γελάσει, κάνε σχέδια που λέει και μια παλιά παροιμία. Έτσι λοιπόν, ενώ είχαμε κανονίσει τα πάντα (εισιτήρια, ξενοδοχεία κτλ) κάθεται στον Άρη μία στραβή από αυτές που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να τρέχεις. Και δυστυχώς ο Άρης τρέχει ακόμα (κουράγιο φίλε).
Έτσι λοιπόν οι δύο που περισσέψαμε είπαμε να κάνουμε κάτι άλλο, προκειμένου η Σκανδιναβία να γίνει όταν και ο Άρης θα μπορέσει να έρθει. Οπότε προέκυψε η Ιρλανδία. Επειδή είχαμε εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια, μήπως κατόρθωνε ο Άρης να έρθει, φύγαμε χύμα χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα από διαμονές και έχοντας κατά νου ένα πρόγραμμα που βγήκε πολύ γρήγορα και πολύ πρόχειρα.

[tamar]

Το βόρειο κλιμάκιο (εγώ) ξεκίνησε από Θεσσαλονίκη με προορισμό την Ηγουμενίτσα για το πλοίο για την Ancona. Το νότιο κλιμάκιο (Δημήτρης) είχε ξεκινήσει και ήδη επιβιβαστεί στο πλοίο από Πάτρα. Ραντεβού στο πλοίο λοιπόν.
Ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη είχα το άγχος των μπλόκων των αγροτών πάνω στην Εγνατία οπότε και θα έπρεπε να τροποποιήσω το δρομολόγιο μου. Στα διόδια των Μαλγάρων πετυχαίνω ένα παλικάρι πάνω σε μία BMW με πινακίδες Ημαθίας. «Ο άνθρωπός μου» σκέφτηκα. Τον ρώτησα τι γίνεται από μπλόκα και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Κουβεντιάζοντας φτάσαμε στα διόδια και ο τύπος πλησίασε στο κουτί πριν από μένα και μου κέρασε τα διόδια. Μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και εξαφανίστηκε. Σίγουρα πολύ όμορφος τρόπος για να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Ευχαριστώ πολύ άγνωστε φίλε.
Η διαδρομή μέχρι Ηγουμενίτσα κύλησε χωρίς απρόοπτα. Έκανα το check in, το πλοίο ήταν στην ώρα του, επιβιβάστηκα, βρήκα το Δημήτρη και περάσαμε πολύ όμορφα το βράδυ παρέα με ένα ζευγάρι που είχε γνωρίσει ο Δημήτρης προηγουμένως, το Χρήστο και την Κλαούντια. Ζαλισμένοι από τις μπύρες, πήγαμε για ύπνο.

[tamar]

Φτάσαμε στην Ancona με μία μικρή καθυστέρηση. Προορισμός μας ήταν το Μόναχο, 800km μακριά. Ξεκινάμε και αντιλαμβανόμαστε ότι το headset που είχα συνδέσει πάνω στο PMR μου δε δούλευε σωστά, οπότε το αποσύνδεσα. Τα πρώτα 500km της διαδρομής έγιναν κάτω από φρικτή ζέστη. Στις στάσεις που κάναμε πρέπει να είχε καταναλώσει ο καθένας μας γύρω στα 5 λίτρα υγρά σε νερά και χυμούς χωρίς να πάμε για κατούρημα. Μπαίνοντας στο Τυρόλο τα πράγματα πήραν να διορθώνουν. Η ζέστη υποχώρησε και οι συνθήκες άρχισαν να γίνονται πολύ καλές για μηχανή. Όχι για πολύ όμως. Μετά από 100km, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία ο ουρανός άρχισε να φορτώνει. Ίσα που προλάβαμε να βάλουμε τις αδιάβροχες επενδύσεις και άρχισε να βρέχει. Περάσαμε τα αυστριακά σύνορα και άρχισε να βρέχει περισσότερο. Ακολουθώντας το δρόμο για το Μόναχο η κατάσταση έγινε φρικτή ως πολύ επικίνδυνη. Το νερό που έπεφτε δε μου επέτρεπε να δω τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Όχι από το spray των άλλων αυτοκινήτων, αλλά από τη βροχή που έπεφτε. Ήταν σαν να μου ‘βρεχαν το κράνος με ένα λάστιχο ή σαν να βρίσκομαι σε έναν καταρράκτη. Ενδεικτικά θα αναφέρω το εξής: Καθώς κινούμουν στη βοηθητική λωρίδα με τα alarm αναμμένα και τη ζελατίνα μισάνοικτη, μία νταλίκα με προσπέρασε. Αισθάνθηκα να πρωταγωνιστώ στη διαφήμιση του aqua velva (για τους παλιότερους), ενώ ήπια από το νερό που πέρασε από την ανοικτή ζελατίνα. Το καλύτερο από όλα ήταν ότι ξεδίψασα (!) γιατί το νερό ήταν κυριολεκτικά πεντακάθαρο. Και όλα αυτά σε autobahn. Τέτοια ήταν η ένταση της βροχής.
Πραγματικά φοβήθηκα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια βροχή. Σταμάτησα κάτω από μία γέφυρα να ανασυγκροτηθώ. Στο μεταξύ είχαμε χαθεί με το Δημήτρη. Στο κινητό μου δεν είχε ενεργοποιηθεί το roaming (άγνωστο γιατί – έγινε την άλλη μέρα) οπότε δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω για Μόναχο και βλέπουμε. Κινούμενος στη βοηθητική λωρίδα με τα alarm αναμμένα, με ταχύτητες 60 – 70km/h και τη ζελατίνα του κράνους μισάνοικτη βρήκα το Δημήτρη μερικά χιλιόμετρα παρακάτω να με περιμένει κάτω από μία γέφυρα. Ανακουφισμένοι συνεχίσαμε.

[tamar]

Η βροχή βέβαια έπεφτε ράιτ θρου. Πότε με τον ίδιο ρυθμό, πότε λίγο πιο χαλαρά αλλά με συνέπεια. Η autobahn σε κάποια σημεία που γίνονταν έργα να έχει πιάσει κάποια εκατοστά νερό. Ο στόχος να φτάσουμε μέχρι τις 10 στο Μόναχο ήταν πια εξωπραγματικός. Σταματήσαμε για να ξεκουραστούμε σε κάποιο rest station. Το παλικάρι (Γερμανός) που γνωρίσαμε εκεί στα ίδια χάλια και χειρότερα από εμάς γυρνούσε από Ιταλία, μας είπε ότι έτσι είναι ο καιρός στο Μόναχο αλλά φέτος είναι το κάτι άλλο από βροχή. Περιμέναμε. Φυσικά η βροχή δεν έκοβε. Πήραμε την απόφαση να φύγουμε και να τελειώνουμε με τα 60-70km (αν θυμάμαι καλά) που μας είχαν απομείνει για το ξενοδοχείο.
Το GPS μας έλεγε ότι είμαστε έξω από το ξενοδοχείο. Ξενοδοχείο πουθενά. Ήταν δωδεκάμισι το βράδυ και να ψαχνόμαστε γύρω από το σημείο που μας έδειχνε το GPS για κανά εικοσάλεπτο. Όνειρο. Με τα πολλά ξαναγυρνάμε στο σημείο που μας έδειχνε το GPS και καταλαβαίνουμε ότι η είσοδος του ξενοδοχείου είναι μέσα σε κάτι σαν αλάνα – δρόμος και δεν το βλέπαμε γιατί δεν υπήρχε κάποια φωτεινή ταμπέλα. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα αυτής της «υπέροχης» ημέρας. Η συνέχεια προβλέψιμη. Ανέβασμα των πραγμάτων, άπλωμα των βρεγμένων, μπάνιο και ύπνος.

[tamar]

Ξυπνήσαμε το πρωί, φάγαμε πρωινό και αρχίσαμε να μαζεύουμε. Ο καιρός έπαιζε από λιακάδα σε συννεφιά και το ανάποδο. Προορισμός μας η Λιέγη 700km μακριά. Εννοείται ότι καθώς απομακρυνόμασταν από το Μόναχο ξανάβρεξε. Όχι τίποτα φοβερό αλλά έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Όσο κινούμασταν βορειότερα ο καιρός γινόταν καλύτερος. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι οι autobahn δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Είναι γηρασμένοι δρόμοι και οι Γερμανοί το ξέρουν με αποτέλεσμα να συναντήσουμε πολλά έργα που φυσικά επιβράδυναν την κυκλοφορία.



(Το νότιο κλιμάκιο - Δημήτρης)

[tamar]

(Και το βόρειο - εγώ)

[tamar]

Γύρω στο απόγευμα είχαμε φτάσει κοντά στα γερμανο-βελγικά σύνορα.

[tamar]

Κατά τις οκτώμισι – εννιά είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν σε μία υποβαθμισμένη συνοικία μεταναστών. Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας βγήκαμε για μία πίτσα και καμιά μπύρα σε μία πιτσαρία που είχαμε δει εκεί κοντά.

[tamar]

Εδώ πρέπει να κάνω μία παρένθεση και να πω για το πως βρίσκαμε τα ξενοδοχεία που μέναμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα βρίσκαμε εμείς. Ο Άρης (blueangel) που έζησε και παρακολούθησε το όλο ταξίδι όσο κανένας άλλος περά από εμάς, ανέλαβε να μας βοηθήσει βρίσκοντας εκπληκτικά καταλύματα σε εξαιρετικά καλό κόστος. Ό,τι και να πούμε για τη συνεισφορά – προσφορά του είναι λίγο.

ΦΙΛΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ...

[tamar]

Φύγαμε από τη Λιέγη με προορισμό το λιμάνι του Calais προκειμένου να πάρουμε το πλοίο για το Dover. Η ταχύτερη λύση του Eurotunnel απορρίφθηκε καθώς το κόστος ήταν περίπου το διπλάσιο. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στο Dover και ξεκινήσαμε για το Luton όπου και θα διανυκτερεύαμε. Έπρεπε πλέον να μπούμε σε ρυθμό οδήγησης στην αριστερή πλευρά του δρόμου και τη μετατροπή των ορίων ταχύτητας από μίλια ανά ώρα σε χιλιόμετρα ανά ώρα.
Ενδιαφέρον είχε στο Calais ο έλεγχος διαβατηρίων – ταυτοτήτων που υπήρχε από Βρετανούς αστυνομικούς. Τι είπατε; Ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων εντός της Ε.Ε. και άλλα Κλασικά Εικονογραφημένα. Οι Βρετανοί τα έχουν αυτά γραμμένα, αλλά ποιος θα τους τραβήξει το αυτί.


(Η ακτή του Dover όπως φωτογραφήθηκε μέσα από το πλοίο)

[tamar]

Φτάσαμε στο Luton και μετά από μικρή ταλαιπωρία βρήκαμε το ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, ενώ το Luton είχε το χαρακτήρα μίας κλασικής αγγλικής πόλης που άρεσε και στους δύο μας (τα κλασικά σπίτια με τα κόκκινα τούβλα και έναν συμπαθητικό πεζόδρομο). Από κει και πέρα τίποτα ιδιαίτερο. Το πρόγραμμά μας για το εκεί βράδυ αναμενόμενο: Μετά το ντους, βόλτα για φαγητό και μπυρίτσα στην pub που λειτουργούσε κάτω από το ξενοδοχείο.

[tamar]

Το πρόγραμμα για αυτήν τη μέρα περιλάμβανε να φτάσουμε στο Holyhead και από εκεί να πάρουμε το πλοίο για το Δουβλίνο. Και αυτό πήγαμε να κάνουμε. Φτάσαμε στο αρκετά γραφικό Holyhead το μεσημέρι, αλλά το επόμενο πλοίο που μπορούσαμε να φορτώσουμε τις μηχανές ήταν στις εννιάμισι το βράδυ. Δυστυχώς θα αργούσαμε να φτάσουμε στο Δουβλίνο, αλλά θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Holyhead. Κάπου κερδίζεις, κάπου χάνεις. Το Holyhead τελικά μας άρεσε περισσότερο από όσο νομίζαμε αρχικά.


Holyhead #1

[tamar]

Holyhead #2

[tamar]

Holyhead #3

[tamar]

Holyhead #4