Επιβιβαστήκαμε κανονικά στο πλοίο, αλλά το πλοίο καθυστέρησε να φύγει. Φτάνοντας όμως στο Δουβλίνο συνέβη το χειρότερο περιστατικό του ταξιδιού. Βγαίνοντας από το λιμάνι ο Δημήτρης ήταν μπροστά για να μας πάει στο ξενοδοχείο χρησιμοποιώντας το GPS. Παρόλο που κινούμασταν με μικρή ταχύτητα (20-30km/h) το GPS δεν έδινε σαφείς οδηγίες. Ο Δημήτρης πήγε να κόψει κι άλλο για να πάρει καλύτερες οδηγίες, αλλά από κάτω υπήρχε χαλίκι. Χαλίκι στη μέση του δρόμου. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει – ευτυχώς με μικρή ταχύτητα. Η πτώση κόστισε ευτυχώς ένα πολύ επιπόλαιο χτύπημα στο γοφό του Δημήτρη, ένα σπασμένο φλας και κάποιες γρατσουνιές στη μηχανή. Φυσικά το ξενέρωμα ήταν τεράστιο. Να πέσεις όχι από δικό σου λάθος, από χαλίκι στη μέση του δρόμου (και δεν είδαμε πουθενά αλλού σε όλο το ταξίδι), έχοντας διανύσει τη μισή Δυτική Ευρώπη είναι μεγάλη τσαντίλα. Ευτυχώς όμως χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.
Με το ηθικό πεσμένο κινηθήκαμε για να βρούμε το ξενοδοχείο, κάτι όμως που δεν αποδείχθηκε πολύ εύκολο. Όταν τελικά το βρήκαμε, παρηγορηθήκαμε από την ποιότητά του. Ο Άρης είχε κάνει το θαύμα του.
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Μία σχέση μίσους. Από πλευράς των ξενοδοχείων.
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις στην Ιρλανδία είχαμε πρόβλημα (άλλες φορές μικρότερο, άλλες φορές μεγαλύτερο) στην εύρεση του ξενοδοχείου. Ο λόγος ήταν ότι στη διεύθυνση του ξενοδοχείου δινόταν δρόμος άλλα όχι αριθμός. Σαν να λέμε ότι το χ ξενοδοχείο βρίσκεται πάνω στην Ελ. Βενιζέλου. Ελ. Βενιζέλου πόσο όμως; 1, 50, 100; Οπότε πηγαίναμε στο περίπου.
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
....and you run, and you run
to catch up with the sun....