Το συνηθισμενο πρωινο σκηνικο: πηγαινω στη δουλεια ντυμενος σαν αστακος (γινεται πολεμος εκει εξω), η οδος Λαγκαδα προς κεντρο τιγκαρισμενη, αναβει πρασινο στις δωδεκαωροφες, ανοιγω γρηγορα για να μην κατηγορηθω σαν κουλαδι απο τους σκουτεραδες που βαριανασαινουνε ανυπομονα στον σβερκο μου και μολις φτανω στο υψος των δωδεκαοροφων (δεξι ρευμα) και ενω εχω πιασει τα 50km η η προπορευομενη κοτα κοκαλωνει το κουτι της γιατι ο μπροστινος ταριφας κοκαλωσε το δικο του ταριφοκουτο.
Τωρα θα μου πειτε που ειναι ο δρακος?
Τεσπα η ασφαλτος ειναι τζαμι εκει κατω και σε συνδυασμο με το πνευμα που εχουν παραδωσει τα super corsa μου εδω και καιρο μου βγαινει ενα κουβανεζικο coctail.
Φρεναρισμα πανικου, ο μπροστινος τροχος μπλοκαρει, χαιδευω τον πισινο τροχο με το δεξι μου χερι με στοργη, το μπαντιλικι ειναι μεγαλοπρεπο, αφηνω φρενο, επανερχομαι, ειναι ομως λιγο αργα για δακρυα, πριν την συγκρουση αναρωτιεμαι πως η κορουλα μου που θα γεννηθει την Πεμπτη θα μεγαλωσει χωρις πατερα και γαμωτο, τι στο διαολο μου συμβαινει πρωινιατικα. Ολα αυτα σε 0.5 sec, ξερετε εσεις. Ο Θεος ομως φαινεται δεν βιαζοτανε με την παρτη μου και λιγο πριν το μπαμ βρισκω μια τρυπουλα στο πισω δεξι του φτερο της κοτας και χωνομαι. Χαιρομαι, γλυτωσα το θανατηφορο μπαμ, αμεσως μετα ερχεται μπαντιλικι αριστερο, το επερχομενο μπαμ με τον ταριφα δεν θα ειναι θανατηφορο.
Ξαφνικα τα διαλυμενα super corsa ξυπνανε και σε συνδυασμο με το μικρο βαρος του Daytona καταφερνω να σωσω την δευτερη συγκρουση και η φαση τελειωνει με το να κραταω την μηχανη αριστερα χαμηλα αναμεσα στα δυο κουτια. Ουτε γραντζουνια ο μιμικος.
Κριμα που δεν μπορω να το ζωγραφισω, σκεφτειτε δυο κουτια με αποσταση ενος μετρου και εγω ερχομαι απο πισω και καταφερνω να παρκαρω αναμεσα τους.
Ο κοσμος φρικαρει, ουρλιαζει, βγαινουν τυποι απο τα αμαξια με διαθεσεις λυντσαρισματος προς ταριφα κλπ, αλλοι χειροκροτανε νομιζοντας οτι ημουνα υπερτεραστιος (αδιανοητη κωλοφαρδια) ενω ο ταρφας μαντεψτε: την κανει Λουης (εκπληψη ε?)
Τον πιανω στο επομενο φαναρι (το ταριφοκουτο ειχε μεσα 5-6 γιαγιαδες) και φυσικα αρχιζει της γνωστες ταριφοπαπαροκλαψες περι αλαρμ, φταιξιμο του απο πισω, εχω στοματα να θρεψω κλπ. Δεν ημουν σιγουρος αν εφταιγε αυτος η η κοτα γι αυτο τον αφησα να ζησει.
Αν και δεν ειμαι ιδιαιτερα θρησκος μετα την δουλεια παω να αναψω λαμπαδα.
αντε καλη εβδομαδα σε ολους
Απάντηση με παράθεση
:a13:
