Σήμερα ξεκινάω να πάω στο σχολειό να μάθω γράμματα (λέμε τώρα) κ πως ακολουθώ κανονική πορεία κ πλησιάζω σε ένα φανάρι...τσουπ μου πετάγεται ένα γλυκό, ξανθό κ πανέμορφο κοριτσάκι μπροστά μου προσπαθώντας να περάσει με "κόκκινο ανθρωπάκι" κ πάλι καλά που ερχόμουν μόνο εγώ κ δεν είχε κίνηση.
Σταμάτησα απότομα αλλά δεν έτρεχα απλά για σιγουριά κοκάλωσα...κ ακούστηκε λίγο ο ήχος απτο λάστιχο...
Η μικρή να είναι στα 2 μέτρα κοντά μου κ να μην έχει τρομάξει...μονάχα να με κοιτάει κ να μου χαρίζει ένα υπέροχο χαμόγελο που μου έφτιαξε την μέρα πραγματικά...!!
Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα βλέπω μια γυναίκα να τρέχει προς το μέρος μου κ φαντάστηκα όπως κ ήταν τελικά η μητέρα τις μικρής που προφανώς τις έφυγε απτο χέρι...
χωρίς λοιπόν να δει τι έγινε κ πως δεν έφταιγα αρχίζει να λέει
"καλά δεν βλέπεις μπροστά σου;
θα μου σκότωνες το παιδί" κ τα κλασικά.
Μα εγώ όμως δεν έφταιγα το αντίθετο κιόλας εκείνη είχε την ευθύνη που τις έφυγε το παιδί 5-6 χρονών...
Τέλος πάντως πρίν προλάβω να μιλήσω ακούω μια φωνούλα να στρέφετε ευγενικά εναντίον της γυναίκας κ ήταν η μικρή που της είπε:
"Μαμά δεν έφταιγε ο κύριος εγώ σε άφησα κ δεν κοίταξα τον ανθρωπάκο (το σηματοδότη εννοούσε) κ ο κύριος σταμάτησε"
"Δεν θα έπρεπε να του ζητήσουμε συγγνώμη μαμά; Έτσι δεν μου είχες πει ότι κάνουμε όταν φταίμε;"
Εκείνη την ώρα τα έπαιξα...ένα μικρό παιδάκι "έβαλε τα γυαλιά" στην μητέρα της που ήταν κ νευρασθενικιά.
Η κατάληξη ήταν πως μου ζήτησε συγγνώμη η μικρή κ η μαμά της αλλά εκείνη την ώρα αυτό που μου ήρθε να πω ήταν στην μικρή ένα ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισε. Πραγματικά μου είχε φτιάξει την μέρα.
Μακάρι κάποιοι άνθρωποι να μην ήταν σαν την μάνα της μικρής!!
Υ.Γ Αν στο σηματοδότη δεν είχα σταματήσει κοντά στο κράσπεδο ώστε να έχουν χώρο να περάσουν τα κουτιά μας έβλεπα να μας έπαιρνε κανείς παραμάζομα.
Απάντηση με παράθεση
