Εικαστική παρέμβαση σε δρόμο της πόλης.
Εικαστική παρέμβαση σε δρόμο της πόλης.
.
Το Atomium.
. .
Στο Άμστερνταμ μίσησα με πάθος τα ποδήλατα. Εντάξει, όλοι έχουμε ακούσει για την κατάσταση με τα ποδήλατα εκεί αλλά αν δεν το δει κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Βέβαια όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση και βλέπεις δίπλα σου ποδήλατα και scooters (τα οποία απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια με τα ποδήλατα) να κάνουν ότι γουστάρουν, η όποια άποψη σχηματίζεται δεν είναι ιδιαίτερα αντικειμενική.
Αφού βρήκα το hostel με ιδιαίτερη δυσκολία, πέτυχα τυχαία και τον Scott με το ποδήλατο που είχε νοικιάσει. Τις 2 μέρες που έμεινα στο Άμστερνταμ βόλταρα με τον Scott και την Katie, Αμερικανίδα 18 χρονών η οποία γυρνάει την Ευρώπη μόνη της. Οι μέρες αυτές περιλάμβαναν πολύ περπάτημα, επίσκεψη σε coffee shop με παρενέργειες που όμοιες τους δεν έχω ξανανιώσει, βραδινές βόλτες στο Red Light District, Walking Tour με πολλές και αστείες πληροφορίες σχετικά με την πόλη, και ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί Αμερικής/Ευρώπης και πολλών άλλων θεμάτων με τον Scott και την Katie.
Σε γενικές γραμμές δεν εντυπωσιάστηκα από το Άμστερνταμ. Μόλις δεις την κατάσταση με τις πουτάνες και το χόρτο και την συνηθίσεις μένει μια όμορφη, αλλά με απίστευτο συνωστισμό, μικρή πόλη με τις τιμές να είναι προς τα πάνω και τους ανθρώπους της πολυάσχολους και όχι ιδιαίτερα φιλικούς.
Στο Άμστερνταμ χτύπησα το mark των 5000 χιλιομέτρων και έπρεπε να αποφασίσω εάν θα συνεχίσω βορειότερα ή εάν θα αρχίσω την κατάβαση. Ήταν 31 Αυγούστου, μια παρέα φίλων θα βρισκόταν στο Μόναχο στις 2 Σεπτεμβρίου. Ο Scott και η Katie θα έφευγαν την επόμενη, ο ένας πίσω στο LA, η άλλη για Βερολίνο. Συζητώντας τις διάφορες επιλογές μου, σκεφτόμουν να πάω προς Στρασβούργο και να κάνω εκεί μια διανυκτέρευση και μετά Μόναχο. Μια επίσκεψη στην Κοπεγχάγη, και πιο συγκεκριμένα στην Κριστιάνια, η οποία βρισκόταν καμιά 700άρα χιλιόμετρα μακριά ήταν πολύ δελεαστική αλλά η παρέα στο Μόναχο και η συντροφιά κατά την επιστροφή ήταν περισσότερο. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά μαζί με Nordkapp.
Ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα.
Παντού γαμημένα ποδήλατα.
Οι γάντζοι στην κορφή κάθε σπιτιού χρησιμέυουν για να μεταφέρουν ογκώδη αντικείμενα γιατί οι σκάλες στα σπίτια θυμίζουν περισσότερο ανεμόσκαλες παρά σκάλες σπιτιών.
Κάποιος έχει διαφορετική άποψη για την χρηστικότητα των γάντζων.
Το Άμστερνταμ είναι γεμάτο με σπίτια που γέρνουν. Και λόγω του εδάφους αλλά και λόγω πρακτικότητας. Εάν το σπίτι γέρνει προς τα μπροστά, όταν ανεβάζουν πράγματα με τους γάντζους δεν χτυπάνε στον τοίχο. Τα σπίτια κατασκευαζόντουσαν έτσι για αρκετό καιρό μέχρι που μια ιδιοφυία είπε: "Ρε μαλάκες, αντί να χτίζουμε τα σπίτια στραβά γιατί δεν βγάζουμε τους γάντζους λίγο πιο έξω;" Και έτσι άλλαξε για πάντα η αρχιτεκτονική στο Άμστερνταμ....
Ένα από τα πολλά κανάλια της πόλης.
Το μικρότερο σπίτι του Άμστερνταμ. Χτισμένο έτσι για μειωμένη φορολογία μιας και κάποτε μετράγανε μόνο την πρόσοψη. Μέσα είναι μεγαλύτερο.
Με τον Scott τρώγοντας πατάτες σε χωνί μετά από την επίσκεψη σε coffee shop με τα αποτελέσματα αυτής ακόμα εμφανή σε εμένα.
Με τον Scott και την Katie έξω από το hostel την τελευταία νύχτα μας εκεί.
Ξεκίνησα κατά τις 10 από το Άμστερνταμ με απειλητικό καιρό ο οποίος πραγματοποίησε την απειλή του με το που βγήκα από την πόλη.
700 χιλιόμετρα, 4 χώρες, 1 γαμημένο σύννεφο…
Η βροχή δεν σταμάτησε λεπτό, υπήρχαν μόνο εναλλαγές από δυνατή βροχόπτωση σε ψιχάλα. Πρώτη στάση για Βενζίνη στο Βέλγιο, τηγανητές πατάτες με μαγιονέζα και προσπάθεια στεγνώματος των γαντιών σε μηχάνημα ζεστού αέρα στην τουαλέτα χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Αποφάσισα να βάλω τα χοντρά γάντια που είχα για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά τελικά ήταν πολύ νωρίς. Άντεξαν για αρκετά χιλιόμετρα αλλά τελικά παρέδωσαν πνεύμα οπότε και το γύρισα πάλι στα καλοκαιρινά μιας και ήταν πιο άνετα βρεγμένα. Το αδιάβροχο παντελόνι των 10? από το Μοναστηράκι είχε αρχίσει να δείχνει την ποιότητα του. Οι ραφές, τα μέρη που τρίβονται και οι άκρες είχαν χάσει την αδιάβροχη ιδιότητα τους. Τα αδιάβροχα καλύμματα των σαμαριών είχα δείξει πόσο απαράδεκτα ήταν και στην Ρουμανία όταν 2 σκισίματα στην ένωση της διάφανης ζελατίνας με το πλαστικό δημιούργησαν μικρές λιμνούλες μέσα στο κάλυμμα. Αυτή τη φορά τα είχα ενισχύσει με σακούλες σκουπιδιών αλλά η ταχύτητα είχε ξηλώσει σχεδόν τα πάντα από πάνω και δεν είχα καμία όρεξη να προσπαθήσω να κάνω κάτι, ήθελα απλά να οδηγήσω.
Παρόλη την ταλαιπωρία δεν ένοιωθα ιδιαίτερα ενοχλημένος, για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχα «κλειδώσει» πάνω στην μηχανή. Δεν άλλαζα θέσεις για να ξεπιαστεί ο κώλος μου, δεν άφηνα χέρια από το τιμόνι και δεν άπλωνα τα πόδια για να ικανοποιήσω τα παραπονεμένα γόνατα μου. Απλά οδηγούσα, άκουγα τη μουσική μου και απλά… το απολάμβανα.
Τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ δυσάρεστα με την βροχή να λυσσομανάει οπότε έκανα μια βόλτα μέσα από το Λουξεμβούργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς ήθελα να δω για να μου φύγει η περιέργεια, για να κάτσω κάπου μέχρι να ηρεμήσουν λίγο οι ουρανοί. Βρίσκω λοιπόν την κεντρική πλατεία στην οποία δεν υπήρχε ψυχή, και εντοπίζω ένα μικρό καφέ. Κάθομαι κάτω από τις ομπρέλες, απολαμβάνω έναν cappuccino και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν κρυώνω. Μόλις ο καταρράκτης το γυρνάει πάλι σε ψιχάλα ξεκινάω και πάλι. Βενζίνη με 90 λεπτά, ενώ στις γύρω χώρες παίζει στο 1,30 – 1,40, αυτοκινητόδρομος και βουρ για Στρασβούργο.
Έφτασα πάνω που είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Το σχέδιο ήταν να μείνω σε κάποιο camping μιας και έχω τα camping της Γαλλίας σε μεγάλη υπόληψη, χωρίς να ξέρω γιατί. Με τα πάντα πάνω μου και στα σαμάρια βρεγμένα, το σχέδιο αυτό ναυάγησε (χα, ναυάγησε λόγω του νερού, αστειεύτηκα). Τριγυρνάω στο, πολύ όμορφο, Στρασβούργο ψάχνοντας για ξενοδοχείο και αφού παίρνω 2 απαγορευτικές για το budget μου τιμές (70 και 65 ?) βρίσκω ένα με 45? οπότε και πληρώνω την ακριβότερη διανομή που πλήρωσα στο ταξίδι μου.
Το δωμάτιο μου έμοιαζε σαν να είχε εκραγεί ντουλάπα με ρούχα όπως στο Zabriskie Point. Είχα απλώσει σχεδόν όλο το περιεχόμενο των σαμαριών όπου ήταν δυνατό. Κομοδίνα, καρέκλες, φώτα. Οριακά μου έφτασαν οι γωνίες, επόμενο βήμα ήταν να πάρω πινέζες και να καρφώνω τις κάλτσες στον τοίχο. Μετά το ντους, γρήγορη βόλτα στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο και επιστροφή για λιποθυμία.
Δεν υπάρχουν φωτογραφίες από Στρασβούργο
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση