Ίσως να είναι η ώρα.. ίσως το ποτηράκι απο νερό που καίει..
Κάποιες στιγμές είναι εκείνες που σε ενα δωμάτιο με χαμηλό φώς και λίγο σιγανή μουσική, προσπαθείς να ξεδιαλύνεις πού είσαι , ποιός είσαι και τι κάνεις. Ετών 37 πλέον και οι σκέψεις και τα όνειρα πρέπει να γίνουν απτά μπροστά στα μάτια σου. Πρέπει να τα ακουμπήσεις πλέον.
Δυστυχώς τίποτα δεν έχει πάει όπως τα θέλεις. Βλέπεις η ζωή δεν παίζει με τους δικούς σου κανόνες. Έχει τους δικούς της ρυθμούς και λειτουργίες. Σε βάζει και κάνεις και ζείς πράγματα που δεν τα είχες ποτέ φανταστεί. Όπως το να γράφεις μερικές λέξεις με μαύρα στίγματα σε μια οθόνη μόνο και μόνο για να «εκτονωθείς».
Οι φίλοι λιγοστοί πλέον...στα δάχτυλα μετρημένοι και αυτοί αφού οι μεγάλες παρέες είναι παρελθόν. Βόλτα με την μηχανή το γιατρικό... σίγουρα... αρκεί να μην έχει 3° C έξω και να μην έχει πιάσει νερόλακκους σε γωνίες απο την υγρασία. Οπότε μόνη διέξοδος παλιές φωτό ... μια μουσική χαμηλά... ενα ποτηράκι με πάγους και νερό που καίει.
Σκέψεις που φέρνεις μπροστά σου και σε βάζουν να κάνεις κηνύγι σκιών. Τι έκανα τότε... τον μαλάκα που πήγαμε παρέα εκεί και άλλα τέτοια ωραία. Ώρες συναισθημάτων και λέξεων .. μόνο που τις εκδιπλώνουμε όλοι ανεξαιρέτως σε ενα καθρέφτη και οχι σε κάποιο άνθρωπο. Και αναρρωτιόμαστε γιατί είμαστε και νιώθουμε μόνοι.
Στο χαζοκούτι δέκα πολιτικοί γαυγίζουν όλοι μαζί και στο τέλος ο παρουσιαστής τους λέει ευχαριστώ και εσύ απλά πατάς το off. Ξανά στον υπολογιστή και σε μια λευκή οθόνη και ενα πληκτρολόγιο. Ο καλύτερος ψυχολόγος.
Εικόνες πάρα πολλές που περνάνε απο τα μάτια... απο την βόλτα με τους φίλους με μηχανές σε λιακάδα, μέχρι και το πρώτο «κρακ» για ενα πρόσωπο που σε πόνεσε. Δύσκολα τα πράγματα.. και κάνει και γαμώ τα κρύα έξω , ούτε για πλάκα να οδηγήσεις..
Καλύτερα μια βόλτα με το Ι.Χ. στην Αθήνα.
Κάτω απο το θαμπό φώς των κιτρινόλευκων φαναριών της λεωφόρου , λίγο πριν την Αλεξάνδρας σε μια γωνία ενας τύπος προφανώς έχοντας προφανώς «κεφάλι» απο κάτι, στην άκρη μιας πολυκατοικίας μπροστά σε ενα fast food, τρεκλίζοντας να σταθεί όρθιος. Δίπλα του περνάνε παρέες χασκογελώντας. Παράλληλοι κόσμοι σε ενα πεζοδρόμιο. Χειρότερα είναι γμτ μου μέσα εδώ. Αλλαγή και διαδρομή για κάπου πιο ήσυχα. Παραλία;.. μπα.. Σαββατόβραδο είναι.. θα γίνεται της μουρλής πάλι.
Σε βουνό;.. Γιατί όχι;... εκεί που μαζεύει την ενέργεια όλος ο κόσμος .. στην κορυφή ενός βουνού..
Φώτα απο κάτω που αναβοσβύνουν και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που κάνουν ίσως τις ίδιες σκέψεις και πράξεις κάθε μέρα.. κάποιοι πιο ίδιοι με σένα απο όσο φαντάζεσαι. Τελικά είμαστε τόσο ίδιοι και φοβόμαστε τόσο πολύ το να μην μας θεωρήσουν διαφορετικούς απο το σύνολο που καταντάει πραγματικά αστείο.
Να έγραφα και άλλα;.. μπα... άσε να πάρω κανά τηλέφωνο τώρα που γύρισα σπίτι , μπας και βγούμε εδώ κοντά και πιούμε λίγο παραπάνω και σταματήσω να γράφω και να σας πρήζω απο εδώ.
Καλό βράδυ σε όλους και καλό Σαββατόβραδο εύχομαι.
Απάντηση με παράθεση
Αντε για
