Δεν μπορείτε να καταλάβετε πως νιώθω....
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι φοβάμαι να αγοράσω ξανά μηχανή...
Ας τα πάρω από την αρχή....
Η πρώτη κουβέντα που είπε ο πατέρας μου όταν του είπα στα 18 μου ότι θέλω μηχανή ήταν...πάνω από το πτώμα μου...
Στα 23 αγόρασα όμως την πρώτη μου....KLR 250..πόσο ερωτευμένος ήμουνα με αυτό το μηχανάκι...Εκανα την πρώτη μου σούζα (με πρώτη και συμπλέκτη),πήγα τις πρώτες εκδρομές....και......στο 6μηνο την βαρέθηκα...
Πήρά λοιπόν ένα XT600 benneton..Αυτό ήταν μηχανάκι έλεγα...σουζάριζε και με 2α καλύτερο στα ταξίδια...(αν δεν είχε και αυτήν την γαμημένη την συμπίεση στην μανιβέλλα...)
Εζησα μαζί της 8 μήνες...και είπα να αλλάξω κατηγορία.....
Προκαταβολή το 600,γραμμάτια και ZXR750 δικό μου...Θυμάμαι όταν το οδήγησα για πρώτη φορά ήμουν σαν χεσμένος...Αντιδρούσε πολύ διαφορετικά ,μου φαινόταν δύσκολο...
Ο καιρός πέρναγε και πλέον έιχα γνωρίσει και τις δυό πλέον παντοτινές αγάπες...Την μιά την παντρεύτηκα(την Ειρήνη) και την άλλη την πρόσεχα σαν τα μάτια μου...
Της έβαλα θυμάμαι LASER 4 σε 1 ,πειράξαμε λίγο το μοτέρ,βάλαμε και καλά αμορτισέρ....αλλά ακόμα δεν ξέραμε να στρίβουμε...
Τα θρυλικά λιμανάκια τότε ήταν ο τόπος προπόνησης των αγωνιζομένων....Πήγαινα λοίπόν καθημερινά και έπαιρνα από πίσω ότι 125 και 250 έβρισκα....Πέρασε ένα εξάμηνο με καθημερινή προπόνηση...Η αυτοπεποίθηση είχε ανέβει ...Πλέον το μηχανάκι το έξυνα για πλάκα,τα λάστιχα τα έκαιγα στα πλάγια ώσ το τέρμα(έτσι νόμιζα ότι οδηγώ σωστα...)
Γνώρισα φίλους ,κάθε τόσο Τρίπολη,χαβαλές,παρεούλες,συζητήσεις...
Πάντοτε οδηγούσα με την ταυτότητα στο στόμα....Η αγαπημένη μου διαδρομή τότε ο αχλαδόκαμπος...Μου άρεσε τόσο πολύ που αγόρασα μαζί με την γυναίκα μου και ένα καλό οικόπεδο μετα από πτώση με 180 σε κόντρα με 1000άρι γιαμαχα...Τυχεροί και οι δύο,το μόνο που άφήσαμε στο σημείο ήταν το δέρμα από το γονατό μου μόνο....
Τα χρόνια περνούσαν ,η μηχανή είχε αρχίσει να γίνεται πρέζα μου και πολλές φορές παραλίγο να μου κοστίσει και την οικογένειά μου...
Οταν έφτασα σε ένα σημείο που έπρεπε να διαλέξω διάλεξα την οικογένεια και βρέθηκα με το πρώτο μου αυτοκίνητο...VW GTI 1800. Γεννήθηκε ο γυιός μου,ακολούθησε η κόρη μου μετά από ένα χρόνο και πίστευα ότι το κεφάλαιο μηχανή είχε τελειώσει για μένα...
Ωσπου....λόγω δουλειάς μου χρεώθηκε ένα supertenere...Μετά το street μου φάνηκε σαν παπί...Δεν με έφτιαχνε τόσο πολύ ώστε να κάνω ταρζανιές και το είχα δεί σαν εργαλείο για την δουλειά μου...Φυσικά οι εκδρομούλες και οι βόλτες ήταν σε καθημερινή βάση ....
Αυτό έκανε την γυναίκα μου να ξανααγαπήσει την μηχανή και όλα ήταν μια χαρα...
Πέρασαν χρόνια....και ξαφνικά το τενερέ έπρεπε να πάει για απόσυρση...
Μου δώσαν ένα CBR1000 F .... Από πληροφορίες έμαθα ότι είχε φάει χοντρό στράκο και ήμουν ο δεύτερος οδηγός....Ποτέ δεν το συμπάθησα γιατί με το στράκο κάποιο κουσούρι του είχε μείνει....Μπλοκάριζε συχνά το μπροστινό στα δυνατά φρεναρίσματα και δεν το εμπιστευόμουνα...Τελικά είχα δίκιο γιατί ένα βράδυ φρενάρισμα από τα 200 για να μην εμβολίσω ντελιβερά που πέρναγε κάθετα την Γρηγορίου Λαμπράκη ανάμεσα στις ζαρτινιέρες δίπλωσε και μου στοιχισε 3 εγχειρήσεις στο χέρι...
Πλέον είχα φτάσει 38 ετών.....Μια ώραία πρωία λοιπόν μετά την πλήρη αποκατάσταση του χεριού,με καλούν και μου λένε να πάω να παραλάβω καινούργια μοτο...
Είχα να διαλέξω....VSTROM 1000 και ΗΑΥΑΒUSA....Ηταν φυσικό να διαλέξω τον θεό...
Θυμάμαι την πήρα και κατευθείαν βγήκα ατικκή οδό...Πρώτη φορά 300 άρισα...Ημουν σχεδόν σαραντάρης και ενθουσιασμένος σαν την μέρα που ειχα αγοράσει την πρώτη μου μηχανή πρίν από 15 χρόνια...Τρομέρή δύναμη και το στύλ της μηχανής που μάρεσε....Ογκώδης...(είχα ανεβεί σε ένα R1 και παρόλο ήταν δαιμονισμένα γρήγορο μου φαίνοταν τόσο μικρό (¨Ειμαι 1,90 ύψος)
Πλέον για καφέ σαβατοκύριακα πήγαινα Επίδαυρο,Ναύπλιο και ΠΑΝΤΑ ΠΡΙΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ για να μην μου πεί να έρθει μαζί (λόγω παντόφλας)
Το αυτοκίνητο είχε πιάσει σκουριά....Ούτε μπροστά δεν τόβαζα..
Την μηχανή την έμαθα και την πήγαινα συνέχεια σπασμένη...Θυμάμαι αργούσα να σχολάσω ,πήγαινε 2-3 το βράδυ και αποζημιονόμουν ότι θα λύσαγα με άδειους δρόμους όταν σχόλαγα..Ταχύτητες 200-250 ήταν στην καθημερινή βάση..Στα ταξίδια θυμάμαι μετά από κανα καλό 20λεπτο η Ειρήνη πλέον δεν μπορούσε να φρενάρει με τα χέρια στο ντεπόζιτο και μου "έπεφτε "στο δικό μου κάθισμα...
Εκδρομές με την γυναίκα πηγαίναμε αλλά πάντα καταλήγαμε στο να ρίχνουμε καβγάδες γιατί φοβότανε πολύ την δύναμη της μοτό αυτής...Θυμάμαι σε μιά επιστροφή έιχε βάλει τα κλάματα ...Μετά από αυτό ήταν η πιό βαρετή επιστροφή....150 μαξιμουμ...
Το πρώτο περιστατικό που μου έκοψε τα γόνατα έτυχε στον δρόμο της Τρίπολης...
Υπάρχει μια στροφή που είναι σαν φουρκέτα(δεξιά) αλλά δεν το καταλαβαίνεις από πρίν...
Βρέθηκα λοιπόν να έχω μπεί γρήγορα και όσο καταλάβαινα ότι η στροφή δεν τελειώνει τόσο να αναγκάζομαι να γέρνω και περισσότερο..Οταν πλέον δεν μπορούσα να γύρω άλλο η μηχανή ακολουθώντας την τροχιά της άνοιγε και έιχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την μπαριέρα...Είχα γίνει μούσκεμα μέσα από τα δερμάτινα σε δευτερόπλεπτα...Πίστεψα ότι αυτό είναι το ΄τελος.....Η ειρήνη ευτυχώς δεν είχε καταλάβει ότι πλέον οδηγούσε ο θεός και όχι εγώ....
Τελικά η στροφή τελείωσε,αλλά ρε παιδιά άπό εκείνη την ώρα τελείωσε και ο τσαμπουκάς μου στην μηχανη...
Από τοτε και για κάνα χρόνο ακόμα που κράτησα την HAYABUSA έπιανα τον εαυτό μου να φοβάται να γύρει την μηχανή..Αναλονώμουνα σε σουζες και επιταχίνσεις αλλά κότευα στις στροφές...Εγώ που σε απλές βόλτες άκουγα τα μαρσπιέ να ξύνουν πλέον ....κότα..
Αποφάσισα ότι η ΗΑΥΑΒUSA δεν είναι το ενδεδειγμένο μηχανάκι αμα φοβάσαι...Την έδωσα και πήρα ένα VSTROM 1000...Τρίχες...δεν μου έκανε καμμιά αίσθηση...Το χρησιμοποιούσα για να κατέβω στο κέντρο μόνο,για κανά καφεδάκι στην πλατεία,κάνα γυμναστήριο...
Αγόρασα ένα γρήγορο αυτοκίνητο,το έφτιαξα κιόλας και πλέον ξέσπαγα εκεί...
Μετά ήρθε η δουλειά στο εξωτερικό...Εφυγε και η μηχανή....
Δυό χρόνια τώρα δεν έχω μηχανή...Βλέπω στο youtube τα κλιπάκια και τρελαίνομαι....Βλέπω κάνα ΗΑΥΑΒUSA στον δρόμο και μου σηκώνεται η τρίχα λες και βλέπω τον θεό...
Δεν ξέρω τι να κάνω...Πως κατάντησα να φοβάμαι έτσι?
Να το τολμήσω να αγοράσω πάλι το θηρίο?Θα ξεπεράσω τον φόβο?
να αγο΄ρασω κανα ον-οφ και να ξευτοπαρηγοριέμαι??
Να μείνω στα 300 αλογάκια του αυτοκινήτου και να ξευτοπαραμυθιάζομαι?
Δεν ξέρω αν και άλλοι έχουν περάσει αυτην την αδικαιολόγητη κρίση πανικού..
Βοηθάτε ρε παιδια...τι νακάνω>??
υσ:δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι πολύ καλός οδηγός στις μηχανές...Στο αυτοκίνητο ξέρω ότι έιμαι...Το ότι μπορούσα να κινηθώ γρήγορα το όφειλα περισσότερο στις βασικές γνώσεις γραμμών και τακτικών παρά στην ικανότητα μου ελέγχου της μηχανής..
Ποτέ δεν τόλμησα να αλλάξω ταχύτητα σε σούζα
Ποτέ δεν κατάφερα να ακουμπήσω γόνατο ...παρόλο που έξυνα τα μαρσπιε
Απάντηση με παράθεση
