Που λετε, οταν ημουν μικρο αγορακι, καθε που πλησιαζε το καλοκαιρι,
με επιανε μια αναρωτηση:
«ερχονται διακοπες αλλα τι να διακοψω; Tι διακοπτουν αραγε οι αλλοι;»
Δεν το καταλαβαινα, αλλα η ζωη μου ηταν ακομα χωρις κοινωνικες υποχρεωσεις, χωρις συμβασεις, χωρις πρεπει, χωρις καταπιεσμενα θελω.
Ημουν χωρις πιεσεις , χωρις σκοπο, χωρις καμμια αναγκη αποδρασης.
Για εκεινη την επαρση μου τιμωρηθηκα.
Tωρα μετραω τις μερες απο τη δευτερα μεχρι την παρασκευη,
τωρα περιμενω το σαββατο,
περιμενω την Κυριακη και ονειρευομαι μια ορεινη διαδρομη, μια παραλια,
μια ευθεια στην εθνικη οδο κι ας μην οδηγαω πια στα κοκκινα..
Ακουω τους φιλους μου να μιλανε σοβαροι για μετοχες , χαρτοφυλακια,
καταθεσεις, αλλα εγω τους θυμαμαι καβαλα σε μηχανες με φωτα σβηστα.
Δεν ειμαι πια μικρο αγορακι, οπως δεν ειμαστε ολοι μας
Nιωθω πια την αναγκη να «φευγω» με καθε λογης βολτες,
γιατι ο κοσμος εχει γινει προβλεψιμος και κλειστος.
Δεν αναζητω τη βολτα και το ταξιδι για να ξεκουραστω.
Για να αποδρασω το κανω, απο τους κοινωνικους μου συμβιβασμους.
Bρισκω κινητρα, «ορθους» λογους που τους ονομαζω ξελαμπικαρισμα, ξεκουραση,
γιατι το «χωρις σκοπο» δεν το αντεχει η κοινωνια μας.
Ταξιδευω για να εξαφανιστω απο τη συλλογικη ταξη, ονειρευομαι την απομονωση που μου χαριζουν τα χιλιομετρα που αφηνω πισω μου.
Δραπετευω για να βρω ο,τι εχει ανεπιστρεπτα χαθει, για να εφευρω ξανα την ανεμελια..
Δεν ειμαι πια μικρο αγορακι, οπως δεν ειμαστε ολοι μας
Στη ζωη μου μπηκαν τα πρεπει κι ο ορθολογισμος επιβληθηκε,
ομως στο ταξιδι αναζητω την αταξια
και μια εποχη με λιγοτερη λογικη σκεψη, περισσοτερα απροοπτα,
περισσοτερες ανατροπες κι εκπληξεις.
Ενα ταξιδι σε εναν αλλο πλανητη, τον πλανητη της ανεμελης ηλικιας.
Μια αποδραση προς τα πισω, προς την εποχη πριν την ταξη,
πριν τις κοινωνικες συμβασεις.
Γιατι στην πραγματικοτητα, στο καθε ταξιδι, στην κάθε βολτα
δεν ταξιδευω σε τοπους, δεν καταβροχθιζω χιλιομετρα.
Ταξιδευω στην προσωπικη μου μυθολογια.
Απάντηση με παράθεση
