...τα τηλέφωνα βολίδα ακολουθούσαν το ένα μετά το άλλο...
Δεν ήθελα να βολτάρω μέσα στην πόλη...ήθελα να ανοίξω το βλέμμα μου πέρα από τις στενωσιές της ρουτίνας...
Η πρώτη επαφή ήταν παράξενη...
Την κοίταξα και δεν πίστευα στα μάτια μου...την έβγαλα έξω από το γκαράζ και της χαμογελούσα κι εκείνη φυσικά ανταπέδωσε κι ήταν ευγενική μαζί μου. Μόνο που ξερογέλαγε ενό πρασπαθούσα να την βάλω μπροστά...κάτι δεν έκανα σωστά ή........κατευθείαν τηλέφωνο στον παναή και οι οδηγίες δώθηκαν αμέσως...
κούτσα-κούτσα, βρέθηκα στο βενζινάδικο ένα χιλιόμετρο πιό πέρα, αφού πάλεψα λίγο πρώτα μαζί της...η πρώτη-δευτέρα, μου φαινόταν βουνό, το οποίο είχα καιρό να διαβώ...
τα τηλέφωνα δεν έπαψαν διόλου...
-Παναή!!! τα φώτα που είναι γμτ???
ο βενζινάς γέλαγε κι εγώ ήμουν αγχωμένη με τα φώτα
Σε λίγο, ήμουν στην εθνική κορίνθου, μαζί με τον Μιχάλη.
Δεν ήξερα που πηγαίναμε...απλά πηγαίναμε...το άγχος γινόταν πελόριο και τα χρώματα του ουρανού, έμοιαζαν να φεγγίζουν στην άκρη του μυαλού μου...τα λάθη μου τα επαναλάμβανα ξανά κι όλα είχαν μπερδευτεί...
Κάποτε, φτάσαμε στην Πάχη. Αργότερα ήρθε κι ο Νίκος...
Κουβεντιάσαμε λιγουλάκι με τα παιδιά κι ενώ η νύχτα έπεφτε στην δροσιά του καλοκαιριού, οι σκέψεις δεν φοβόντουσαν όπως πριν την νέα μου συντροφιά κι ο γυρισμός θαρρώ πώς ήταν δίχως πολύ άγχος και πανικό...
Νίκο και Μιχάλη σας ευχαριστώ για τις συμβουλές και την παρεϊτσα σας. Άντε μόλις μάθω το τερατακι μου, θα οδηγάω τα μοτόρια σας
καλό ξημέρωμα