πριν λίγες ώρες χτύπησε το τηλέφωνό μου και δυστυχώς δεν ήταν για καλό...
Έχασα μια πολύ καλή μου φίλη σε τροχαίο και τώρα γράφω χωρίς να σκέφτομαι τι.. το γιατί... απλά γράφω...
30 ετών το Σοφάκι μας... μέσα στη ζωντάνια και στη χαρά... θα μου λείψει πολύ... και τώρα περιμένω να πάω στην κηδεία της..
Και αναλογίζομαι.. πόσο μικροί είμαστε... πώς πρέπει να δούμε τη ζωή... να προσέχουμε μην γίνει τίποτα? να παρατήσω τις μηχανές ή να ευχαριστηθώ στο έπακρο την κάθε μου μέρα σαν να είναι η τελευταία αυξάνοντας στατιστικά τις πιθανότητες να συμβεί το οτιδήποτε?