Με τα πολλά 31 του Μάρτη ξεκίνησα από Αθήνα για Καρδίτσα με το Cbάκι φορτωμένο και φτιαγμένες τις μπροστινές αναρτήσεις που οι κωλόδρομοι της Πάτρας μου γάμησαν.
Πρώτη φορά χωρίς Εκείνη σε τόσο μεγάλο ταξίδι. Πρώτη φορά 4-5 ώρες καβάλα στη κούκλα μόνος... Πρώτη φορά χωρίς κάποιον να ακολουθώ ή να ακολουθάει και χωρίς Εκείνη να με κρατάει αγκαλιά, να με σφίγγει όταν τσιμπάω το γκάζι επικίνδυνα, να με χαιδεύει και να εννοεί Σ αγαπώ ή πρόσεχε ή να σ δείχνει άλλους με μηχανές που έρχονται ή τους περνάς και χαίρεται που αναβοσβήνεται τα φώτα ο ένας στον άλλο ως χαιρετισμό σαν μύστες της ίδιας τέχνης.
Ο ήλιος τέλειος για ταξίδι, ο αέρας να μ αφήνει να οδήγάω άνετα μέχρι τα 140 και από εκεί να πρέπει να χαμηλώνω λίγο το σώμα μου...
Η εθνική μια κούκλα, στρωμένη όμορφα χωρίς λακούβες και απότομες στροφές, να μ' αφηνει να γέρνω πάνω της ήρεμος και σίγουρος σε κάθε στροφή και να ευχαριστιέμαι τις ευθείες της. Στις 2 στάσεις βγάζω κράνος και κουκούλα και αφήνω το βλέμμα μου να χαθεί και προσπαθώ να ευχαριστηθώ το τοπίο, τον αέρα... το ίσιωμα του κορμιού μου.
Και εκεί με χτυπάει... αρχίζει να μεγαλώνει μέσα μου και να με τρώει και ήταν αλήθεια.Δεν ξέρω αν το έχετε νοιώσει... ότι κάποιες φορές κάτι λείπει. Κάτι σημαντικό που σε κάποιον θα φαινόταν ελάχιστο. Λείπει όμως...
Έλειπε Αυτή, έλειπαν οι άλλοι, κάποιος να μοιραστείς, κάποιον να του πεις και κάποιος να γελάσεις μαζί του εκεί που σταματούσες στη μέση του τίποτα με τ αυτοκίνητα να τρέχουν πίσω σου, μπροστά ή δίπλα σου. Να μην έχεις κάποιον να του πεις και να του δείξεις κιόλας τα νερά της θάλασσας, τις στροφές στο βουνό που έρχονται ή ότι κόντεψες να χτυπήσεις ένα πουλί στο Πέταλο και σου ξέφυγε- του ξέφυγες για λίγο. Ή να του δείξεις όταν οδηγάς το χαζό/όμορφο/παράξενο/ περίεργο που προσπερνάς είτε είναι αυτοκίνητο, όνομα, τοπίο και γω δεν ξέρω τι... Τον αέρα που είναι καθαρός έξω από τις πόλεις και την απόλυτη ησύχια και να ξέρεις ότι το χαίρεστε και οι 2 χωρίς να πείτε κουβέντα.Ή να γελάσετε για οτιδήποτε ή να χαμογελάσετε και να ξέρετε ότι απλά δεν χρειάζεται να πείτε πολλά ή ακόμη να μην πείτε τίποτα και να τα έχετε πει σχεδόν όλα.
Είναι άραγε όντως τόσο μεγάλη η μοναξιά όταν ταξιδεύεις μόνος ή απλώς ένα πέρασμα από τόπους μελαγχολίας για όσα έχασες, δεν έχεις, θα ήθελες να έχεις...;
Απάντηση με παράθεση
Roufiane...
