Ξεπαρκάρω σήμερα το πρωί και κάνω 7000 μπρος-πίσω μιας και οι γείτονές μου επιμένουν να αφήνουν τα αμάξια στο δρόμο και όχι μέσα στο γκαράζ τους (που να βάζεις-βγάζεις καημένε...)
Έχω τελειώσει με τις μανούβρες και κάθιδρος βλέπω απέναντι τη γριούλα χήρα να προσπαθεί να κατέβει το τελευταίο σκαλί πριν το πεζοδρόμιο. Κατεβάζω το τζάμι και την ρωτώ αν θέλει βοήθεια. Με ρώτησε αν κατέβαινα κέντρο και με μεγάλη χαρά την προσκάλεσα να μπει στο αυτοκίνητο. Επειδή είναι μεγάλη σε ηλικία γυναίκα κατέβηκα και εγώ να δώσω λίγη βοήθεια...
Τη στιγμή εκείνη φτάνει από πίσω αμάξι με μπαμπά και παιδί μέσα και αρχίζει να κορνάρει.
Του κάνω σήμα με τα δάκτυλα "μισό λεπτό" και του δείχνω τη γιαγιά. Ξανακορνάρει.
Μισό λεπτό φίλε του λέω να μπει η γιαγιά στο αμάξι.
Ξανακορνάρει εμπλοκή αυτή τη φορά και ακούω "άντε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, τελείωνε με τη σκατόγρια!"
Γενικά δεν αρπάζομαι εύκολα. Βάζω τη κα Ευανθία στο κάθισμα του συνοδηγού, της βάζω τη ζώνη και πάω προς τον τρόμπα. Αυτός ανεβάζει τζάμι και πατάει την κλειδαριά. Το παιδάκι από δίπλα να κοιτά μια αυτόν, μια εμένα που πήγαινα πάνω τους.
Εκεί επικράτησε η λογική και σταμάτησα. Απλά τον κοίταξα ήρεμα μέσα στα μάτια από πολύ κοντά. Και αυτός σταμάτησε το κορνάρισμα...
Και συνεχίσαμε το δρόμο μας όλοι, η κα Ευανθία με εμένα προς το κέντρο της πόλης και αυτός δίδοντας στο κοπέλι του μαθήματα ανθρωπιάς και φιλότιμου...
![]()