Το σκηνικό γνώριμο, οδηγάς νύχτα σε κλασικό ελληνικό επαρχιακό δρόμο με κλειστές συνεχόμενες στροφές, χωρίς φωτισμό, με τις διαχωριστικές γραμμές ξεθωριασμένες και τις μπαριέρες (εάν υπάρχουν) χωρίς ανακλαστικά στοιχεία.
Επειδή δεν βλέπεις την τύφλα σου ρίχνεις και τη μεγάλη σκάλα στα φώτα και πλησιάζεις την στροφή που ακολουθεί.
Μεχρι εδώ όλα καλά εώς ότου φτάσει η στιγμή να πλαγιάσεις τη μηχανή και να γυρίσεις το κεφάλι σου στην έξοδο της στροφής. Καθώς πλαγιάζει η μηχανή στο εσωτερικό της στροφής συνειδητοποιείς ότι ο ένας προβολέας χτυπάει στα δύο μέτρα και ο άλλος στον ουρανό, και εσύ προσπαθείς απεγνωσμένα να δεις στο σκοτάδι την έξοδο της στροφής.
Εάν δε κάνεις και το λάθος να κοιτάξεις εκεί που "δείχνουν" οι προβολείς, κινδυνεύεις να βρεθείς σε κανά χωράφι.
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης σε τέτοιες συνθήκες, μετρίασα κάπως το πρόβλημα, κλείνοντας τη μεγάλη σκάλα πριν μπω σε κλειστή στροφή και εστιάζοντας την ορασή μου στη διπλή διαχωριστική γραμμή σε απόσταση δέκα μέτρων μπροστά μου. Βέβαια εξακολουθώ να μην βλέπω που πηγαίνω και ακολουθώ τυφλά τις γραμμές του δρόμου.
Πειρμένω τις απόψεις σας.