Γύριζα από τη δουλειά με το αυτοκίνητο χτες...πολύ ζέστη στο δρόμο, κονβόι και με 60-70 με τουρίστες, φορτηγάκια, κλπ κλπ
Μπροστά μου ενοικιαστικό βανάκι, μπροστά από αυτόν μηχανή (δικάβαλο GS με βαλίτσες) και πιο μπροστά φορτηγάκι.
Φορτηγάκι...
Είναι ένα τρισάθλιο παμπάλαιο φορτηγάκι φορτωμένο μέχρι τον ουρανό καφάσια πορτοκάλια.
Πάνω στα καφάσια και μερίπου 2,5-3 μέτρα από το ύψος της ασφάλτου κάθονται 3 μαύροι εργάτες. Στα πόδια τους, και περίπου 2 πατωσιές καφάσια πιο κάτω και πίσω κάθεται μια γυναίκα. Όλοι οι εργάτες δεν φαίνεται να κρατιούνται από κάπου, απλά το βάρος τους τους στηρίζει πάνω στα καφάσια.
Το κοπέλι με τη μηχανή είναι αρκετή ώρα πίσω από το φορτηγάκι. Η τριπλέτα δεν τον βοηθάει στην προσπέραση καθότι το άλλο ρεύμα είναι διαρκώς γεμάτο αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή το άλλο ρεύμα κάπως "κόβει" σε κίνηση και κάνω τη σκέψη "παίχτου τώρε ρε μάγκα, πέρνα!". Την ίδια σκέψη κάνει και το κοπέλι, ανοίγει μια αριστερά, τσιτώνει και γρήγορα κάνει την προσπέραση.
Δεν περνάνε 10 δευτερόλεπτα και ακούω ένα πολύ δυνατό κρότο! Μα πολύ δυνατό!
Ταυτόχρονα σηκώνεται ένα τεράστιο σύνεφο σκόνης στον αέρα. Όλο το οπτικό μου πεδίο γίνεται ένα θολό γκρί-άσπρο πράγμα!
Τα πράγματα συμβαίνουν πολύ γρήγορα! Πλακώνομαι στα φρένα, κόβω λίγο δεξιά!
Το βανάκι μπροστά μου ταλαντώνεται, ο οδηγός σίγουρα έχει πανικοβληθεί, σίγουρα δεν βλέπει τίποτε! Τον βλέπω μέσα στη σκόνη να κόβει το τιμόνι τέρμα αριστερά και να περνά στο άλλο ρεύμα.
"Θα σκοτωθούμε", σκέφτομαι...
Ένα κομμάτι μαύρο λάστιχο έρχεται με δύναμη και χτυπάει το παρμπρίζ μου, το ABS καταχτυπάει στα πόδια μου...
Σταματάω. Βλέπω αριστερά το βανάκι σταματημένο στο περιθώριο του αντίθετου ρεύματος, αυτοκίνητα εκείνη τη στιγμή δεν έρχονταν από το άλλο ρεύμα, μεγάλη τύχη! Σταματημένη και η κίνηση πίσω από εμένα.
Μπροστά και στα 50 μέτρα το τάρταλο έχει σταματήσει σχεδόν κάθετα στο δρόμο, τα δυο πίσω λάστιχα δεν υπάρχουν και φαίνονται οι ζάντες...
Αλλά και οι εργάτες πάνω δεν φαίνονται πουθενά, κοιτάζω δεξιά και βλέπω κορμιά πεσμένα μέσα από το προστατευτικό στηθαίο.
'Οχι πάλι, όχι ξανά...δε μπορώ πάλι να δω διαλυμένες σάρκες, όχι πάλι...
Τηλεφωνώ τροχαία, τηλεφωνώ 166.
Δε θέλω μα πρέπει, κατεβαίνω. Τους άντρες τους βλέπω να μιλάνε, φαίνεται να πονάνε πολύ μα μιλάνε, ζούνε. Τη γυναίκα δε βλέπω. Ένας τουρίστας από πίσω από το δικό μου αυτοκίνητο κάτι φωνάζει, τον βλέπω να την έχει βρει και να την υποβαστάζει...τα πόδια και τα χέρια της μέσα στο αίμα μα περπατάει, ζει..
"Εθνική" οδός Χανίων-Ρεθύμνου, περίπου 500 μέτρα πριν τον κόμβο της Σούδας...
Ώς πότε πια, ως πότε...
Απάντηση με παράθεση
