...αλλά μια μικρή ιστορία του δρόμου.
Ερχόμενος στη δουλειά το πρωί χτυπάει το γαμ1δι το τηλέφωνο. Σταματάω σε ένα πάρκινγκ στην άκρη της "εθνικής" λίγο μετά τον κόμβο των Απτέρων να μιλήσω. Ξάφνου βλέπω ψηλότερα από εμένα ένα γεράκι να κόβει αργά βόλτες αλλά κοιτάζει επίμονα κάτω.
Κλείνω το τηλέφωνο, βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο γρήγορα και θέλω να θαυμάσω την αγριότητα της ομορφιάς. Σίγουρα το ξεφτέρι κάτι έχει μπανίσει και το κεντράρει!
Η αργή του πτήση με μιας γίνεται αιωρόπτηση, έχει αφεθεί να το στηρίζει απαλά ο αέρας και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση με τα ανοιχτά του φτερά.
Και ξάφνου! Με κίνηση που η ταχύτητά της παγώνει το αίμα, τα φτερά κλείνουν και "κολλάνε" στο σώμα, το γεράκι χυμάει σαν σφαίρα κάθετα προς τη γη και το χάνω από το οπτίκό μου πεδίο!
Αγωνία! Το έπιασες ρε μάγκα; Σoυ ξέφυγε;
Ούτε 10 δευτερόλεπτα μετά το περήφανο πτηνό ορθώνεται και πάλι στον ουρανό και αρχίζει να ξεμακραίνει. Στα ακράνυχά του βαστάει κάτι που μοιάζει με σαύρα ή μικρό φίδι. Η οικογένειά του δεν θα πεινάσει σήμερα, το κυνήγι πέτυχε!
Δεν ξέρω...
Όσο ωμή και αν είναι η φύση, όσο βάρβαρη και απολίτιστη και αν φαντάζει, πολλά θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από αυτήν.
Καλημέρα να έχουμε όλοι.
Απάντηση με παράθεση
