Ο κόσμος όλος εκεί έξω, μας περιμένει....

[Vagelis Gar]

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα καλά όταν ξύπνησα και ανοίγοντας το φερμουάρ της σκηνής το θέαμα μπροστά μου ήταν μοναδικό. Τα ήρεμα νερά της λίμνης, τα πουλιά που είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην απέναντι όχθη, μιας και η περιοχή είχε χαρακτηρισθεί κάτι σαν υδροβιότοπος όπου ζούσαν και αναπαράγονταν δύο είδη πουλιών (δεν θυμάμαι τα ονόματα δυστυχώς).


Πρωινή βόλτα στη λίμνη και κάποιες βαθιές ανάσες ώστε να μπορέσω να γευθώ με όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά της στιγμής.


Πίσω στη σκηνή και μάζεμα των πραγμάτων. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες μέρες από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το πακετάρισμα και το μάζεμα των πραγμάτων αποτελεί ακόμα έναν γρίφο. Τελικά ίσως πήρα παραπάνω πράγματα από αυτά που χρειαζόμουν. Στο τέλος θα γίνει ο απολογισμός από αυτά που πραγματικά χρειάστηκα.

[Vagelis Gar]

....

[Vagelis Gar]

Προορισμός μας σήμερα, αν όλα πήγαιναν καλά, ήταν το Ivalo η μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας πριν βγούμε για τα σύνορα με την Νορβηγία και στην ουσία ο τελευταίος μας σταθμός πριν πάρουμε την 92 και μετά την Ε06 όπου μας περίμενε ο δρόμος που οδηγεί στο NordKapp (E69).

Σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή ανατολικά της Φινλανδίας μέχρι να βγούμε από τα σύνορα ακολουθούσαμε τον 5.

Λίγο πριν το Kuusamo τα παιδιά συνέχισαν στον ίδιο δρόμο μέχρι το Ivalo ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς το Rovaniemi το οποίο ήθελα να επισκεφτώ πρώτα για να δω από κοντά το χωριό του Αι Βασίλη και κατά δεύτερο λόγο να στείλω μια καρτούλα στις μικρές μου.

[Vagelis Gar]

Φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες με το που μπορείς να πας και τι μπορείς να δεις στην περιοχή. Για να μπω στο χωριό του Αι Βασίλη ούτε λόγος . ήξερα πως σε τέτοιου είδους εκθέματα το αντίτιμο είναι τσουχτερό. Αν είχα τις πιτσιρίκες μαζί μου σίγουρα θα πηγαίναμε αλλά τώρα δεν υπήρχε λόγος.


Φωτογραφίες στο γνωστό πια μεταλλικό τρίγωνο στο δρόμο που σου υπενθυμίζει πως μπαίνεις στον αρκτικό κύκλο από την πλευρά της Φινλανδίας. Επίσκεψη στα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται εκεί και πλέον μπορούσες με ένα βήμα να βρίσκεσαι από την πλευρά του αρκτικού.

Αποστολή της κάρτας στις μικρές (η οποία έφτασε μετά από 1 εβδομάδα) μερικές ακόμα φωτογραφίες και επιστροφή στη μοτοσυκλέτα για τα υπόλοιπα 300χλμ που μου απέμειναν μέχρι το Ivalo.

[Vagelis Gar]

..

[Vagelis Gar]

......

[Vagelis Gar]

Εύκολο σκέφτομαι με την ώρα να έχει πάει 17:00. Με 100-110 χλμ/’ωρα σε 3 ωρίτσες θα ήμουν στο ξενοδοχείο.

Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο ο ουρανός μπροστά μου ήταν κατάμαυρος. Ήταν ακριβώς προς το σημείο που πήγαινα. Όσο προχώραγα τόσο τα σύννεφα πύκνωναν και δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα για να αποφύγω τη βροχή.

Στάση στην άκρη του δρόμου για τον απαραίτητο εξοπλισμό όπου και διαπιστώνω πως το φερμουάρ του πάνω μέρους του αδιάβροχου έχει παραδώσει πνεύμα. Δε βαριέσαι λέω, μόνο με τα χρατς. Η μαλακία της στιγμής ήταν που δεν φόρεσα τις γκέτες. Ξεκινάω λοιπόν και σε λίγα χιλιόμετρα ξεκινάνε να πέφτουν σταγόνες βροχής τις οποίες ένιωθα να χτυπούν το κράνος σα χαλάζι. Λίγες στην αρχή, περισσότερες μετά ώσπου σε κάποια λεπτά είχα μπει για τα καλά στο μάτι αυτής της πολύ έντονης καταιγίδας. 80-90χλμ μέχρι το Ivalo και πίστευα πως έστω και με την δυνατή βροχή θα φτάσω σχετικά γρήγορα.

Λογάριασα όμως χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η κίνηση από τα πολλά αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αλλά και από κάθε λογής κάμπερς. Πλέον έχω καταλάβει και τη βλακεία μου να μην φορέσω τις γκέτες νιώθοντας τις κάλτσες μου μούσκεμα και τα πόδια μου να κολυμπάνε μέσα στις μπότες.

Στάση σε βενζινάδικο για να τις φορέσω αλλά μάταιος κόπος. Μούσκεμα τα πόδια μου και κρύα το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να φτάσω το συντομότερο στο ξενοδοχείο (είχαν φτάσει ήδη τα παιδιά και μου είχαν στείλει μήνυμα). 5 λεπτά κράτησε η στάση μου στο βενζινάδικο χρόνος αρκετός για να συγκεντρωθούν εκατοντάδες κουνούπια- καμικάζι τα οποία τσιμπούσαν όπου έβρισκαν.

Γρήγορα πάλι στο δρόμο και κατά τις 20:00 φτάνω στο ξενοδοχείο (Ivalo Hotel, λίγο πριν την πόλη). Καλό ξενοδοχείο με 105? το τρίκλινο με πρωινό και σάουνα + πισίνα που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις δωρεάν.

Λίγο πριν κοιμηθώ σκέπασα τις βαλίτσες της μηχανής με το μουσαμά μιας και είχε αρχίσει ήδη να ψιχαλίζει.

[Vagelis Gar]

...

[Vagelis Gar]

......

[Vagelis Gar]

11η ημέρα


Η μεγάλη ημέρα είχε ήδη ξημερώσει. Για ψυχολογικούς κυρίως λόγους το NordKapp αποτελούσε πρώτο προορισμό σε αυτό το ταξίδι. Άσχετα αν στην πορεία αποτέλεσε απλά ακόμα μια στάση σε όλα αυτά που υπήρχαν μπροστά μας και μας περίμεναν.

[Vagelis Gar]

Σχετικά γρήγορη αναχώρηση από το ξενοδοχείο και μετά από κάποια χιλιόμετρα στους δρόμους τις Φινλανδίας προς τα σύνορα με τη Νορβηγία και σε δρόμο με απίστευτα ανεβοκατεβάσματα, χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε Νορβηγία με μια μικρή πινακίδα που γράφει Norge να σου θυμίζει πως πλέον πατάς σε Νορβηγικό έδαφος.

Μετά από κάποια χιλιόμετρα βέβαια το καταλαβαίνεις και από αυτά που περνάνε δίπλα σου. Το τοπίο αρχίζει και αγριεύει και 350 χιλιόμετρα πλέον από το NordKapp η αγωνία και το δέος για αυτό που πρόκειται να συναντήσουμε αρχίζει και μεγαλώνει. Όλες οι αισθήσεις πλέον λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Πλησιάζοντας φτάνουμε σε διασταύρωση που έδειχνε προς Alta. Κατεύθυνσή μας ευθεία στον Ε69 ο οποίος είναι ο δρόμος που σε οδηγεί στο NordKapp. 129 χιλιόμετρα απίστευτης αγριάδας. Το τοπίο βραχώδες με τη μόνη βλάστηση που μπορείς να δεις θάμνοι και αγριόχορτα. Δεξιά σε κάθε κολπίσκο μικρά ψαροχώρια με 5-6 σπίτια.

[Vagelis Gar]

...

[Vagelis Gar]

.....

[Vagelis Gar]

,,,

[Vagelis Gar]

Ο δρόμος σα φίδι σε οδηγεί μια παραλιακά και μια μέσα από τα βραχώδη βουνά. Ο αέρας τόσο δυνατός και σε μαστιγώνει από και προς κάθε κατεύθυνση.

Αρκετή η κίνηση στο δρόμο όπου μπορείς να δεις ανθρώπους να ανεβαίνουν προς την «άκρη της Ευρώπης» με οποιοδήποτε μέσο.

Τα τούνελ αρκετά τρομακτικά με αποκορύφωμα το μεγαλύτερο (7 χιλιόμετρα) το οποίο συνδέει το ηπειρωτικό κομμάτι με το νησάκι που βρίσκεται το NordKapp. 3 χιλιόμετρα κάθοδος στο υγρό και σκοτεινό τούνελ με τα νερά που ξερνάνε τα βράχια να στάζουν από την οροφή του τούνελ αλλά και το οδόστρωμα να είναι μούσκεμα. Στη συνέχεια 2 χιλιόμετρα σε ευθεία μέχρι που αρχίζεις να ανηφορίζεις ώσπου βγαίνεις και πάλι στην επιφάνεια.

Μετά από λίγο συναντήσαμε την είσοδο για το χώρο που βρίσκεται η μεταλλική υδρόγειος. Πληρώσαμε 35? έκαστος και με την αγωνία μας να χτυπάει κόκκινο αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας στο χώρο στάθμευσης όπου υπήρχαν εκατοντάδες άλλα οχήματα.