Αυτός ο merry go round τόπος δε με γέμισε, δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον για να μείνω. Αισθανόμουν ότι τα είδα όλα σε λίγες μόνο ώρες.
Ρίχνω μια ματιά στο χάρτη και σχεδιάζω την επόμενη διαδρομή. Αφήνω τα παράλια και παίρνω τα βουνά. Από Γιάλτα κατευθύνομαι βόρεια, διασχίζω τον εθνικό δρυμό Krymsky, από εκεί Bakhchisaray και κατόπιν Συμφερόπολη.
Μια πανέμορφη διαδρομή που έμελε να μου αλλάξει τη ροή του ταξιδιού...
(η διαδρομή εδώ )
Όσο ανηφορίζει ο δρόμος στην απόκρημνη πλαγιά, τόσο πιο εντυπωσιακή γίνεται η θέα προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Από υψόμετρο 0, μετά από μια διαδρομή με συνεχείς στροφές και φουρκέτες βρίσκεσαι στα 1.200 μέτρα.
Κάπου εκεί, μετά την ανάβαση, ξεκινά ένα απίστευτο οροπέδιο και η πατρίδα των Τατάρων της Κριμαίας
Σε ένα από τα ψηλότερα σημεία υπάρχει ένα παρατηρητήριο με όμορφη θέα...
...όπου μπορεί να δει κανείς στα κάγκελα διάφορα αφιερώματα.
Στον πανέμορφο αυτό τόπο σταμάτησα να ξεμουδιάσω, να ξεκουραστώ. Κατέβηκα από τη μηχανή και περπάτησα λιγάκι. Αν κάπνιζα, θα ήταν το καλύτερο τσιγάρο του ταξιδιού. Όμως, έμελε να είναι η στάση που μου άλλαξε το ταξίδι και εν μέρει εμένα ως άνθρωπο… Σ’αυτό θα επιστρέψουμε σε λίγο, από τη Συμφερόπολη.
«Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά» έγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου, όπερ εγένετο.
Εικόνες από το οροπέδιο στο Krymsky reserve
Γιγάντιες εγκαταστάσεις ( ραντάρ ίσως; ) στην κορυφή Ay Petri
Ο δρόμος άρχισε πλέον να κατηφορίζει. Δάση από οξιές έκαναν τη μέρα νύχτα και η ανυπόφορη ζέστη της παραλίας έδωσε τη θέση της σε μια απίστευτη δροσιά.
Διαδρομή δίπλα σε τρεχούμενα νερά και σε παρθένα δάση. Επόμενος προορισμός με ενδεχόμενη διανυκτέρευση το Bakhchisaray.
Διασχίζω διάφορα χωριά στη διαδρομή...
...το καθένα με το σύμβολό του στην είσοδο.
Τα χιλιόμετρα δε βγαίνουν εύκολα σε τέτοιο δίκτυο και έφτασα στο Bakhchisaray σχεδόν βράδυ.
Ψάχνοντας για δωμάτιο, έμεινα μ@λ@κ@ς με τις μπάμπουσκες που μου παρουσίαζαν τις αποθήκες τους για δωμάτια υπερλούξ! Ξενέρωσα βλέποντας να με τραβολογούν δεξιά αριστερά από στάβλο σε αποθήκη βλέποντας στο πρόσωπό μου το χαζό τουρίστα που θα του τα αρπάξουν και αποφάσισα να συνεχίσω για Συμφερόπολη.
Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά. Βάζω στο GPS τη διεύθυνση ενός ξενοδοχείου που πρότεινε το βιβλίο της Lonely Planet και βάζω ρότα για την πρωτεύουσα της Κριμαίας. Κίνηση στο δρόμο και πολλά νερά από μπόρα που προηγήθηκε.
Με τα πολλά, βρίσκω το ξενοδοχείο και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ήταν ήδη περασμένες 22.00, στην πόλη δεν κυκλοφορούσε σχεδόν ψυχή, η μέρα ήταν πολύ κουραστική και το θέμα του δωματίου είχε αρχίσει να με αγχώνει.
Το ξενοδοχείο είχε φυλασσόμενο parking. Παρκάρω λίγο πριν για να ξεφορτώσω τα μπαγκάζια πριν βάλω τη μηχανή μέσα στο parking.
Κατεβάζω τα απαραίτητα και κάνω μια μηχανική κίνηση να πιάσω το τσαντάκι μέσης που φορούσα, όπου είχα όλα μου τα χρήματα, διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας μηχανής, γυαλιά, 2α κλειδιά… πουθενά το τσαντάκι!
Μετά τα απανωτά εγκεφαλικά, προσπαθώ να συνέλθω και να σκεφτώ τι έχει συμβεί...
Στη Γιάλτα, είχα παρκάρει τη μηχανή κάπου κεντρικά για να περπατήσω στην πόλη. Για να μην αφήσω τίποτα ιδιαίτερης αξίας πάνω στη μηχανή όσο θα περπατούσα, μάζεψα όλα μου τα μοιρασμένα σε διάφορα σημεία έως τότε χρήματα σε ένα σημείο.
Διαβατήριο, άδεια, χρήματα & κάρτες στο τσαντάκι μέσης και ταυτότητα, δίπλωμα, ασφάλεια, φωτοαντίγραφα κλπ στο bagster που κουβαλούσα στην πλάτη με τη φωτογραφική μου μηχανή. Το μόνο που διακινδύνευα έτσι ήταν να μου κλέψουν κάποιον σάκο με ρούχα από την παρκαρισμένη μηχανή.
Τη μηχανή φυσικά δεν την πείραξε κανείς, αλλά εκεί που στάθηκα για ξεκούραση και περπάτημα στο οροπέδιο όταν κατευθυνόμουν προς το Bakhchisaray ξεκούμπωσα το τσαντάκι μου από τη μέση για να κάνω μια κατάθεση σωματικών υγρών στη φύση.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι μετά κάτι δεν κούμπωσε σωστά και το τσαντάκι κάπου στο δρόμο έφυγε…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση