Έρχεται η στιγμή που ανάμεσα στο ρυθμό που παίρνει σιγά σιγά η ζωή σου,το σκουριασμένο μουρμουρητό της ρουτίνας,βρίσκεις,ή μάλλον δημιουργείς το χρόνο για ένα ταξίδι, προφασιζόμενος πολλά, στους άλλους μα και στον εαυτό σου.
Μπορεί να είναι μια επίσκεψη σε πρόσωπα αγαπημένα ή μια επίσκεψη σε κάποιον τόπο που καιρό τώρα ήθελες να πας...Εκεί δε νιώθεις περίφανος γιατί έδιωξες τη νωθρότητα που σε διακατέχει ενίωτε, αλλά επειδή κατάφερες να είσαι διαφορετικός από τους άλλους, που πάντα έχουν στα σκαριά σχέδια για ταξίδια..υπερπόντια. Τα σχέδια που αιωρούνται ως θεμα συζητησης στο σαλονάκι τους ,σαν μεγαλώσουν, με τους κατα τα άλλα καλούς και τακτοποιημένους φίλους τους που συμμερίζονται λες την πικρία..
Μα εσύ νιώθεις τόσο ξεχωριστός που σβήνεις αυτές τις σκηνές,λίγο λίγο με κάθε ταξίδι σου...Ή μήπως όχι; Μια φωνή μέσα σου λέει πως τα κατάφερες μόνο για αυτή τη φορά και ένα σκελετωμένο χέρι κρατά το πορτρέτο του γέροντα που μισείς, θρονιασμένο στην πολυθρόνα του, θλιβερό.
Προετοιμάζεις τα πράγματά σου ξέροντας ότι τα πιό χρήσιμα θα τα ξεχάσεις πίσω , τα πιό σημαντικά θα σε περιμένουν στο δρόμο...Την αγγίζεις,τα δάχτυλα σου χαιδεύουν τις μεταλλικές καμπύλες...Τόσο χαζό φαίνεται μα απλά το κάνεις...σου αρέσει. Κρυφοχαμογελάς και καβαλάς έχοντας ήδη αφήσει το γέροντα στην πολυθρόνα πίσω σου.Όλες οι μικρότητες διαγράφονται ηχηρά με την κόκκινη διαγώνιο που σβήνει το όνομα της γκριζούπολης...
Το μόνο που είναι εκεί πλεον, είναι το σφύριγμα του ανέμου...και σκέψεις. Σκέψεις που στροβιλίζονται συνέχεια σα τα ξερόφυλλα στην άκρη του δρόμου που ανασηκώνεις καθώς περνάς. Κάποιες φορές παλιοί εφιάλτες που εκμεταλεύονται τη νηνεμία στο μυαλό για να σκαρφαλώσουν πιό ψηλά στις συνειδητές σκέψεις σου..
Άλλοτε το μόνο που υπάρχει είναι τα πρόσωπα αυτών που σε περιμένουν κάθε φορά στον προορισμό σου...Παγκόσμιες σταθερές σε ένα κόσμο μη ιδανικών συνθηκών. Ή άλλοτε εκείνα τα λιθάρια που τόσες φορές έχεις προσέξει στο λιβάδι πλάι στον αυτοκινητόδρομο και πάντα θες να εξερευνήσεις...Η στροφή πλησιάζει...”τώρα δεν είναι;” κάτι σε βιάζει όμως και δίνεις σιωπηλή υπόσχεση να τα δεις άλλη φορά.
Σίγουρα, την επόμενη φορά θα σταματήσεις τότε που θα έχεις και την φωτογραφική μαζί σου...την επόμενη φορά..
Ποιός άλλος σύντομος χαιρετισμός στον κόσμο περιέχει τόσο αλληλοκατανόηση,όσο αυτός των δύο άστρων που αναβοσβήνουν φευγαλέα και απο το γρήγορο σήκωμα των γαντοφορεμένων χεριών...Δε βλέπεις τα μάτια του κάτω από τη ζελατίνα του,αλλά τον καταλαβαίνεις.
Κάθε κομμάτι του δρόμου είναι δικό σου...Μερικά τα αγαπάς και νιώθεις χαρά όταν φθάνεις σε αυτά,άλλα θέλεις να περάσουν γρήγορα και το χέρι σου χαϊδέυει παραπάνω το γκάζι. Κάποιος σταματημένος στην άκρη του δρόμου. Κατεβαίνεις, αλλάζεται δυό τρείς κουβέντες και φεύγεις με ένα χαμόγελο...όλοι άνθρωποι είμαστε στο κάτω κάτω είναι τόσο απλό..μα το ξεχνούμε και μας το θυμίζει η ερημιά.
Κοντεύεις..νιώθεις ήδη καλά πολύ πριν φτάσεις μα,για ανεξήγητο λόγο, ψάχνεις αφορμή να κάνεις μια ακόμη βόλτα πριν δέσεις για λίγο στο λιμάνι σου.
Νιώθεις ευφορία όταν τους βλέπεις. Ανησυχούν, σε βομβαρδίζουν , καταλαβαινεις πάντα ότι είναι από ενδιαφέρον μα πως να τους δώσεις να καταλάβουν αυτό που νιώθεις; Τους αγαπάς και γελάς μονάχα συγκαταβατικά
Από την αρχή νιώθεις ήδη την ανάγκη να είσαι πάλι στο δρόμο..Η μέρα έρχεται , οι αποχαιρετισμοί δε σου αρέσουν...Θα προσέχω....το λές και το ξαναλές σ αυτούς περισσότερο ή μήπως σε εσενα;
Λυπάσαι που φεύγεις μα σαν ξεκινήσεις η θλίψη αναμυγνύεται με την ευφορία και η δεύτερη είναι πιο δυνατή σε αλκοόλ,πιο μεθυστική..
Μια ορεινή διαδρομή...χορεύεις με τις γραμμές στη μέση του οδοστρώματος,γυρίζουν,χάνονται και γίνονται ένα κουβάρι που στροβιλίζεται γύρω σου...Ελευθερία...κάπου εκεί μπορεί να το χάσεις,μια λάθος στροφή,κάποιος άλλος οδηγός;Το προλαβαίνεις...νιώθεις τόσο θνητός,βλέπεις τα προσωπά τους....Βρίζεις τον εαυτό σου μέσα σου μα ταυτόχρονα νιώθεις και λιγάκι αθάνατος
Κατεβάζεις τη ζελατίνα σου, και ανοίγεις το γκάζι....
Απάντηση με παράθεση
