Έλα όμως που είμαστε και μυστήριοι και θέλουμε να ελέγχουμε και την ΣΥΜΠΙΕΣΗ της ανάρτησης (λογικόν, διότι είναι άχρηστο το να μην τρώμε τα μούτρα μας βγαίνοντας από μια λακούβα, αν είναι να τα τρώμε μπαίνοντας....).
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα ελέγχεται υδραυλικά και η απόσβεση της συμπίεσης.
Για να αποσαφηνίσουμε κάποια πράγματα που στην πράξη "αλληλοκαλύπτονται", συνοψίζουμε:
Το πόσο ΓΡΗΓΟΡΑ θα βυθιστεί η μηχανή μας καθορίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από την απόσβεση συμπίεσης.
Το ΠΟΣΟ θα βυθιστεί, καθορίζεται από το ΕΛΑΤΗΡΙΟ και την απόσβεση ΣΥΜΠΙΕΣΗΣ.
Και εξηγούμαι: Η ταχύτητα συμπίεσης του ελατηρίου είναι ίδια με την ταχύτητα εφαρμογής της δύναμης (αργά το "ζουλάμε", αργά συμπιέζεται..), άρα το ελατήριο ΔΕΝ μπορεί να ελέγξει το πόσο γρήγορα θα συμπιεστεί η ανάρτηση.
Μπορεί να το κάνει όμως το υδραυλικό σύστημα της ανάρτησής μας (δεν θέλω να μπλέξουμε με Μηχανική Ρευστών, γι'αυτό παρακαλώ να δεχθείτε το γεγονός ότι όταν σπρώχνουμε ένα έμβολο μέσα σε ένα ασυμπίεστο υγρό, η ταχύτητα που αναπτύσσει εξαρτάται από την ταχύτητα υποχώρησης του υγρού).
Με λίγα λόγια, όσο αυξάνουμε την αντίσταση του υγρού (μέσω ιξώδους, διαμέτρου οπών εμβόλου και "γέφυρας" θαλάμου λαδιού) τόσο περισσότερο αντιστεκόμαστε στην γρήγορη βύθιση της ανάρτησής μας.
Το ελατήριό μας θα καθόριζε (αν ήταν μόνο του) το ΠΟΣΟ θα βυθιστεί ανάρτησή μας.
Τώρα που έχει σύμμαχο και τον υδραυλικό έλεγχο της συμπίεσης (άσχετα αν μαλώνουν στην επαναφορά) μπλέκουν τα πράγματα....
Επειδή η εφαρμογή μιας δύναμης δεν είναι στιγμιαία (ακαριαία) αλλά απαιτεί κάποιον χρόνο μέχρι να φτάσει στην μέγιστη τιμή της, κατά την διάρκεια της εφαρμογής της έρχεται και προστίθεται στην αντίσταση του ελατηρίου και η αντίσταση της συμπίεσης, η οποία "τρώει" σημαντική ποσότητα από την ασκούμενη δύναμη (Αν με διαβάσει κανένας Φυσικός, θα με φτύνει μια βδομάδα τουλάχιστον, για την διατύπωση...).
Αυτό στην πράξη σημαίνει ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ υποχώρηση από την θεωρητικά υπολογισμένη για το ελατήριό μας.