Ένα κείμενο που δεν δημοσιεύεται συχνά

[mats8282]

Αν κάτι έφερνε σε πόλεμο,στην περίπτωση αυτή,τελείωσε λίγο μετά την εισβολή πριν 10τόσα χρόνια.Αυτός ο φαντάρος δεν είναι εκεί για πόλεμο,ούτε για υπεράσπιση της ελευθερίας των Αμερικάνων.Οι δικαιολογίες τους τέλειωσαν εδώ και χρόνια...

[Tpap]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Gandalf dr685sm
Αλλά τα θεωρώ δύο διαφορετικά πράγματα. Γνώμη μου πάντα.

Και 'μένα, επίσης.

Και οι δύο είναι απώλειες, αλλά οι διαφορές/ομοιότητες σταματούν εκεί.


Τέλος, από μένα στο παρόν. Νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι.

[nikos_abel]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Akatanomastos
οσο σου μεταφερει μια πορνο ταινια την ηδονη του σεξ/ερωτα

αλλο τοσο σου μεταφερει μια πολεμικη ταινια την φρικη του πολεμου

Όταν πάντως απολύθηκα το '97, σχεδόν καπάκι βγήκε το Saving Private Ryan. Καθώς ήμουνα παπάκι (πεζοναύτης για τους αδαείς), κυρίως η πρώτη σεκάνς με την απόβαση, με έκανε να αναθεωρήσω πλήρως τη περηφάνια μου και την "ένδοξη" θητεία μου.
Αυτό που έμεινε ήταν το κατα πόσο είχε νόημα, για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ λόγο, να σφαγιασθώ σε λίγα δευτερόλεπτα από την είσοδό (έξοδο για την ακρίβεια) μου σε ένα παιχνίδι κάποιων με αμφιλεγόμενα συμφέροντα και αξίες.
Ακόμα κι αν κάνω λάθος, δε αποδέχομαι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια μπορούν σε καμμία
περίπτωση να προστατευθούν με αυτό το τρόπο.
Εξάλου, ακόμη και οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, θεωρούν ότι η αντιμετώπιση του εχθρού (των αιχμαλώτων συγκεκριμένα) χαρακτηρίζει τη ποιότητά μας ως άνθρωποι.
Για ποια ποιότητα μιλάμε όταν, ακόμη και οι "δικοί μας" αντιμετωπίζονται ως αριθμοί και στατιστικά δεδομένα για την έκβαση της μάχης-πολέμου.
Θα κουωτάρω στο περίπου και αντίστροφα την υπογραφή του Gantalf :

"Στον πόλεμο θέλουμε να λειτουργούν τα πάντα υπέρ του συνόλου, έστω και εις βάρος του ατόμου."

Και στο κάτω κάτω, δείτε και το δεύτερο σκέλος της δικής μου υπογραφής.

[Akatanomastos]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nikos_abel
Όταν πάντως απολύθηκα το '97, σχεδόν καπάκι βγήκε το Saving Private Ryan. Καθώς ήμουνα παπάκι (πεζοναύτης για τους αδαείς), κυρίως η πρώτη σεκάνς με την απόβαση, με έκανε να αναθεωρήσω πλήρως τη περηφάνια μου και την "ένδοξη" θητεία μου.
Αυτό που έμεινε ήταν το κατα πόσο είχε νόημα, για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ λόγο, να σφαγιασθώ σε λίγα δευτερόλεπτα από την είσοδό (έξοδο για την ακρίβεια) μου σε ένα παιχνίδι κάποιων με αμφιλεγόμενα συμφέροντα και αξίες.
Ακόμα κι αν κάνω λάθος, δε αποδέχομαι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια μπορούν σε καμμία
περίπτωση να προστατευθούν με αυτό το τρόπο.
Εξάλου, ακόμη και οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, θεωρούν ότι η αντιμετώπιση του εχθρού (των αιχμαλώτων συγκεκριμένα) χαρακτηρίζει τη ποιότητά μας ως άνθρωποι.
Για ποια ποιότητα μιλάμε όταν, ακόμη και οι "δικοί μας" αντιμετωπίζονται ως αριθμοί και στατιστικά δεδομένα για την έκβαση της μάχης-πολέμου.
Θα κουωτάρω στο περίπου και αντίστροφα την υπογραφή του Gantalf :

"Στον πόλεμο θέλουμε να λειτουργούν τα πάντα υπέρ του συνόλου, έστω και εις βάρος του ατόμου."

Και στο κάτω κάτω, δείτε και το δεύτερο σκέλος της δικής μου υπογραφής.

φιλε μου καλε

και συ δεν καταλαβες τι θελω να πω

παρολου που ειναι ξεκαθαρο

απο μια ταινια μπορεις να καταλαβεις οτι σαν φανταρος παιζεις τα παιχνιδια αλλων,
οτι εξαπατασαι, οτι μπορει να πεθανεις χωρις λογο(καποιες φορες υπαρχει)
και αλλα τετοια


αλλα αφου δεν εχεις ζησεις σε πολεμο
ΠΟΤΕ δεν θα ξερεις πως ειναι να βρισκεσαι στο πειδιο της μαχης
οι σφαιρες να σφυριζουν πανω απο το κεφαλι σου
να ακους ουρλιαχτα πονου
να σκοτωνεις τυφλωμενος απο ενστικτο
να μην ξερεις ποιος εισαι
να σκανε βομβες διπλα σου
οι απεναντι σου να θελουν να πεθανεις

και τελικα το αν θα ζεις το επομενο δευτερολεπτο
να ειναι αφημενο εντελως στην τυχη..

[nikos_abel]

Φίλε Akatanomaste

Ναι, κατάλαβα πολύ καλά τι εννοείς, αν και δεν απαντούσα-αναφερόμουν σε σένα.
Αντιθέτως, μάλλον συμφωνώ απόλυτα στο ότι δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί η αίσθηση
του πεδίου της μάχης, ούτε από ταινία, ούτε βιβλίο, ούτε σε paintball.

Για να σε υποστηρίξω, σε μικρή όμως αναλογία, είναι σαν να μπορείς να νιώσεις την αδρεναλίνη του να
τρέχεις σε motogp παίζοντας PS3, ή έστω τρέχοντας στα Μέγαρα σε trackday.

Ή κάνοντας virtual dogfight σε εξωμοιωτή πτήσης.

Δεν είναι το ίδιο, ούτε οι αντιδράσεις μπορεί να είναι οι ίδιες, ούτε διακυβεύονται τα ίδια πράγματα.

Μιας όμως που αναφέρθηκες άμεσα σε μένα, επίτρεψέ μου να σου πω πως πολλά
εξαρτώνται από τη φαντασία και την ταύτιση που μπορείς να έχεις σε κάποια κατάσταση.

Κανείς δεν μπορεί να σου πει πως είναι να είσαι π.χ. ναρκομανής - δες όμως το Trainspoting ή
το Requiem for a dream.

Κανείς δε μπορεί να σου μεταφέρει τα συναισθήματα του να έχεις δικό σου άνθρωπο με καρκίνο.
Και εν τέλη να τον χάνεις.

Δες όμως το Love Story.

Αν λοιπόν καταφέρεις και δημιουργήσεις μέσα σου μια αναλογία συναισθημάτων από οικίες πηγές,
τότε μπορείς να έχεις μια καλή εικόνα του τι συμβαίνει σε κάποιες πραγματικές συνθήκες.

Ξέρασα κατά τη διαδρομή, κατέβηκα από άβακ, σκάσανε γύρω μου καπνογόνα, ίδρωσα για να ανέβω
το ύψωμα, περπάτησα με πλήρη εξοπλισμό 50 χλμ για να κάνω εικονική επίθεση και ναι, κανένας γύρω μου, πόσο μάλλον εγώ δεν σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε (σοβαρά τουλάχιστον).

Όμως, την ώρα που έπεφτε η πόρτα και έβγαινα έξω, είναι μια εικόνα που συνδέθηκε άμεσα με
αυτό που είδα στο κινηματογράφο, οι σφαίρες που λόγω 5.1 ακούστηκαν να σφυράνε γύρω μου
μου και τα ντινκ ντανκ στα κεφάλια των πρωταγωνιστών ολόγυρα,
δημιούργησαν τη ψευδαίσθηση του πως θα ήταν στη πραγματικότητα.
Και αυτή η ψευδαίσθηση, μαζί με τη φαντασία μου και την αίσθηση πως είναι να πεθαίνει κάποιος,
με κάλυψαν.
Δεν θέλω να το ζήσω, ΞΕΡΩ πως περίπου θα είναι. Κια χέζομαι πάνω μου χωρίς να έχω βρεθεί ποτέ
σε πραγματικές συνθήκες.
Μπορώ να το ΦΑΝΤΑΣΤΩ.

Και μου αρκεί.

Και επίσης, ναι, ξέρω ότι σε τέτοια "μακρυά από 'δω" κατάσταση, οι αντιδράσεις μου και οι πράξεις μου
θα είναι πολύ μακρυά από αυτές που θα ήθελα να πιστεύω πως θα ήταν.