Ξάπλωσα σκεπτόμενος που βρισκόμουν. Το ότι ήθελα να ξεφύγω με την μηχανη μου και το είχα καταφέρει. Σκεπτόμουν ότι αύριο θα πάμε Κάπο ντα Ροκά και ανυπομονούσα να κοιμηθώ, να περάσουν οι ώρες για να φύγω…:ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ:
Υγ: Σήμερα, δεν συναντήσαμε ούτε δείγμα μηχανής σε όλη την διαδρομη..
Υγ2: Συνολικά χιλιόμετρα ημέρας 702..Χωρίς το Βραδινό ποδαράτο..
Υγ3: Σήμερα σκέφτηκα τον κύριο PanVas...Μουσική και μηχανη is good for the eyes...
Me gusta la moto, me gustas tu....
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Είχαμε αποφασίσει το σημερινό εγερτήριο για 8:30 . Ο Βουνός όπως πάντα στην ώρα του, είχε έρθει και βροντοχτυπούσε στην πόρτα μου.
- Δώσαμε Δώσαμε, μεγάλε…
Πετάχτηκα με το μαλλί κάγκελο σούρθηκα μέχρι το μπάνιο και ψιθύριζα, Κάπο ντα Ροκαα….
Πρέπει να ήταν το πρώτο πρωινό, που είχα ετοιμαστεί μέσα σε 5 λεπτά και περίμενα τους υπολοίπους στο λόμπι για φαι. Συνήθως ήμουν πάντα ο τελευταίος! Ο μπουφές πλούσιος και το κόστος του 5?. Φτιάξαμε σάντουιτς, σε κάθε πιθανή εκδοχή που μπορούν να υπάρξουν. Με κρουασάν, με ψωμάκι, με φρυγανιές, με μπισκότα κτλπ.
Οι μηχανές ήταν λαδωμένες(χωρίς τα μπακάζια,γιιιεεςς) από το προηγούμενο βράδυ και έτοιμες για αναχώρηση.
Gentlemen start your engines...
Το παρκιν μας στο -3
![]()
Me gusta la moto, me gustas tu....
Βρισκόμασταν στους δρόμους της πρωινής Λισαβόνας λοιπόν, όπου με έκραξε και ένα μπατσικό γιατί πήγα να στρίψω κάπου, που σύμφωνα με αυτόν απαγορευόταν. Γενικά οδηγούν σας εμάς και οι Πορτογάλοι. Πεταγόντουσαν μπροστά σου σαν τις π... κτλπ και με έκαναν να σιχτιρίζω. Ίσως είχα ξεσυνηθίσει να οδηγό στην κίνηση τις τελευταίες ήμερες. Μπήκαμε στην εθνική IC15 και είχαμε 42κμ μέχρι το Κάπο ντα Ρόκα. Τα διόδια ήταν 2,5 ?. Είχα αφαιρεθεί λίγο και οι άλλοι είχαν μείνει λίγο πίσω. Έκοψα και τους περίμενα. Έφτασαν και μου έκαναν νόημα. Το τουονο, ήθελε ανεφοδιασμό. Βγήκαμε από την εθνική, μπήκαμε στον Ν247 και ανεφοδιάσαμε σε τιμές Ελλάδας. Περνούσαμε ανάμεσα από διάφορα χωριά, ο δρόμος είχε φοβερή ποιότητα, πολλές, όμορφες και κλειστές στροφές και εγώ ξέρετε… Τάπα σαν κάφρος…![]()
Πηγαίνοντας ετσι λυσσαλέα δεν άργησα και πολύ να φτάσω στο Κάπο ντα Ρόκα…
Τι να πω τώρα.. Να πω ότι έβγαλα ένα σκασμό φωτογραφίες, ότι είχα ένα μόνιμο χαμόγελο, ότι δεν ήξερα γιατί χαιρόμουν τόσο πολύ? Ο χρόνος εκεί, είχε σταματήσει για μένα… Είχα φάει τρελό δούλεμα από την παρέα με την χαρά που είχα. Σαν παιδάκι που το είχες πάει στην Disneyland…
Me gusta la moto, me gustas tu....