???
Αυτός είναι ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.... τι σχέση έχει μην πτώχευση του κράτους;
Στα σκαριά το «Μνημόνιο Νο2»
Τους μισθούς του Δημοσίου φαίνεται να βάζει και πάλι στο στόχαστρο η τρόικα, καθώς στη συνάντηση με την ελληνική κυβέρνηση στις 15 Νοεμβρίου για τον προϋπολογισμό θα θέσει θέμα νέων περικοπών λόγω της αναθεώρησης του ελλείμματος από τη Eurostat. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιδιώκει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων από την τρόικα που θα οδηγήσει ουσιαστικά σε ένα δεύτερο Μνημόνιο...
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» η κυβέρνηση επεξεργάζεται σενάρια για τη μείωση αποδοχών είτε μέσω του ενιαίου μισθολογίου, είτε μέσω τις κατάργησης των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ΔΕΚΟ.
Παράγοντες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους τους οποίους επικαλείται η εφημερίδα δηλώνουν ότι οι βασικοί μισθοί δεν πρόκειται να πειραχτούν, ωστόσο η μείωση θα επιτευχθεί μεσώ τις περικοπής των ειδικών και κλαδικών επιδομάτων. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται η περικοπή 10% στα επιδόματα και στις έκτακτες αμοιβές στο στενό Δημόσιο τομέα και 30% στις ΔΕΚΟ. Μάλιστα στις ΔΕΚΟ αναμένεται να ακολουθηθεί ο δρόμος του ΟΣΕ με κατάργηση των γενικών κανονισμών εργασίας και των Συμβάσεων Εργασίας.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» η κυβέρνηση πέρα από τις περικοπές επιδομάτων θα επιβληθούν και νέοι φόροι. Σύμφωνα με το «Μνημόνιο 2», το οποίο ήδη συζητείται, σύμφωνα με την εφημερίδα, στα ανώτατα κλιμάκια του ΔΝΤ, το έλλειμμα θα πρέπει να μηδενιστεί μέσα σε 6 χρόνια.
Εν τω μεταξύ, η εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» αναφέρει ότι το θέμα παράτασης της περιόδου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ συζητείται εδώ και πολύ καιρό και η κυβέρνηση ευελπιστεί σε μία παρέμβαση των ΗΠΑ, ώστε να πειστεί η Γερμανία και να συναινέσει όσο το δυνατόν ταχύτερα στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου.
Ωστόσο οι κανόνες αποπληρωμής δεν μπορούν αλλάξουν για τα χρήματα που ήδη έχουν εκταμιευθεί. Άρα τα 29 δις που έχει ήδη εκταμιεύσει η Ελλάδα θα αποπληρωθούν με τον κανόνα «3+2», δηλαδή τρία χρόνια περίοδο χάριτος και 2 χρόνια περίοδο αποπληρωμής. Από τις αρχές του επόμενου έτους και μέχρι το 2013 η Ελλάδα θα εκταμιεύσει και το υπόλοιπο ποσό, δηλαδή 72 δις. Σε αυτό το ποσό ευελπιστεί και στοχεύει να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση που θα προβλέπει μεγαλύτερη περίοδο αποπληρωμής.
Αυτή η νέα δανειακή σύμβαση θα αποτελεί ουσιαστικά ένα δεύτερο Μνημόνιο μέσω του οποίου θα παραταθεί και ο έλεγχος της τρόικας στην ελληνική οικονομία.
http://tvxs.gr/news
Υ.Γ Μαγε δεν μου κανει εντυπωση....μου προκαλει θλιψει που η ιστορια επαναλαμβανεται και που δεν κανουμε τιποτα σαν λαοι να το αποτρεψουμε δυναμικα.
ο φασισμος τρεφεται στις οικονομικες κρισεις και θεριευει στον φοβο.
ειναι μεγαλη συζητηση ας το αφησουμε για την ωρα του.
Μην οδηγησεις ποτε πιο γρηγορα απο τον φυλακα αγγελο σου!
http://www.youtube.com/watch?v=nliOB4U0UyU&feature=kp
δλδ θεωρείς οτι το κράτος πτωχεύει αυτόνομα και δεν εχουν καμιά "σχεση" τα νοικοκυριά?Αρχικά δημιουργήθηκε από gigenis
Αυτός είναι ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.... τι σχέση έχει μην πτώχευση του κράτους;
Εχουν αρχίσει να πληθαίνουν τα νοικοκυριά που απο υπερχρεωμένα γίνονται χρεοκοπημένα δυστυχώς
Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman και τη διάσωση στο «παρά πέντε» της AIG, στο αποκορύφωμα της “subprime crisis” που άρχισε από την Αμερική, για να κλονίσει συθέμελα το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, η κρίση με τα «τοξικά» στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ περνά σε νέα, εξαιρετικά επικίνδυνη φάση: αυτό τονίζουν στο «Β» τραπεζικά στελέχη, που παρακολουθούν με μεγάλη ανησυχία τις εξελίξεις στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, επισημαίνοντας ότι δημιουργούν τη δυναμική μια νέας, σοβαρής αναταραχής, η οποία μάλιστα βρίσκει το διεθνές πιστωτικό σύστημα και τα κράτη εξουθενωμένα από τον πρώτο γύρο της κρίσης. ΑΠΟ ΕΔΩ
"....Εν τω μεταξύ, η εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» αναφέρει ότι το θέμα παράτασης της περιόδου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ συζητείται εδώ και πολύ καιρό και η κυβέρνηση ευελπιστεί σε μία παρέμβαση των ΗΠΑ, ώστε να πειστεί η Γερμανία και να συναινέσει όσο το δυνατόν ταχύτερα στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου..."
αι ηπα και η γερμανια ειναι σε εμπορικο πολεμο
η μεν θελει ευρω χαμηλο ωστε να μην πεσουν οι εξαγωγες της αλλα οχι πολυ χαμηλο για να μην σκουπιδιασουν τα ομολογα που εχει
αι ηπα θελουν ψηλα το ευρω για τους αντιθετους λογους.
η ελλας λειτουργησε σαν κερκοπορτα να μπει το δολλαριο -μεσω δντ- μεσα την εε.
η προταση του αντιπροεδρου της εκτ (ελεγχομενη απο γερμανια-εδρευει στην φρανκφουρτη) να παυσει στο μελλον η εκτ να αγοραζει ομολογα εθνικων κρατων ηταν σαφης προειδοποιηση
κοινως: μαλωνουν τα βουβαλια και μεις ειμαστε τα βατραχια
καλά που βγήκα φρόνιμος, υπάκουος, σκυφτός
Οι ιπποποταμοι.
When you're feeling low and woozy
Slap a fresh clip in your Uzi
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=...&artid=4600149
Η κυβέρνηση Κάµερον ανακοίνωσε χθες ότι θα κόψει 500.000 θέσεις εργασίας στο Δηµόσιο, θα αυξήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και θα περιορίσει σηµαντικά το κοινωνικό κράτος, στο πλαίσιο του µεγαλύτερου προγράµµατος περικοπών στη Βρετανία µετά τον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο.
Διεφθαρμένοι και οι Άγγλοι...Και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί και οι Ισπανοί και όλοι...
ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ.+-
Τις τελευταίες εβδομάδες η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται επί ποδός πολέμου, τουλάχιστον ρητορικά. Από τις 27 Σεπτεμβρίου όπου ο Υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας Γκουίντο Μαντέγκα δήλωσε ότι έχει αρχίσει ένας «διεθνής νομισματικός πόλεμος», η παγκόσμια οικονομική συζήτηση διεξάγεται σε πολεμικούς όρους, όχι μόνον από την πλευρά των δημοσιογράφων που βγάζουν τους πρώτους τίτλους, αλλά και από την πλευρά κορυφαίων οικονομικών αξιωματούχων. _Τη θέση της θολής ρητορείας για ‘διεθνή συνεργασία με στόχο τη στήριξη της παγκόσμιας ανάπτυξης’ πήραν άλλοι, πιο πολεμικοί τόνοι. Οι χώρες κατηγορούν η μία την άλλη για πρόκληση στρεβλώσεων στην παγκόσμια ζήτηση με … όπλα που ξεκινούν από την ποσοτική χαλάρωση (εκτύπωση χρήματος για αγορά ομολόγων) και φτάνουν ως τις παρεμβάσεις στις αγορές συναλλάγματος και τους ελέγχους για τα ξένα κεφάλαια.
Πίσω από όλη αυτή την αναταραχή υπάρχουν στην πραγματικότητα τρία πεδία μάχης. Το μεγαλύτερο εξ αυτών αφορά την άρνηση της Κίνας να επιτρέψει την ταχύτερη ανατίμηση του γουάν. Βλέπουμε Αμερικανούς και Ευρωπαίους αξιωματούχους να μιλούν με όλο και πιο σκληρούς όρους για την ‘καταστροφική δυναμική’ που παράγει το υποτιμημένο κινεζικό νόμισμα. Τον περασμένο μήνα το αμερικανικό Κογκρέσο ενέκρινε νομοθεσία που επιτρέπει στις εταιρείες να ζητήσουν δασμολογική προστασία ενάντια σε χώρες με υποτιμημένο νόμισμα – και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία και από τα δύο κόμματα. Οι ‘αθέμιτες’ εμπορικές πρακτικές της Κίνας έχουν γίνει ένα καυτό ζήτημα των ενδιαμέσων αμερικανικών εκλογών.
Ένα δεύτερο πεδίο μάχης αφορά τη νομισματική πολιτική του ανεπτυγμένου κόσμου, και πρωτίστως το ενδεχόμενο οι κεντρικές τράπεζες να αρχίσουν σύντομα να τυπώνουν μαζικά χρήμα προκειμένου να αγοράσουν κρατικά ομόλογα. Το δολάριο κινείται πτωτικά,_ καθώς οι χρηματοπιστωτικές αγορές περιμένουν ότι η FED θα κινηθεί πιο γρήγορα και πιο τολμηρά. Το ευρώ έχει βρεθεί στα ύψη καθώς οι αξιωματούχοι της ΕΚΤ δείχνουν λιγότερο ενθουσιασμό για τέτοιες πολιτικές. Στα μάτια της Κίνας – και στην πραγματικότητα πολλών κυβερνήσεων άλλων αναπτυσσόμενων οικονομιών – η ποσοτική χαλάρωση των πλούσιων χωρών δημιουργεί τεράστιες στρεβλώσεις στην παγκόσμια οικονομία, καθώς οι επενδυτές σπεύδουν οπουδήποτε αλλού εκτός αυτών, και ιδίως στις αναδυόμενες οικονομίες, σε αναζήτηση υψηλότερων αποδόσεων.
Ένα τρίτο πεδίο διένεξης_ προκύπτει από το πώς απαντούν οι αναπτυσσόμενες χώρες σε αυτή την ενίσχυση των κεφαλαιακών ροών. Αντί να αφήσουν τη συναλλαγματική τους ισοτιμία να ανατιμηθεί, πολλές κυβερνήσεις παρεμβαίνουν αγοράζοντας ξένο συνάλλαγμα ή επιβάλλοντας φορολογία στις ξένες κεφαλαιακές εισροές. Πρόσφατα η Βραζιλία διπλασίασε τον φορολογικό συντελεστή στις ξένες αγορές κρατικών ομολόγων της. Αυτή την εβδομάδα η Ταϊλάνδη ανακοίνωσε την επιβολή ενός νέου φόρου παρακράτησης 15% για τους ξένους επενδυτές που κατέχουν κρατικά της ομόλογα.
Προς το παρόν όμως αυτές οι αψιμαχίες απέχουν πολύ από έναν πραγματικό νομισματικό πόλεμο. Πολλά από τα όπλα που χρησιμοποιούνται δείχνουν λιγότερο απειλητικά αν τα εξετάσουμε πιο προσεκτικά. Τα μέτρα ελέγχου των κεφαλαιακών εισροών είναι μετριοπαθή. Στον πλούσιο κόσμο μόνο η Ιαπωνία κατέφυγε πρόσφατα σε παρεμβάσεις στις αγορές συναλλάγματος και μέχρι στιγμής το έκανε μόνο μια φορά. Συν τοις άλλοις, δεν διαφαίνεται κανένας σοβαρός κίνδυνος για άμεση προσφυγή σε εμπορικό πόλεμο. Ακόμα και στην Αμερική, το ενδεχόμενο επιβολής δασμών ενάντια στην Κίνα έχει, ευτυχώς, πολύ δρόμο μπροστά του – γιατί και το νομοσχέδιο είναι πιο μετριοπαθές από ό,τι ακούγεται αλλά και γιατί θα πρέπει να εγκριθεί από τη Γερουσία ή να υπογραφεί από τον πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα.
Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Ο σημερινός ψευτοπόλεμος μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε πραγματική σύγκρουση. Οι συνθήκες που οδηγούν στην απόκλιση των οικονομικών πολιτικών – ιδίως η πολύ χαμηλή ανάπτυξη στον πλούσιο κόσμο – θα κρατήσουν πολλά χρόνια. Από τη στιγμή που θα αρχίσουν να γράφουν οι πιέσεις της_ δημοσιονομικής λιτότητας, θα ενισχυθεί η έλξη ενός υποτιμημένου νομίσματος ως πηγής ενίσχυσης της ζήτησης και θα αυξηθεί αναλόγως η πίεση προς τους πολιτικούς να αντιμετωπίσουν την Κίνα ως αποδιοπομπαίο τράγο. Και εάν η ροή των ξένων κεφαλαίων προς τις αναπτυσσόμενες χώρες ενισχυθεί κι άλλο, οι κυβερνήσεις του μπορεί να υποχρεωθούν σε σκληρές επιλογές ανάμεσα στην απώλεια της ανταγωνιστικότητας τους, στην επιβολή_ αληθινά δρακόντειων ελέγχων για τις κεφαλαιακές
εισροές ή στο να επιτρέψουν την υπερθέρμανση της οικονομίας τους.
Το τι πρέπει να γίνει είναι σαφές. Χρειαζόμαστε μια εκ νέου εξισορρόπηση της παγκόσμιας ζήτησης, με μείωσή της στις υπερχρεωμένες πλούσιες οικονομίες και αύξηση των δαπανών στις χώρες του αναδυόμενου κόσμου. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της κατανάλωσης στις πλεονασματικές οικονομίες σαφώς και θα βοηθήσουν, αλλά πρέπει επίσης να ανατιμηθούν οι πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες των χωρών αυτών. Το κινεζικό γουάν είναι πράγματι υποτιμημένο. Κι αυτό δεν πλήττει μόνο την Δύση αλλά και τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες – ιδίως εκείνες που επιτρέπουν την ελεύθερη διακύμανση των νομισμάτων τους – και σε τελική ανάλυση και την ίδια την Κίνα, που θα πρέπει να στηρίξει περισσότερο τη ζήτηση της στην εσωτερική κατανάλωση.
Είναι επίσης σαφές ότι όλα αυτά δεν αποτελούν διαδικασίες χωρίς κόστος. Η Κίνα έχει δίκιο να ανησυχεί για αστάθεια σε περίπτωση που οι εργαζόμενοι των εξαγωγικών της εταιριών χάσουν τις δουλειές τους. Ακόμα και οι πιο εύλογες επιλογές – όπως το μείγμα δημοσιονομικής λιτότητας και χαλαρής νομισματικής πολιτικής που υιοθετεί ο ανεπτυγμένος κόσμος – μπορεί να έχουν προβληματικό αντίκτυπο στις μικρές και ανοικτές οικονομίες με τη μορφή μη ευπρόσδεκτων κεφαλαιακών εισροών. Αυτές οι κεφαλαιακές εισροές θα είναι μεν λιγότερες καταστροφικές για τις χώρες από τις ζημιές που μπορεί να υποστούν αν η Δύση κατρακυλήσει σε αποπληθωρισμό και στασιμότητα, αλλά και πάλι μπορεί να σημάνουν προβλήματα.
Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ μιας πολυμερούς προσέγγισης, όπου θεσμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι G20 θα μπορούσαν να προωθήσουν τη συναίνεση ανάμεσα στις μεγάλες οικονομίες. Το πρόβλημα είναι ότι οι πολυμερείς διαδικασίες μέχρι στιγμής έχουν αποδώσει ελάχιστα. Εξού και ο πολλαπλασιασμός των φωνών που καλούν για μια διαφορετική, επιθετικότερη προσέγγιση: για σκλήρυνση της στάσης απέναντι στην Κίνα, είτε μέσω εκδικητικών ελέγχων των κεφαλαιακών ροών (όπως το να μην επιτρέπεται στην Κίνα να αγοράζει αμερικανικά ομόλογα) ή για επιβολή εμπορικών κυρώσεων στο Πεκίνο. Και όλα αυτά δεν προέρχονται από την πλευρά των συνήθων υπόπτων για προστατευτισμό. Ακόμη και μερικοί οπαδοί του ελεύθερου εμπορίου εκτιμούν ότι η οικονομική βία αποτελεί τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να υποχρεώσει την Κίνα να βγει από την αυτοκαταστροφική της εμμονή – και άρα, λένε αυτοί, να αποφευχθεί μια πιο ευρεία προστατευτική αντίδραση αργότερα.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι απειλές αυτές μοιάζουν με μπλόφα_ που δεν πρόκειται να δουλέψει (Πώς θα απαγορέψει κανείς στην Κίνα να αγοράζει αμερικανικά ομόλογα; Είναι το πιο ευρέως διαπραγματευόμενο στοιχείο ενεργητικού των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών! ) ή με επικίνδυνη πρόκληση. Αν το καθεστώς του Πεκίνου έλθει αντιμέτωπο με ένα εμπορικό τελεσίγραφο, μπορεί, στηριγμένο στη νέα αίγλη του ως_ δεύτερη σε μέγεθος οικονομία του κόσμου, να θεωρήσει ότι του είναι πολιτικά πιο ανώδυνο να εκδικηθεί τις ΗΠΑ. Έτσι αρχίζουν οι εμπορικοί πόλεμοι.
Σε κάθε περίπτωση, η εστίαση στην Αμερική και την Κίνα και μόνον αποτελεί παρανόηση του προβλήματος. Οι νομισματικοί πόλεμοι είναι κάτι παραπάνω από ένας θύτης κι ένα θύμα. Στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε την ενίσχυση πολυμερών προσπαθειών στο παρασκήνιο, που θα βάλουν στο παιχνίδι τις αναδυόμενες οικονομίες οι οποίες πλήττονται από την πολιτική της Κίνας. Η Βραζιλία και άλλες χώρες άρχισαν να το φωνάζουν. Η επόμενη συνάντηση των G20 θα γίνει στη Νότια Κορέα το Νοέμβριο. Η σύνοδο κορυφής της Σεούλ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση όχι για μια νέα Συμφωνία της Πλάζα (οι σημερινές εντάσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες για να επιλυθούν μέσα από μια μεγάλη συμφωνία νομισματικής ειρήνης του τύπου που έκαναν 5 χώρες στη Νέα Υόρκη το 1985) αλλά σαν τρόπος να ξεκαθαρίσουν οι όροι της συζήτησης και να ενισχυθεί η πίεση. Το θέμα θα βγάλει_ λιγότερους μεγαλόστομους τίτλους αλλά ο πόλεμος πρέπει να αποφευχθεί, να μην γίνει.
Την περασμένη εβδομάδα η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας κατέθεσε πρόταση για την αλλαγή της εθνικής νομοθεσίας ώστε να επιτραπεί στις τράπεζες της Αυστραλίας να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα. Τα καλυμμένα ομόλογα είναι εργαλεία_χρέους που_υποχρεώνουν το δανειολήπτη να εξασφαλίζει το δανειστή με ενέχυρο σε ένα τμήμα_των περιουσιακών του στοιχείων το οποίο επιλέγεται σε συνεργασία με το δανειστή και περιλαμβάνει τα καλύτερα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη (ονομάζεται: ‘pool’ - ‘πισίνα’).
Το τμήμα αυτό επιβάλλεται να έχει μεγαλύτερη αξία από το ύψος του δανείου ώστε να παρέχει τη μέγιστη δυνατή εξασφάλιση στο δανειστή και ξεχωρίζεται από τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη έτσι ώστε_σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου ο δανειστής_να έχει_πρόσβαση σε αυτό_πριν από οποιονδήποτε άλλο δικαιούχο ενώ επιπλέον_έχει πρόσβαση και στα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη. Τέλος, ο δανειστής έχει το δικαίωμα συνεχούς εποπτείας και διενέργειας ελέγχων επί του ενεχυριασμένου τμήματος της περιουσίας του δανειολήπτη και μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει περιουσιακά στοιχεία σε αυτό ανά πάσα στιγμή αν κριθεί ότι δεν εξασφαλίζεται δεόντως από την αρχική επιλογή ενεχυριασμένων περιουσιακών στοιχείων.
Μέχρι σήμερα οι τράπεζες της Αυστραλίας απαγορεύεται να εκδώσουν καλυμμένα ομόλογα, καθώς η έκδοση τους συγκρούεται με το ισχύον τραπεζικό δίκαιο της χώρας το οποίο ορίζει ότι τα συμφέροντα των καταθετών μίας τράπεζας πρέπει να προηγούνται αυτών των δανειστών της. Στην περίπτωση έκδοσης καλυμμένων ομολόγων τα συμφέροντα των δανειστών προηγούνται αυτών όλων των υπολοίπων, συμπεριλαμβανομένων και των καταθετών των τραπεζών και έτσι σε περίπτωση οποιασδήποτε αδυναμίας πληρωμής οι δανειστές μπορούν να κατασχέσουν ακόμη και τις καταθέσεις στην τράπεζα.
Η_συζήτηση για την θέσπιση ή όχι μίας νομοθεσίας που θα επιτρέπει στις τράπεζες_της Αυστραλίας_να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα_αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, με_πολιτικούς και τραπεζίτες να εκφράζουν δημόσια τα επιχειρήματα τους και η χρονική στιγμή που επιλέγεται να συμβεί αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την παγκόσμια διόγκωση του κρατικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και με την προοπτική μίας αργής εξόδου της διεθνούς οικονομίας_από τη μεγαλύτερη κρίση της_των τελευταίων 80 ετών παρά με το πρόβλημα χρέους της ίδιας της Αυστραλίας, καθώς το χρέος της χώρας είναι από τα μικρότερα στον κόσμο. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το έξυπνο χρήμα δε βιάστηκε ούτε πίεσε την Αυστραλία να ψηφίσει νωρίς νόμους με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, αφού η χώρα θεωρείται εξαιρετικά μικρού ρίσκου με μηδενικές πιθανότητες πτώχευσης.
Δε συνέβη το ίδιο και στην Ελλάδα, όμως, όπου η προετοιμασία_για την προστασία των δανειστών από το ενδεχόμενο πτώχευσης ξεκίνησε_στις αρχές τις περασμένης δεκαετίας και_κατέληξε στην ψήφιση της_νομοθεσίας που επέτρεψε την έκδοση καλυμμένων ομολόγων το 2003, σε φαινομενικά ανύποπτο χρόνο, άνευ πολιτικών αντιδράσεων και κάτω από τη ‘μύτη’ των Ελλήνων πολιτών.
Το_ίδιο είχε συμβεί και το 1920, όταν η Ελλάδα ψήφισε σχετική νομοθεσία που ρύθμιζε τη διαδικασία έκδοσης ομολογιών, η οποία περιλάμβανε όρους που θα προστάτευαν τους δανειστές από μία ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής τους, κάτι το οποίο και τελικά συνέβη μέσα στα επόμενα χρόνια. Από το 1922 και μετά η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με δραματικά δημοσιονομικά προβλήματα και οι δανειστές της πίεσαν και πέτυχαν τη ‘διχοτόμηση’ της δραχμής, με τη μισή αξία της να παραμένει στον κάτοχο της και την υπόλοιπη μισή να αποδίδεται στο κράτος με αντάλλαγμα_δάνεια 20αετίας με 6,5% επιτόκιο, τα οποία, φυσικά, ποτέ δεν πληρώθηκαν. Ακολούθησε η Μεγάλη Ύφεση μετά το κραχ του 1929 στις ΗΠΑ και τέλος ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος που έδωσε τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1981, ξεκινούσε ένας από τους μεγαλύτερους διεθνείς κύκλους οικονομικής_ανάπτυξης, ο οποίος έμελλε να κρατήσει μέχρι το 2000 και κατά τη διάρκεια του ο κόσμος άλλαξε θεαματικά. Αντί, ωστόσο, η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές συνθήκες της δεκαετίας του ΄80, της πρώτης εκ των δύο δεκαετιών παγκόσμιας ανάπτυξης,_ώστε να αναπτυχθεί χωρίς να αυξήσει το χρέος της και χωρίς να επιβαρύνει τα δημοσιονομικά της μεγέθη, επέλεξε να ακολουθήσει μία πολιτική παροχών βασισμένων στην υπερβολική_επέκταση του κρατικού δανεισμού, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να εκτιναχθεί πάνω από το 100% μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας,_από το 34,5% το 1981, με παράλληλη απογείωση του πληθωρισμού ο οποίος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄κυμαίνονταν στο 19% (φτάνοντας μέχρι και στο 25% το 1985), ποσοστό τριπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η Ελλάδα είχε μία_και μοναδική ευκαιρία να μειώσει το_χρέος που είχε συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄_και αυτή της δόθηκε_στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η οποία χαρακτηρίστηκε, επίσης,_από θεαματική διεθνή ανάπτυξη και εξαιρετικά ευνοϊκό διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον. Έχοντας φτάσει, όμως, το 1991 να ξοδεύει το 12% του ΑΕΠ της για την αποπληρωμή των τόκων των δανείων της και με τους πολιτικούς ιθύνοντες να έχουν εθιστεί στην εύκολη λύση του δανεισμού, ένα τέτοιο εγχείρημα αναμενόταν εξαιρετικά δύσκολο κάτι το οποίο οι δανειστές της Ελλάδας το γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα της υπογραφής της συνθήκης του Μάαστριχ οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης έπρεπε να αποφασίσουν αν θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να την υπογράψει, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε σε καμία περίπτωση_τα κριτήρια που αυτή έθετε ή αν θα την πίεζε να βελτιώσει τα οικονομικά της προκειμένου να μη βρεθεί οικονομικά απομονωμένη. Επελέγη το δεύτερο γιατί αυτό εξυπηρετούσε_τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις_και η Ελλάδα υπέγραψε τη συνθήκη του Μάαστριχ αν και η οικονομία_ταλανίζονταν από_πληθωρισμό της τάξης του 19,8% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος_ήταν στο 4,07% και αν και το δημοσιονομικό έλλειμμα της_ήταν της τάξης του 11,5% όταν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν στο
3,64%.
Η αποτυχία πραγματικής σύγκλισης με τις ευρωπαϊκές οικονομίες διαιώνισε την πολιτική εξάρτησης από δανεικά κεφάλαια και οδήγησε_στην υιοθέτηση μεθόδων δημιουργικής λογιστικής προκειμένου να αποκρυφτεί η πραγματικό οικονομική εικόνα της χώρας και να μεταφερθεί η λύση των προβλημάτων της_αργότερα._Σύμφωνα με μία σειρά παλαιών και νεότερων εκθέσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ από το 1996 και μετά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία τελούν υπό αμφισβήτηση ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις_περί των ‘ελληνικών στατιστικών’ αυτά θεωρούνται παραποιημένα τουλάχιστον από τα τέλη του 90΄και μετά. _
Φτάνοντας στο τέλος της δεκαετίας του 90΄και έχοντας χάσει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τον 20αετή κύκλο διεθνούς ανάπτυξης η Ελλάδα είχε μόνον έναν τρόπο, πλέον, να εξασφαλίσει την παραμονή της στο κλαμπ των αναπτυγμένων κρατών, συνεχίζοντας την πολιτική υπερβολικού δανεισμού και δημιουργικής λογιστικής με τη συναίνεση και τη συνενοχή ΗΠΑ και Ευρώπης. Έτσι, εντάχθηκε στην ΕΕ_παρά το γεγονός ότι το_χρέος_της ήταν_μεγαλύτερο του 100% του ΑΕΠ και το πραγματικό της_δημοσιονομικό έλλειμμα άγνωστο.
Όλα αυτά λάμβαναν χώρα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δανειστών της Ελλάδας, οι οποίοι συνέχιζαν να καλύπτουν τις δανειακές της ανάγκες ξεκινώντας, ωστόσο, τις διαδικασίες που θα_εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους_σε περίπτωση μίας μελλοντικής αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων της.
Έτσι, από τις αρχές του 2000 οι δανειστές πίεσαν για την θέσπιση νέων νομοθεσιών που θα επέτρεπαν στις ελληνικές τράπεζες την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και το 2003 πέτυχαν την ψήφιση του σχετικού νόμου ανοίγοντας την πόρτα για την αρχή της περιόδου επιβάρυνσης του ελληνικού χρέους με βαριά ενέχυρα.
Ακολούθησε η περίοδος_ανάπτυξης από το 2003 μέχρι το 2007 η οποία, όμως,_στηρίχτηκε στην επέκταση του ιδιωτικού δανεισμού_και στη δημιουργία μίας φούσκας στην αγορά ακινήτων και το 2007 ήταν πια ξεκάθαρο για τους δανειστές ότι η αρχή του τέλους για την Ελλάδα_είχε φτάσει. Τότε μεθόδευσαν_τη θέσπιση νέων, συμπληρωματικών νόμων για την αγορά καλυμμένων ομολόγων δυστυχώς, όπως_και το 2003,_δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη πολιτική αντίδραση ή ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τη σοβαρότητα του θέματος. Οι νέοι νόμοι ψηφίστηκαν και έχει ενδιαφέρον μία γρήγορη ματιά σε αυτούς_ από το φύλλο της 1ης Αυγούστου του 2007 της_εφημερίδας της Κυβέρνησης, όπου διαβάζουμε τα εξής: _
Τα πιστωτικά ιδρύματα δύνανται να εκδίδουν καλυμμένες ομολογίες, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και συμπληρωματικά του ν. 3156/2003.
Το κάλυμμα των καλυμμένων ομολογιών δύναται να συνίσταται σε απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως και συμπληρωματικά σε απαιτήσεις από παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα …, _σε καταθέσεις σε πιστωτικά ιδρύματα και σε κινητές αξίες, όπως ορίζεται ειδικότερα με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Επί του καλύμματος συνιστάται νόμιμο ενέχυρο υπέρ των ομολογιούχων_… οι οποίοι αναφέρονται ως εξασφαλιζόμενοι δανειστές στο πρόγραμμα των ομολογιών.
Σε περίπτωση που ορισμένα από τα περιουσιακά στοιχεία που συνιστούν το κάλυμμα των ομολογιών διέπονται από ξένο δίκαιο, θα συστήνεται εμπράγματη εξασφάλιση επ’ αυτών υπέρ των ομολογιούχων και των λοιπών εξασφαλιζόμενων δανειστών
Οι απαιτήσεις που συγκαταλέγονται στο κάλυμμα των ομολογιών αναφέρονται ονομαστικά σε έγγραφο που υπογράφεται από τον εκδότη και τον θεματοφύλακα και καταχωρείται σε περίληψη που περιέχει τα ουσιώδη σημεία του. Με τον ίδιο τρόπο δύνανται να αντικαθίστανται απαιτήσεις που συνιστούν μέρος του καλύμματος με άλλες ή να προστίθενται απαιτήσεις στο κάλυμμα.
Με καλυμμένες ομολογίες δύνανται να εξομοιούνται οι ομολογίες που εκδίδονται από νομικό πρόσωπο ειδικού σκοπού, που εδρεύει είτε στην Ελλάδα είτε σε κράτος − μέλος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, και που αποκτά απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως από πιστωτικό ίδρυμα που εδρεύει στην Ελλάδα
Παρά τους παραπάνω νόμους χρειάστηκε μία ακόμη τροποποίηση στην ελληνική νομοθεσία το 2008, προκειμένου η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας να ξεπεράσει και το τελευταίο εμπόδιο για την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και μετά και από αυτήν την τροποποίηση ο δρόμος άνοιξε διάπλατα και τον περπάτησαν τόσο η Εθνική, όσο και η Alpha, η Marfin και η Eurobank, με την έκδοση καλυμμένων ομολόγων να γίνεται, πλέον, η νέα εθνική μόδα. Έτσι, για παράδειγμα, μέσα στο καλοκαίρι του 2010 η Εθνική ανακοίνωσε πρόγραμμα έκδοσης καλυμμένων ομολόγων αξίας 15 δις ευρώ, συμπληρωματικού προηγούμενου πρόσφατου_προγράμματος της ύψους 3 δις ευρώ.
Σταδιακά και σταθερά, μερικές από τις σημαντικότερες ελληνικές τράπεζες προβαίνουν σε όλο και μεγαλύτερες εκδόσεις καλυμμένων ομολόγων, τα οποία λαμβάνουν πολύ χαμηλές βαθμολογίες από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης και η νέα αυτή τάση δημιουργεί μία δεξαμενή χρέους το οποίο έχει ως ενέχυρο, κυρίως,_στεγαστικά δάνεια. Μελετώντας ενδεικτικά μία_έκδοση καλυμμένων ομολόγων ελληνικής τράπεζας αξίας 5 δις ευρώ,_βρίσκουμε στην ‘πισίνα’ του στεγαστικά δάνεια στην Αττική, τη Θεσσαλονίκη, την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, τα νησιά του Ιονίου, τη Θράκη και την Ήπειρο. Με το περιεχόμενο της ‘πισίνας’ να αποτελεί το κάλυμμα του ομολόγου, δηλαδή αυτό πάνω στο οποίο ο δανειστής έχει ‘ενέχυρο’ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής του δανειολήπτη, το πρώτο_ερώτημα που τίθεται είναι αν πράγματι σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου_η κυριότητα των στεγαστικών αυτών δανείων περάσει στα χέρια των δανειστών της τράπεζας._Αν η απάντηση είναι θετική, όπως ορίζεται από τη σχετική νομοθεσία, τότε μέσω των προγραμμάτων καλυμμένων ομολόγων των ελληνικών τραπεζών έχει δημιουργηθεί ένα μηχανισμός υποθήκευσης ελληνικής περιουσίας (και μάλιστα χωρίς όριο ως προς το_ποσό της_‘κάλυψης’_των δανειστών που μπορεί να επιτευχθεί μέσω αυτού),_κάτι_που δε φαίνεται ιδιαίτερα σοφό αν λάβουμε υπόψη_την χρηματοπιστωτική και οικονομική κατάσταση της χώρας, για την οποία_μέχρι και σήμερα οι τιμές των ασφαλίστρων των ελληνικών ομολόγων τη δείχνουν ως δεύτερη πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο.
Κανόνες δημοσιεύσεων
