Ας αρχίσουμε με μερικές παραδοχές....
Κινούμαι, όπως και πολλοί άλλοι από εδώ μέσα, 7 με 9 ώρες ώρες στο δρόμο. Όλες με δίκυκλο.
Πρίν, οδηγούσα μόνο αυτοκίνητο για 7 χρόνια.
Αυτό που μου άρεσε από την αρχή που καβάλησα μηχανή (καλά, παπάκι...) ήταν η αμεσότητα και η ελευθερία που μου προσέφερε.
Προχωράει μέσα στην κίνηση, χωράει παντού, παρκάρει παντού, αν δεν σε νοιάζει το παρατάς όπου θες κοκ
Αφού ξεπήρα, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Το πεδίο μου αυξήθηκε, η παρατηρητικότητα και οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν.
Πλέον έπρεπε σε λιγότερο χρόνο να επεξεργάζομαι περισσότερες πληροφορίες και να αναγάγω γρηγορότερα τα συμπεράσματα.
Αυτό λοιπόν που παρατήρησα, πέρα από τους μ@λ@κες κουτάκηδες () είναι τον κόσμο που προσπαθεί να περάσει απέναντι στις διαβάσεις και η αδιαφορία των υπολοίπων.
Άρχισα λοιπόν, να σταματάω στις διαβάσεις έτσι ώστε να αναγκάζω και τους άλλους να σταματάνε για να περάσει ο πεζός, η μαμά με το καροτσάκι, ο παππούς κλπ. Κάποιες φορές κάνω και νοήματα στον πίσω μου, γιατί δεν χαμπαριάζουν μερικοί....
Μετά, άρχισα να παρατηρώ σχεδόν τα πάντα. Τον τύπο που του έμεινε το παπάκι από μπαταρία, τον παππού που δεν είχε δύναμη να πατήσει την μανιβέλλα, τη μαμά που κυνηγούσε το παιδί της για να μην πεταχτεί στο δρόμο ενώ βαστούσε άλλο ένα στην αγκαλιά, την κοπελίτσα που της έμεινε το αμάξι στη μέση του δρόμου (αυτό, πως να μην το δεις..), ακόμη και την κυρία στο παγκάκι που έπαθε κάποια κρίση και είχε σπασμούς σε όλο της το σώμα....
Αυτή είναι η καθημερινότητα γύρω μας.
Και αυτοί που περνάμε δίπλα της είμαστε εμείς. Όλοι μας. Άλλοι περισσότερες φορές την ημέρα και άλλοι λιγότερες....
Κάπου ανάμεσα στο καθημερινό άγχος της εργασίας μου και την ματαιότητά της, αποφάσισα να νοιαστώ λίγο περισσότερο για όλους αυτούς γύρω μου, μήπως και καταφέρω να κάνω κάτι για όλους αυτούς που έχουν κάποια, μικρή ή μεγάλη ανάγκη από έναν συνάνθρωπο.
Baby Steps.
Μικρά βήματα στην αρχή, μεγαλύτερα μετά.
Αφού είχα περάσει όλο το Ρέθυμνο απέναντι (
Πριν από λίγο καιρό μου συνέβη αυτό το περιστατικό:
Η ώρα κόντευε μία και στη δουλειά γινόταν ο χαμός. Ακόμη απαράδοτα δέματα και οι παραλαβές ένα βουνό (κούριερ).
Περνούσα μπροστά από τον Κήπο του Ρεθύμνου, και το μάτι μου πιάνει μία μεσήλικη γυναίκα να σπαρταράει σαν ψάρι, ενώ ήταν καθισμένη σε ένα παγκάκι.
Σταματάω, κοιτάω καλύτερα.
Την είχε αγκαλιά ένας άνθρωπος και αυτή είχε σπασμούς, της έτρεχαν τα σάλια, είχε παραμορφωθεί το χέρι της και το κεφάλι της έπαιρνε τις πιό παράξενες στάσεις.
Έχω παγώσει.
Συνέρχομαι γρήγορα και ρωτάω αυτόν που την κρατούσε αν ήταν καλά (ηλίθια ερώτηση...)
Μου λέει πως δεν είναι καλά και πως έχει κάποια κρίση. Τον ρωτάω αν θέλει να φωνάξω ασθενοφόρο και μου λέει ναι.
Από δίπλα ξεπετάγεται μία κυρία γύρω στα 30, η οποία με ενημερώνει πως κάλεσε ήδη ασθενοφόρο. Ήταν έντρομη, κρατούσε την καρδιά της και μου έλεγε πως θα λιποθυμήσει.
Δεν την εμπιστεύτηκα και κάλεσα κι εγώ το ασθενοφόρο. Μου είπαν πως δεν είχαν ενημερωθεί και πως έρχονται αμέσως.
Η κυρία στο παγκάκι μια ανάσαινε και μια σταματούσε. Της τρέχαν τα σάλια και το αριστερό της χέρι είχε στρίψει μόνο του προς τα πίσω (!)
Στο διάστημα μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, κάποιοι κοίταζαν από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους, κάποιοι άλλοι περνούσαν ακριβώς δίπλα και δεν έπαιρναν χαμπάρι. Δύο άνθρωποι κοντοστάθηκαν και την αντιμετώπισαν σα θέαμα προσπαθώντας ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν (ανεπιτυχώς) την περιέργειά τους.
Να μην τα πολυλογώ, ήρθε το ασθενοφόρο, την πήρε και την πήγε στο νοσοκομείο.
Μετά από λίγο πήγα κι εγώ. Δεν μπορούσα να ησυχάσω να δεν βεβαιωνόμουν ότι ήταν καλά
Βρίσκω τον αντρα της (αυτός που την κρατούσε) και τον ρωτάω.
Μου λέει πως μίλησε, αν και δεν την κατάλαβε και πως είναι στον αξονικό.
Ήταν επισκέπτες από το εξωτερικό και η κυρία είχε κάτι μη αναστρέψιμο, απότι μου είπε....
Προσφέρθηκα να του δώσω το τηλέφωνό μου, αλλά αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας πως θα τον βοηθήσει το ταξιδιωτικό του πρακτορείο.
Μετά από αυτό ηρέμησα λίγο και συνέχισα τη δουλειά μου.
Στο σχόλασμα έκανα τον απολογισμό, τι μου στοίχισε από θέμα χρόνου στην εργασία μου αυτή η ιστορία.
Αποτέλεσμα: Τίποτα.
Ενώ νόμιζα πως πνιγόμουν, είχα τελικά το χρόνο να βοηθήσω την άμοιρη γυναίκα και να τελειώσω τη δουλειά στην ώρα της.
Γιατί τα λέω όλα αυτά?
Γιατί δεν μου αρέσει η τροπή που έχει πάρει ο κόσμος. Όλοι, όπως κι εγώ, τρέχουν σαν παλαβοί από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς καν να παρατηρούν τον διπλανό τους αν καίγεται ζωντανός. Κάποιοι περνάνε από δίπλα ακόμη και με πυροσβεστήρα χωρίς να τους νοιάζει.
Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι μικρό για τον διπλανό μας, ειδικά εμείς, που έχουμε το προσόν τς αμεσότητας και της ελευθερίας στην κίνησή μας.
Αν νοιαστούμε όλοι, από λίγο, θα κάνουμε μεγάλη διαφορά.
Προτείνω λοιπόν, να αλλάξουμε τον κόσμο! ()
Να κάνουμε εμείς, αυτό που θα θέλαμε να κάνει κάποιος για εμάς σε μια δυσχερή ή άβολη κατάσταση.
Να σταματήσουμε αν δούμε έναν μοτοσυκλετιστή στην άκρη του δρόμου,να καλέσουμε ένα ασθενοφόρο, να αφήσουμε την θεία να περάσει το δρόμο, να βοηθήσουμε τον ανήμπορο γείτονά μας να ανεβάσει τα ψώνια σπίτι του.
Και όλα αυτά, μικρά ή μεγάλα, να τα γράφουμε εδώ, σαν ένα διαφορετικό "σε είδα", για μικρές καλές πράξεις ανθρωπιάς, όχι για το μπράβο αλλά για παράδειγμα προς μίμηση.......
Απάντηση με παράθεση
σου ρε φιλε!
" the PouroDuro team "
:a36: http://www.lariseos.webs.com 
τρομαρα μας
