Σαν κρίση επιληψίας ακούγεται αλλά λίγο δύσκολο να έφτασε σε τέτοια ηλικία κάποιος και να αγνοεί ότι έχει τέτοια ασθένεια.
Πολύ ωραίο τόπικ btw. Ο κόσμος μπορεί να είναι "σκατένιος" ή "να τρώγεται", ανάλογα με το point of view του καθενός.
Σαν κρίση επιληψίας ακούγεται αλλά λίγο δύσκολο να έφτασε σε τέτοια ηλικία κάποιος και να αγνοεί ότι έχει τέτοια ασθένεια.
Πολύ ωραίο τόπικ btw. Ο κόσμος μπορεί να είναι "σκατένιος" ή "να τρώγεται", ανάλογα με το point of view του καθενός.
Υποφέρω από χρόνια μπαλαρινίαση.
Ναι ρε γαμώτο και δεν...Αρχικά δημιουργήθηκε από John Steed
Όταν κάνεις κάτι καλό, ταυτόχρονα αλλάζει και η θεώρησή σου. Πιστεύεις πως καλυτέρευσες λίγο τον κόσμο γύρω σου και περιμένεις παρόμοια μεταχείριση και ανταπόδωση. Φυσικά και δεν την βρίσκεις.
Γιαυτό και στη δική σου λογική σου γυρνάει τούμπα.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει καμία ανταπόδωση, ούτε καλύτερη αντιμετώπιση.
Αν έτρωγες σκατά πρίν, μετά πάλι σκατά θα τρώς....
Αλλά θα έχουν πιο ωραία γεύση....
Αυτό εννοεί ο ποιητής και εγώ έχω συμφιλιωθεί με αυτό....
http://www.youtube.com/watch?v=J1gt4jcd-c8
+ όσα θές!Αρχικά δημιουργήθηκε από John Steed
Ας αρχίσουμε με μερικές παραδοχές....
Κινούμαι, όπως και πολλοί άλλοι από εδώ μέσα, 7 με 9 ώρες ώρες στο δρόμο. Όλες με δίκυκλο.
Πρίν, οδηγούσα μόνο αυτοκίνητο για 7 χρόνια.
Αυτό που μου άρεσε από την αρχή που καβάλησα μηχανή (καλά, παπάκι...) ήταν η αμεσότητα και η ελευθερία που μου προσέφερε.
Προχωράει μέσα στην κίνηση, χωράει παντού, παρκάρει παντού, αν δεν σε νοιάζει το παρατάς όπου θες κοκ
Αφού ξεπήρα, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Το πεδίο μου αυξήθηκε, η παρατηρητικότητα και οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν.
Πλέον έπρεπε σε λιγότερο χρόνο να επεξεργάζομαι περισσότερες πληροφορίες και να αναγάγω γρηγορότερα τα συμπεράσματα.
Αυτό λοιπόν που παρατήρησα, πέρα από τους μ@λ@κες κουτάκηδες () είναι τον κόσμο που προσπαθεί να περάσει απέναντι στις διαβάσεις και η αδιαφορία των υπολοίπων.
Άρχισα λοιπόν, να σταματάω στις διαβάσεις έτσι ώστε να αναγκάζω και τους άλλους να σταματάνε για να περάσει ο πεζός, η μαμά με το καροτσάκι, ο παππούς κλπ. Κάποιες φορές κάνω και νοήματα στον πίσω μου, γιατί δεν χαμπαριάζουν μερικοί....
Μετά, άρχισα να παρατηρώ σχεδόν τα πάντα. Τον τύπο που του έμεινε το παπάκι από μπαταρία, τον παππού που δεν είχε δύναμη να πατήσει την μανιβέλλα, τη μαμά που κυνηγούσε το παιδί της για να μην πεταχτεί στο δρόμο ενώ βαστούσε άλλο ένα στην αγκαλιά, την κοπελίτσα που της έμεινε το αμάξι στη μέση του δρόμου (αυτό, πως να μην το δεις..), ακόμη και την κυρία στο παγκάκι που έπαθε κάποια κρίση και είχε σπασμούς σε όλο της το σώμα....
Αυτή είναι η καθημερινότητα γύρω μας.
Και αυτοί που περνάμε δίπλα της είμαστε εμείς. Όλοι μας. Άλλοι περισσότερες φορές την ημέρα και άλλοι λιγότερες....
Κάπου ανάμεσα στο καθημερινό άγχος της εργασίας μου και την ματαιότητά της, αποφάσισα να νοιαστώ λίγο περισσότερο για όλους αυτούς γύρω μου, μήπως και καταφέρω να κάνω κάτι για όλους αυτούς που έχουν κάποια, μικρή ή μεγάλη ανάγκη από έναν συνάνθρωπο.
Baby Steps.
Μικρά βήματα στην αρχή, μεγαλύτερα μετά.
Αφού είχα περάσει όλο το Ρέθυμνο απέναντι (
Πριν από λίγο καιρό μου συνέβη αυτό το περιστατικό:
Η ώρα κόντευε μία και στη δουλειά γινόταν ο χαμός. Ακόμη απαράδοτα δέματα και οι παραλαβές ένα βουνό (κούριερ).
Περνούσα μπροστά από τον Κήπο του Ρεθύμνου, και το μάτι μου πιάνει μία μεσήλικη γυναίκα να σπαρταράει σαν ψάρι, ενώ ήταν καθισμένη σε ένα παγκάκι.
Σταματάω, κοιτάω καλύτερα.
Την είχε αγκαλιά ένας άνθρωπος και αυτή είχε σπασμούς, της έτρεχαν τα σάλια, είχε παραμορφωθεί το χέρι της και το κεφάλι της έπαιρνε τις πιό παράξενες στάσεις.
Έχω παγώσει.
Συνέρχομαι γρήγορα και ρωτάω αυτόν που την κρατούσε αν ήταν καλά (ηλίθια ερώτηση...)
Μου λέει πως δεν είναι καλά και πως έχει κάποια κρίση. Τον ρωτάω αν θέλει να φωνάξω ασθενοφόρο και μου λέει ναι.
Από δίπλα ξεπετάγεται μία κυρία γύρω στα 30, η οποία με ενημερώνει πως κάλεσε ήδη ασθενοφόρο. Ήταν έντρομη, κρατούσε την καρδιά της και μου έλεγε πως θα λιποθυμήσει.
Δεν την εμπιστεύτηκα και κάλεσα κι εγώ το ασθενοφόρο. Μου είπαν πως δεν είχαν ενημερωθεί και πως έρχονται αμέσως.
Η κυρία στο παγκάκι μια ανάσαινε και μια σταματούσε. Της τρέχαν τα σάλια και το αριστερό της χέρι είχε στρίψει μόνο του προς τα πίσω (!)
Στο διάστημα μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, κάποιοι κοίταζαν από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους, κάποιοι άλλοι περνούσαν ακριβώς δίπλα και δεν έπαιρναν χαμπάρι. Δύο άνθρωποι κοντοστάθηκαν και την αντιμετώπισαν σα θέαμα προσπαθώντας ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν (ανεπιτυχώς) την περιέργειά τους.
Να μην τα πολυλογώ, ήρθε το ασθενοφόρο, την πήρε και την πήγε στο νοσοκομείο.
Μετά από λίγο πήγα κι εγώ. Δεν μπορούσα να ησυχάσω να δεν βεβαιωνόμουν ότι ήταν καλά
Βρίσκω τον αντρα της (αυτός που την κρατούσε) και τον ρωτάω.
Μου λέει πως μίλησε, αν και δεν την κατάλαβε και πως είναι στον αξονικό.
Ήταν επισκέπτες από το εξωτερικό και η κυρία είχε κάτι μη αναστρέψιμο, απότι μου είπε....
Προσφέρθηκα να του δώσω το τηλέφωνό μου, αλλά αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας πως θα τον βοηθήσει το ταξιδιωτικό του πρακτορείο.
Μετά από αυτό ηρέμησα λίγο και συνέχισα τη δουλειά μου.
Στο σχόλασμα έκανα τον απολογισμό, τι μου στοίχισε από θέμα χρόνου στην εργασία μου αυτή η ιστορία.
Αποτέλεσμα: Τίποτα.
Ενώ νόμιζα πως πνιγόμουν, είχα τελικά το χρόνο να βοηθήσω την άμοιρη γυναίκα και να τελειώσω τη δουλειά στην ώρα της.
Γιατί τα λέω όλα αυτά?
Γιατί δεν μου αρέσει η τροπή που έχει πάρει ο κόσμος. Όλοι, όπως κι εγώ, τρέχουν σαν παλαβοί από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς καν να παρατηρούν τον διπλανό τους αν καίγεται ζωντανός. Κάποιοι περνάνε από δίπλα ακόμη και με πυροσβεστήρα χωρίς να τους νοιάζει.
Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι μικρό για τον διπλανό μας, ειδικά εμείς, που έχουμε το προσόν τς αμεσότητας και της ελευθερίας στην κίνησή μας.
Αν νοιαστούμε όλοι, από λίγο, θα κάνουμε μεγάλη διαφορά.
Προτείνω λοιπόν, να αλλάξουμε τον κόσμο! ()
Να κάνουμε εμείς, αυτό που θα θέλαμε να κάνει κάποιος για εμάς σε μια δυσχερή ή άβολη κατάσταση.
Να σταματήσουμε αν δούμε έναν μοτοσυκλετιστή στην άκρη του δρόμου,να καλέσουμε ένα ασθενοφόρο, να αφήσουμε την θεία να περάσει το δρόμο, να βοηθήσουμε τον ανήμπορο γείτονά μας να ανεβάσει τα ψώνια σπίτι του.
Και όλα αυτά, μικρά ή μεγάλα, να τα γράφουμε εδώ, σαν ένα διαφορετικό "σε είδα", για μικρές καλές πράξεις ανθρωπιάς, όχι για το μπράβο αλλά για παράδειγμα προς μίμηση.......
γενικώς στη ζωή μου πάντα μου άρεσε και συνεχίζω να εξυπηρετώ-βοηθάω τον οποιοδήποτε είτε στη δουλειά είτε εκτός.
βέβαια δεν το βλέπω σαν ''καθήκον'',δηλαδή δεν ψάχνω να βοηθήσω κάποιον 'σώνει και καλά' κάθε μέρα.
αλλά όταν τύχει,αισθάνομαι μέσα μου(ψυχικά) πολύ καλά!
Συμφωνόντας εν μέρει και με κάποιους που δεν έναι διατεθειμένοι να βοηθούν: θυμάμαι πολλές φορές να εξυπηρετώ φίλους,για το οποίο όμως επίσης θυμάμαι να μην άκουσα ευχαριστώ-φτάνοντας να αισθάνομαι ο μ@λ@κ@ς της παρέας- έτσι αφού δεν αξίζαν για τίποτα,τους έκοψα τη φιλία.
Μπράβο ρε παλλικάρια αμα ολοι λοιπόν το κάνετε...Αρχικά δημιουργήθηκε από lettas
νομίζω (ή ελπίζω τουλάχιστον) οι περισσότεροι αν όχι όλοι, κάνουμε λίγο πολύ ότι μπορούμε
εγω δεν το κάνω, θέλω, και συμφωνώ με τα παραπάνω, και εγώ αυθόρμητα πήγα να πώ" μα ναι, το κάνουμε..."
και μετά προσπάθησα να σκεφτώ 1-2 παραδείγματα πρόσφατα και δε βρήκα κανένα.....
εγω προχτες πηγα εναν χοντρο που του εμεινε το αμαξι,να παρει βενζινα,κανα 5ρι χιλιομετρα εξω απο πολη.
κοντεψε να μου λυγισει το υποπλαισιο.
Αρχικά δημιουργήθηκε από webassasin
εγω προχτες πηγα εναν χοντρο που του εμεινε το αμαξι,να παρει βενζινα,κανα 5ρι χιλιομετρα εξω απο πολη.
κοντεψε να μου λυγισει το υποπλαισιο.
:rotflmao: :rotflmao:
Η καλή μου πράξη..
Είπα στο αφεντικό ότι όταν πεθάνει και ανοίξουν τη διαθήκη κι αν τα παιδιά του δεν μπορούν να διαβάσουν τα γράμματά του (χειρότερα κι από γιατρό) θα πάω να τη διαβάσω εγώ...
Εεε δεν την έκανα την καλή μου την πράξη ? :wacko:
Τρελοκοτσιδού..!!!!
σημερα πηρα το αμαξι για μια δουλεια στο κεντρο (ειχα και το σκύλακι της πεθερας μου μαζι μου) και ενώ περιμενα σταθμευμενος στην ακρη του δρομου, περιμενοντας την γυναικα να φερει κανα κοτοπουλο (κ τα συναφή) απ' το ψητοπωλειο με πλησίασε ένας γεράκος (γυρω στα 60)..ειχα κατεβασμένο το παραθυρο του συνοδηγου, εσκυψε προς την μεριά εκεινη, κοιταξε τον σκυλακο μου (ενα pag) και χαμογελασε... με κοιταξε στα ματια και με ρωτησε ''εαν θέλω να του δώσω δουλεια'' .. η ολη η εμφανιση του παρεπεμπε σε άστεγο, σε ατομο που ''ελεγες πως θα την παλεψει για αυτή την ημερα;''... με ευγενεια του απάντησα αρνητικά..με ευχαριστησε ψελλιζοντας, ανασήκωσε το σακιδιο που ειχε στην πλάτη του κ συνεχισε τον δρομο του αργα κ σταθερα...που παει κ τι να γυρευει αναρωτηθηκα προς στιγμη.. μ' επιασε μια μελαγχολια, συννεφιασε ο τοπος μεσα μου ενω ο ήλιος μ' έλουζε... στα ματια του ήταν προδηλη η επιθυμια του να 'χε την τυχη του σκυλου..να χε φαί, στεγη, ζεστη.. καποιοι ανθρωποι δεν εχουν ουτε αυτα..ενα αποκουμπι, κατι απ' οπου να πιαστουν.. ηρθε η γυναικα κ ξεκινησαμε..εκατο μετρα παρακατω τον ξαναειδα να καθεται σ' ενα τοιχιο...το ρυτιδιασμενο του προσωπο μαρτυρουσε πολλα, συναισθηματα που δεν λεγονται ουτε με χιλιες λέξεις...μου ρθε αναλαμπη, μου την βαρεσε αμέσως, εκανα αποτομα δεξια, γραπωσα οπως ήταν την σακουλα και βγηκα εξω..τον πλησιασα κ του ειπα αυτα ειναι για σενα..πανω μου να χα άλλα δεκα ευρω...του τα δωσα κ αυτα..του ευχηθηκα να 'ναι καλα κ να 'χει τυχη.. κ ξαναγυρισα στο αμαξι...τον ξανακοιταξα κ συγκινηθηκα...
δεν αξιζει σε κανεναν ανθρωπο να μην μπορει να ζησει σαν ανθρωπος το σημερα... δεν ήταν δειγμα ελεημοσυνης, αλλά θεμα ανθρωπιας.. δεν ειχε την τυχη να εχει δουλεια όπως εγώ αλλά προσφερθηκε για δουλεια, ο,τι τουλαχιστον μπορουσε να προσφερει δηλαδη... τυγχανει να ειμαι δημοσιος υπάλληλος κ να 'χω φιλους ανεργους (με πτυχια και υποχρεωσεις) κ τα χώνω στους συναδελφους μου οταν τους ακουω να λιγοψυχουν κ να ναι μιζεροι με αυτα που παιρνουν...
καθημερινα ολοι μας τα βλεπουμε κ μακαρι να υπήρχε προνοια για τα ατομα αυτα... η εργασια ειναι κοινωνικο αγαθο, δημοσιο πραγμα και ευθυνη της πολιτειας..ευχομαι σε απολυμένους-ανεργους γρηγορη επαγγελματικη (εργασιακη καλυτερα) ανακαμψη και τυχη στη ζωη τους...
η τύχη χτυπάει την πόρτα σου μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή...
Μπράβο!πολύ καλή αντίδραση!Αρχικά δημιουργήθηκε από lagman
σημερα πηρα το αμαξι για μια δουλεια στο κεντρο (ειχα και το σκύλακι της πεθερας μου μαζι μου) και ενώ περιμενα σταθμευμενος στην ακρη του δρομου, περιμενοντας την γυναικα να φερει κανα κοτοπουλο (κ τα συναφή) απ' το ψητοπωλειο με πλησίασε ένας γεράκος (γυρω στα 60)..ειχα κατεβασμένο το παραθυρο του συνοδηγου, εσκυψε προς την μεριά εκεινη, κοιταξε τον σκυλακο μου (ενα pag) και χαμογελασε... με κοιταξε στα ματια και με ρωτησε ''εαν θέλω να του δώσω δουλεια'' .. η ολη η εμφανιση του παρεπεμπε σε άστεγο, σε ατομο που ''ελεγες πως θα την παλεψει για αυτή την ημερα;''... με ευγενεια του απάντησα αρνητικά..με ευχαριστησε ψελλιζοντας, ανασήκωσε το σακιδιο που ειχε στην πλάτη του κ συνεχισε τον δρομο του αργα κ σταθερα...που παει κ τι να γυρευει αναρωτηθηκα προς στιγμη.. μ' επιασε μια μελαγχολια, συννεφιασε ο τοπος μεσα μου ενω ο ήλιος μ' έλουζε... στα ματια του ήταν προδηλη η επιθυμια του να 'χε την τυχη του σκυλου..να χε φαί, στεγη, ζεστη.. καποιοι ανθρωποι δεν εχουν ουτε αυτα..ενα αποκουμπι, κατι απ' οπου να πιαστουν.. ηρθε η γυναικα κ ξεκινησαμε..εκατο μετρα παρακατω τον ξαναειδα να καθεται σ' ενα τοιχιο...το ρυτιδιασμενο του προσωπο μαρτυρουσε πολλα, συναισθηματα που δεν λεγονται ουτε με χιλιες λέξεις...μου ρθε αναλαμπη, μου την βαρεσε αμέσως, εκανα αποτομα δεξια, γραπωσα οπως ήταν την σακουλα και βγηκα εξω..τον πλησιασα κ του ειπα αυτα ειναι για σενα..πανω μου να χα άλλα δεκα ευρω...του τα δωσα κ αυτα..του ευχηθηκα να 'ναι καλα κ να 'χει τυχη.. κ ξαναγυρισα στο αμαξι...τον ξανακοιταξα κ συγκινηθηκα...
δεν αξιζει σε κανεναν ανθρωπο να μην μπορει να ζησει σαν ανθρωπος το σημερα... δεν ήταν δειγμα ελεημοσυνης, αλλά θεμα ανθρωπιας.. δεν ειχε την τυχη να εχει δουλεια όπως εγώ αλλά προσφερθηκε για δουλεια, ο,τι τουλαχιστον μπορουσε να προσφερει δηλαδη... τυγχανει να ειμαι δημοσιος υπάλληλος κ να 'χω φιλους ανεργους (με πτυχια και υποχρεωσεις) κ τα χώνω στους συναδελφους μου οταν τους ακουω να λιγοψυχουν κ να ναι μιζεροι με αυτα που παιρνουν...
καθημερινα ολοι μας τα βλεπουμε κ μακαρι να υπήρχε προνοια για τα ατομα αυτα... η εργασια ειναι κοινωνικο αγαθο, δημοσιο πραγμα και ευθυνη της πολιτειας..ευχομαι σε απολυμένους-ανεργους γρηγορη επαγγελματικη (εργασιακη καλυτερα) ανακαμψη και τυχη στη ζωη τους...
αλλά τι αποκρίθηκε ο ίδιος δε μας μετέφερες!
ο ανθρωπος δεν προλαβε να πει τιποτα ή τουλαχιστον δεν τον ακουσα να λεει... με κοιταξε αποσβολωμενα, ισως και να φοβηθηκε ετσι φουριοζος που τον πλησιασα..οταν μπηκα στο αμαξι κ τον ξανακοιταξα φρονώ πως θα χε καταλαβει (απ' το λογοτυπο στην σακουλα) και απλα μου εγνεψε με ενα σπαστο χαμογελο... πιστευω πως με θυμηθηκε ποιος ήμουν, ενας υποψηφιος εργοδοτης..
δεν ξερω και αν εκανα καλα, μπορει να τον εκανα να αισθανθει αβολα ή να έθιξα την περηφάνια του..δεν ξερω, ευχομαι παντως να εξελαβε την κινηση αυτή ως αγνή.. προσωπικα, ηταν μια κινηση τσατιλας-γαμωτου, για την κακοτυχια της ζωή ή την αναλγησια του κρατους που τους εχει περιαγει σε μια δυσμενεια..
η γυναικα μου δεν μιλησε, στο σπιτι της εξηγησα... απλα εκανα αναστροφή για ΑΤΜ της ΕΘΝΙΚΗΣ για εκταμιευση..
η τύχη χτυπάει την πόρτα σου μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή...
Καμια αφορα οταν γυρναω απο τη δουλεια παιρνω φαγητο απο ενα μαγειριο.
Μπαινοντας στο σουπερμαρκετ αφηνω τη σακουλα πανω στο τιμονι του παπιου.
δεν ημουν τοσο γεναιοδωρος οπως ο φιλος απο πανω,που με συγκινησε ιδιαιτερα η κινηση του..
απλα σκεφτομενος αν θα μου παρουν τη σακουλα μεχρι να βγω,συνειδητοποιησα πως για να το κανει καποιος αυτο παει να πει πως δεν εχει να φαει..
και απο τοτε αφηνω παντα τη σακουλα με το φαγητο οποτε μπαινω στο σουπερ μαρκετ.
δεν ειναι κατι αυτο,απλα μετεφερα μια σκεψη μου..
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΦΙΛΕ.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.
ΠΑΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 10ΕΤΙΑ ΓΙΝΑΜΕ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΟΛΟΙ.
ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.
VAMOS ME AMOR
Να είστε όλοι καλά!
Καμία καλή πράξη δεν έχετε να μοιραστείτε μαζί μας?
Όλοι χρειαζόμαστε παραδείγματα και εμψύχωση για να κάνουμε το καλό!
Εγώ τα Χριστούγεννα έδωσα κάποια χρήματα από το υστέρημά μου και μεσολάβησα να λάβει και από κάποιον άλλο μερικά ένα κοντινό μου πρόσωπο για να περάσει τις γιορτές....
Ακόμα δεν ξέρω αν έκανα καλά, αυτό που ξέρω, όμως είναι πως δεν θα ησύχαζα αν δεν έκανα κάτι....
"Qu ils mangent de la brioche"
Αρχικά δημιουργήθηκε από webassasin
Καμια αφορα οταν γυρναω απο τη δουλεια παιρνω φαγητο απο ενα μαγειριο.
Μπαινοντας στο σουπερμαρκετ αφηνω τη σακουλα πανω στο τιμονι του παπιου.
δεν ημουν τοσο γεναιοδωρος οπως ο φιλος απο πανω,που με συγκινησε ιδιαιτερα η κινηση του..
απλα σκεφτομενος αν θα μου παρουν τη σακουλα μεχρι να βγω,συνειδητοποιησα πως για να το κανει καποιος αυτο παει να πει πως δεν εχει να φαει..
και απο τοτε αφηνω παντα τη σακουλα με το φαγητο οποτε μπαινω στο σουπερ μαρκετ.
δεν ειναι κατι αυτο,απλα μετεφερα μια σκεψη μου..
Για ένα παράξενο λόγο, αυτό το κάνω κι εγώ.
Αν πάρει κάποιος τη σακκούλα, χαλάλι του....
"Qu ils mangent de la brioche"
H εταιρεία "ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ" [ΣΗΜ: ίσως η μόνη εταιρεία του είδους που ανήκει 100% σε έλληνες και δεν χρωστάει μία] αγόρασε 9 από τα καταστήματα της υπό πτώχευση εταιρείας " ΑΤΛΑΝΤΙΚ". Αυτό είναι από μόνο του όμορφο, αφού έτσι θα διατηρήσουν την εργασία τους μερικές δεκάδες ανθρώπων. Πιο όμορφο, όμως, είναι ότι η αγοράστρια εταιρεία πλήρωσε τα δεδουλευμένα 4 μηνών που όφειλε στους εργαζόμενους αυτούς ο προηγούμενος εργοδότης τους. Πλλήρωσε και το Δώρο Χριστουγέννων.
Ιδού, λοιπόν, ότι υπάρχουν και επιχειρηματίες που δεν αποσκοπούν στο κέρδος και μόνον. Αυτή η είδηση είναι και συγκινητική. Φαντασθείτε τη χαρά αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους που έκαναν πραγματικά Χριστούγεννα μετά από τέτοιο ζόφο. Αλλά τα βοθροκάναλα δεν έσπευσαν, βεβαίως, να διαδώσουν αυτό το χαρμόσυνο νέο για να μη χαλάσουν την πιάτσα του κ. Δασκαλόπουλου και των Αρχισυνδικαλιστών που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Ας επισκεφτόμαστε του λοιπού, λοιπόν, τον ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ για τα ψώνια μας και ας διαδώσουμε την είδηση να την πληροφορηθούν όλοι οι έλληνες.
eleftheriskepsii.blogspot.com
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση