Ουγγαρία - Σλοβενία

[Bladerunner]

(...)

[Bladerunner]

(Μέσα από το κάστρο δεν έχω πολλές φωτογραφίες εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχαμε με τη φωτογραφική μηχανή. Κατέβηκε κάμποσα σκαλιά η κακομοίρα και πήρε υγρασία ο φακός. Καθαρίστηκε όμως αργότερα.)

Εκεί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα μίνι ντοκιμαντέρ για την ιστορία της περιοχής.

Σύμφωνα με αρχαιολογικές ανακαλύψεις, η περιοχή του κάστρου κατοικείται αδιάλειπτα από το 1200 π.χ.
Τότε χρονολογούνται τα διάφορα ευρήματα αλλά και κτίσματα που βρέθηκαν στην περιοχή.

Η παλαιότερη αναφορά στο κάστρο της Λιουμπλιάνα συναντάται το 1112, σε μια περγαμηνή η οποία βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της Udine στην Ιταλία.

Από τον 17 ο αιώνα και έπειτα το κάστρο έπαψε να είναι σημαντικό. Δεν ήταν κατοικία ευγενή, και ούτε υπήρχε πλέον η ανάγκη οχυρού.
Έτσι, λόγω του υψηλού κόστους συντήρησής του, το κάστρο αφέθηκε στην τύχη του και άρχισε να καταρρέει.


Τον 19 ο αιώνα, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε για φυλακές και στρατιωτικό φρούριο, παύοντας να είναι δημοφιλές στους κατοίκους.

Το 1905 αγοράστηκε από το δήμο Λιουμπλιάνας προκειμένου να γίνει μουσείο. Η ιδέα ποτέ δεν υλοποιήθηκε, κι έτσι ο δήμος αποφάσισε να το παραχωρήσει ως κατοικία σε φτωχές οικογένειες ως τα μέσα του 1960, οπότε και άρχισαν οι εργασίες αναστήλωσής του.

Σήμερα, φιλοξενεί εκθέσεις διάφορων καλλιτεχνών κι ένα μικρό μουσείο.

[Bladerunner]

Η θέα που προσφέρει όμως προς την πόλη είναι μαγευτική.

[Bladerunner]

.

[Bladerunner]

Δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβουμε εκεί κάτω με τα πόδια (ξανά).

[Bladerunner]

Προτιμήσαμε την εύκολη λύση του τελεφερίκ.

Βγάζουμε τα εισιτήρια και πάμε προς τις μπάρες στην είσοδο επιβίβασης. Τα βάζουμε στη σχισμή του ακυρωτικού μηχανήματος… τίποτα. Ούτε μπιπ, ούτε κανά λαμπάκι, ούτε οι μπάρες να κουνιούνται.
Δοκιμάζουμε σε άλλο μηχάνημα… τίποτα.
Κοιτάμε δεξιά αριστερά για βοήθεια, κανείς.

- Ρε λες να πηδήξουμε;
- Κι αν μας δουν; Ρεζίλι.

Τελικά, καταλάβαμε ότι στεκόμασταν στην έξοδο αποβίβασης! Αλλάξαμε «αποβάθρα» και καταφέραμε να κατέβουμε.

[Bladerunner]

Μπορείτε να μου πείτε πώς ήξερε το μηχάνημα προς τα πού θέλαμε να πάμε; Από τα εισιτήρια ίσως θα μου πείτε.

Ξαναρωτώ: Εφόσον δεν σου επιτρέπεται η είσοδος στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί είχε σχισμή ακύρωσης; Ε;

Για να γελάνε οι Σλοβένοι με τους τουρίστες λέω.

[Bladerunner]

Τέλος πάντων, αφού κατεβήκαμε από το λόφο, αρχίσαμε να περπατάμε πίσω προς το ξενοδοχείο.

[Bladerunner]

Καθώς περπατούσα πρόσεχα τα πρόσωπα και τις κινήσεις των κατοίκων. Πρόδιδαν χαλαρότητα. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που βιαζόντουσαν.

Οι περισσότεροι κινιόντουσαν νωχελικά σχεδόν, χαιρετώντας όποιον γνωστό συναντούσαν.

Αυτό οι πεζοί.

Διότι οι ποδηλάτες πηγαίνανε σφαίρα!
Περνάγανε ανάμεσα από τον κόσμο κάνοντας ζιγκ-ζαγκ, χωρίς να ακούγονται καθόλου. Οι Σλοβένοι το αγαπάνε το ποδήλατο.

Ειδικά στο κέντρο της Λιουμπλιάνα, περισσότερα είναι τα ποδήλατα παρά τα αυτοκίνητα. Και αναφέρομαι για το χειμώνα έτσι; Με μέση θερμοκρασία όταν ήμασταν εκεί στους 1-2 βαθμούς κελσίου!

Αυτά σκεφτόμουν όταν σε μια στροφή του δρόμου αντίκρισα αυτό:

[Bladerunner]

Δε ξέρω ποιος το φιλοτέχνησε ούτε το πότε. Δε ξέρω τι συμβολίζει. Δε με νοιάζει.
Βλέπω έναν άντρα που τρέχει και κρύβει το πρόσωπό του. Να το προφυλάξει; Από τι; Ή μήπως δε μπορεί να αντέξει τη φρίκη κάποιας συμφοράς; Πολέμου ίσως.
Βλέπω μια γυναίκα να κοιτάζει προς τον ουρανό και να ουρλιάζει από οδύνη. Στην αγκαλιά της νομίζω πως κρατάει ένα μωρό. Που ίσως να είναι νεκρό.

Είκοσι μέτρα παρακάτω, το άκρως αντίθετο. Η κεντρική αγορά. Πολύχρωμη και πολυποίκιλτη.
Μπορείς να αγοράσεις ό,τι θέλεις.
Από φρέσκα λαχανικά, φρούτα, λουλούδια, ξύλινα δώρα, βιβλία, τα πάντα.

[Bladerunner]

Στη βόρεια πλευρά της αγοράς, παράλληλα με τον Λιουμπλάνιτσα ποταμό, είναι η σκεπαστή αγορά του Plecnik (που σχεδίασε και το τριπλό γεφύρι)

[Bladerunner]

Εδώ θα αγοράσουμε κυρίως είδη δώρων και οικιακής χρήσης.
Οι πωλητές ευγενέστατοι και μιλάνε αρκετά καλά αγγλικά.

[Bladerunner]

Περνώντας πάνω από την τριπλή γέφυρα ξανά προς την πλατεία Preseren, σα να άκουγα τη μελωδία που παράγει το όνομα της αγαπημένης του ποιητή.
Μου φαίνεται πως ακουγόταν απ΄ αυτό το μπαλκονάκι στην πίσω μεριά της σκεπαστής αγοράς.


«(…)Της μουσικής που χαρμόσυνα παίζει – το όνομά σου.(…)»

[Bladerunner]

Είχε φτάσει η ώρα για τον αναγκαίο πλέον μεσημεριανό espresso. Τι καλύτερο από το να τον πιούμε πλάι στη κοίτη του ποταμιού;
(Που επιτρέπεται και το τσιγάρο…)

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα διακρίνεται δεξιά τα σκαλάκια που σε κατεβάζουν κάτω.

[Bladerunner]

Εφόσον πήραμε ενέργεια, και ήταν ακόμη νωρίς, είπαμε να πεταχτούμε με το αυτοκίνητο 50 χιλιόμετρα βορειότερα.
Στο χειμερινό παραθεριστικό κέντρο της Σλοβενίας, στη λίμνη Bled.

Μα γιατί χαζολογάμε ακόμα; Πίσω προς το ξενοδοχείο λοιπόν.