Ουγγαρία - Σλοβενία

[Bladerunner]

Για φαγητό, θα πηγαίναμε σε μια μικρή μεσαιωνική πόλη κοντά μας, στη Radovljica.

Είχαμε διαβάσει σ’ ένα ταξιδιωτικό για μια καταπληκτική ταβέρνα. Τα μόνα στοιχεία που είχαμε γι’ αυτή, ήταν ότι έχει θέα προς τις Άλπεις, και ότι στο υπόγειό της υπάρχει ένα επισκέψιμο εργαστήριο που φτιάχνουν ginger breads.
Τίποτα άλλο. Ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση.

Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, παρκάραμε και αρχίσαμε να κοιτάμε τα μαγαζιά που «βλέπανε» Άλπεις. Δε μπορεί… Κάποιο από αυτά θα είχε ταμπέλα «Ginger Breads»!

Παπάρια.

- Ρε συ Αντώνη… Δημήτρη… Δε ρωτάτε κανέναν;
- Και τι να τους ρωτήσουμε; Αφού δεν ξέρουμε πως το λένε το μαγαζί. Κι έπειτα, σιγά μη μιλάνε Αγγλικά εδώ πάνω.

Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε. Η θερμοκρασία είχε πέσει στους -8 και δε μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε από την παγωνιά. Ειλικρινά. Ειδικά οι δίφθογγοι βγαίνανε ψευδοί.

Κόσμος έξω, ελάχιστος.
Κάποια στιγμή, στο δεύτερο ή τρίτο γύρο που κάναμε και ενώ οι υπόλοιποι της παρέας είχαν απομακρυνθεί, βλέπω μια κοπέλα πάνω σ΄ ένα ποδήλατο!
Της κάνω νόημα και σταματάει.

- Excuse me… Do you speak English?
- Yes. (και σπάει και χαμόγελο)
- Hi. We’re looking for a restaurant that is also a small… (πως διάολο λέγεται η βιοτεχνία στα Αγγλικά

Small… (factory? Όχι… μαλακία)
Small… (industry? Ναι σιγά μη φτιάχνουν κι αεροπλάνα)

(Εν τω μεταξύ να ψευδίζω κιόλας έτσι

(Το βρήκα!)

They make COOOKIES!!!!!

Η κοπέλα μόνο που δεν έπεσε από τα γέλια!

- Ginger breads you mean. Look.

Και με κατατόπισε ακριβέστατα και μάλιστα σε άψογα Αγγλικά.

[Bladerunner]

Το εστιατόριο ήταν χωμένο σ΄ ένα αδιέξοδο και ίσα που μπορούσες να διακρίνεις λίγο από Άλπεις από ένα και μόνο παράθυρο. Πού την είδε τη θέα ο μάγκας;

Η διακόσμησή του, βασιζόταν σε αντικείμενα παλαιότερων εποχών, και το προσωπικό ήταν ντυμένο με κάτι περίεργες στολές. Για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, το μαγαζί φλέρταρε με τα όρια του κιτς.

- Λες να ΄ναι μαλακία;
- Θα δούμε. Με τόσο κρύο δεν ξαναβγαίνουμε έξω. Κάτι θα βρούμε να φάμε.

Παιδιά, φάγαμε τον αγλέουρα! Πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά
δ ι α σ κ έ δ α ζ α με γεύσεις.

Ευκαιρία να πω, ότι ο Αντώνης, φίλος – κουμπάρος και συνοδοιπόρος, είναι σεφ με μπόλικες διακρίσεις και επίσημος κριτής σε διαγωνισμούς μαγειρικής. Διδάσκει κιόλας σε κρατικές αλλά και ιδιωτικές σχολές.

Κι εκείνος, είχε μείνει ενθουσιασμένος από το φαγητό. Κάθε φορά που ερχόταν ένα πιάτο στο τραπέζι, πρώτα θα το φωτογράφιζε και μετά μας άφηνε να φάμε!

Αν πάτε, μη παραλείψετε να παραγγείλετε κολοκυθόσουπα. Τη σερβίρουν μέσα σε μεγάλη κολοκύθα και είναι πεντανόστιμη. Όλα του τα πιάτα ήταν τέλεια.

Εκτός από τα γλυκά.

Δεν μπορώ να βρω λέξη να περιγράψω τα γλυκά τους. Παγωτό μέσα σε σκαμμένη καρύδα, άλλο παγωτό μέσα σε πράσινο μήλο, κάτι άλλα περίεργα σε ζύμη. Μας εξηγούσε ο Αντώνης τι ήταν, αλλά εγώ δεν άκουγα. Είχα κλείσει τα μάτια και έγλυφα το κουτάλι.

Είχαμε πιει δυο μπουκάλια κρασί, μας κεράσανε κι ένα τοπικό λικέρ, την ψιλο-ακούσαμε.

Πάω προς τα έξω με τον άλλον καπνιστή της παρέας, τη Νατάσσα, για τσιγάρο.




Μας βλέπει ο σερβιτόρος, ο οποίος ήταν ευγενέστατος και πάντα χαμογελαστός.

- Smoke?
- Yes.
- Too cold outside. Come.

Μας οδηγεί στην πίσω αίθουσα η οποία ήταν άδεια. Μας έφερε τασάκι και από άλλο ένα λικεράκι.

- Here! Power!!

Δε περνάνε μερικά λεπτά κι έρχεται ο ιδιοκτήτης. Μας ρωτάει χαμογελαστός αν περνάμε καλά και πως μας φάνηκε το φαγητό.

- Absolute magic! Give our congratulations to the chef. And to your waiter. Very kind and pleasant.
- Where are you coming from?
- Greece. Athens and Crete.
- Wow! «Εφ-κα-ρι-τώ πολύ»

Είχε έρθει διακοπές το καλοκαίρι Ελλάδα. Εδώ ήθελα να του πω «όχι, εμείς ευχαριστούμε πολύ». Το «ευχαριστώ» στα Σλοβένικα είναι «havla». Του λέω λοιπόν:

- Kavla.

No, no… Vlaka!

NO, NO, HAVLA!!!

To τι έγινε… Η Νατάσσα είχε πέσει κάτω και κυλιόταν από τα γέλια, εγώ είχα κοκκινίσει περισσότερο κι από παντζάρι, και ο καψερός ο ιδιοκτήτης κοίταγε μια τη Νατάσσα και μια εμένα, προσπαθώντας να καταλάβει το αστείο.

Ευτυχώς γέλαγε κι εκείνος.

Λοιπόν: Το μαγαζί λέγεται Lectar. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας από ΄κει, μη παραλείψετε να το επισκεφτείτε.

Το καλύτερο; Για τρεις σούπες, τρεις σαλάτες, τέσσερα κυρίως, δυο τεράστια πιάτα με γλυκά, δυο μπουκάλια κρασί, ένα αναψυκτικό και νερό, δώσαμε 114 ευρώ. Στην Ουγγαρία θα θέλαμε 60% παραπάνω. Κι όχι γι΄ αυτή την ποιότητα.
Επιστροφή στη βάση μας.

[Bladerunner]

Είχαμε περάσει μια τόσο όμορφη μέρα, που δε μας έκανε καρδιά να την τελειώσουμε.
Ένας νυκτερινός περίπατος στη Λιουμπλιάνα ήταν ότι πρέπει για το κλείσιμο.
Να χωνέψουμε κιόλας.

Θα μας κάνετε παρέα;

[Bladerunner]

.

[Bladerunner]

(...)

[Bladerunner]

...

[Bladerunner]

Να μη έχω ένα τρίποδο μαζί μου…

[Bladerunner]

Όπως είχαμε διαβάσει ως «must see» για τη λίμνη Bled, έτσι είχαμε διαβάσει τα καλύτερα για το σπήλαιο Postojna, καμιά 50αριά χιλιόμετρα νοτιο-δυτικά της Λιουμπλιάνα.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο σπήλαιο της χώρας, και ενός από τα ομορφότερα του κόσμου, όπως μας είπε η ξεναγός.
Έχει μήκος 21 χιλιόμετρα και φτάνει σε βάθος τα 115μ.

Το μήκος της επισκέψιμης διαδρομής είναι 5300 μέτρα, το μεγαλύτερο στον κόσμο ανοικτό προς το κοινό.

Το σπήλαιο πρωτο-περιγράφηκε το 17ο αιώνα από τον Σλοβένο ευγενή Johann Valvasor.
To 1818, ανακαλύφθηκε τυχαία άλλο ένα κομμάτι του σπηλαίου από έναν ντόπιο οδηγό, ο οποίος είχε πάει για να ξεναγήσει τον πρώτο αυτοκράτορα της Αυστρίας.
Το σπήλαιο άνοιξε την πύλη του για το κοινό το 1819!

Οι άνθρωποι είναι αλλού λέμε.

Το 1884, ηλεκτροφωτίστηκε η διαδρομή. Ναι. Το 1884. Πριν ακόμα κι από τη Λιουμπλιάνα!

Εδώ ρε σεις, βάλανε το 1872 ράγες κατά μήκος της διαδρομής, για να μεταφέρει τραινάκι τους τουρίστες! Βέβαια, στην αρχή το τραινάκι απευθυνόταν στους αρκετά πλούσιους, διότι υπήρχαν εργάτες που σπρώχνανε τα βαγόνια.

Στις αρχές του 20ου αιώνα βάλανε μηχανή που τράβαγε τα βαγόνια, η οποία μετά το 1945 έγινε ηλεκτρική.

Εδώ περιμένουμε το …τραίνο.

[Bladerunner]

Το σπήλαιο είναι εντυπωσιακό μεν, σε πιάνει ένα ψιλο-δέος με το μέγεθός του, αλλά μέχρι …εκεί.

[Bladerunner]

Σταλαγμίτες και σταλακτίτες έχω ξαναδεί. Και με 22 ευρώ ανά άτομο που είχε το εισιτήριο…
Έμπαινα στο βαρκάκι στο σπήλαιο Δυρού, και κέρναγα σουβλάκια με μπύρες μέχρι και τον βαρκάρη!

Δε ξέρω… Ίσως επειδή ήταν η τελευταία μας μέρα ήμουν λίγο γκρινιάρης.

Όταν βγήκαμε έξω, ο καιρός είχε κλείσει τελείως και ψιλο-χιόνιζε.

[Bladerunner]

Τα παιδιά θέλανε πάρα πολύ να δούνε τη Βενετία. Δεν έχουν πάει, και όπως την είδανε από το πλοίο που ερχόμασταν, τους άρεσε για να την επισκεφτούνε.

Επειδή έπεφτε λίγο μακριά για μονοήμερη και ο χρόνος ήταν περιορισμένος πλέον, σκεφτήκαμε την Τεργέστη. Ιταλία είναι κι εκεί… Μισή ώρα δρόμος… «Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη Βενετία» είχε διαβάσει ο Αντώνης… Πάμε!


Λιμάνι!

[Bladerunner]

Μυρωδιά από θάλασσα.
Και σκουτεράκια. Πολλά σκουτεράκια!

Τώρα συνειδητοποίησα, ότι εδώ και μια βδομάδα το μόνο μηχανάκι που είχα δει, ήταν ενός πιτσαδόρου στη Βουδαπέστη.

Παρόλο που μυρίζαμε θάλασσα επιτέλους, η διάθεση όλων είχε πάρει την κατηφόρα. Δεν είχαμε όρεξη για άλλες ανακαλύψεις. Όχι εδώ τουλάχιστον.

Συρθήκαμε ως τη κεντρική πλατεία Unita d’ Italia που είναι και το δημαρχείο της Τεργέστης.

[Bladerunner]

Κάναμε ένα πολύ μικρό περίπατο στους γύρω της πλατείας δρόμους,

[Bladerunner]

…ήπιαμε έναν χάλια espresso σχεδόν στο πόδι…

…κοιταχτήκαμε, και έτσι σιωπηλά πήραμε την απόφαση να φύγουμε.

Να επιστρέψουμε πίσω. Στην «πολυαγαπημένη». Στη Λιουμπλιάνα.

[Bladerunner]

Αργά το απόγευμα μας βρίσκει να τρώμε στο ίδιο Ιταλικό bistro που φάγαμε το πρώτο βράδυ.
Λέγεται Dvor ή κάπως έτσι, και είναι σ΄ ένα στενάκι πολύ κοντά στην τριπλή γέφυρα. Αν βρεθείτε στα μέρη, αναζητήστε το. Έχει την καλύτερη πίτσα που έχω φάει. Και οι τιμές του λογικότατες.

Κατόπιν, πήγαμε για ένα τελευταίο ποτό στο ίδιο μπαράκι που μας φιλοξένησε όλες τις νύκτες της Λιουμπλιάνα.
Γιατί πηγαίναμε συνέχεια στο ίδιο;

Διότι ήταν το μόνο που βρίσκαμε τραπέζι! Έπαιζε και πάρα πολύ καλή μουσική. Χαλαρωτική τζαζ και κάποια soul κομμάτια. Ποτά, 4 ευρώ το ουίσκι, 5 το bourbon. Και σέρβιρε και δωρεάν νερό! Ο κόσμος; Νεαρές παρέες αλλά και μεγαλύτεροι. Νορμάλ και ήσυχος.

Για τσιγάρο όμως… Έξω. Έκανες χάζι και τα πιτσιρίκια…

Το πρώτο βράδυ που πήγαμε, μας έκανε εντύπωση ο τρόπος που μας κοιτούσαν αλλά και η ιδιαίτερη φιλικότητα του σερβιτόρου.
Το δεύτερο, έπαψαν να μας κοιτάνε περίεργα και ο σερβιτόρος ήταν πιο φιλικός ακόμα. Εκείνος μου έμαθε το «hvala».

Σήμερα, τελευταίο βράδυ, ο σερβιτόρος μόνο που δε μας φίλησε!

Μετά ανακάλυψα – σ΄ ένα διαφημιστικό φυλλάδιο του ξενοδοχείου – ότι το συγκεκριμένο μαγαζί είναι «φιλικό προς του gay», και ότι χρησιμοποιείται ο χώρος από τους ομοφυλόφιλους για διάφορες ομιλίες κλπ.
Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν.
Χωρίς πλάκα, το μαγαζί είναι καλό και δεν αισθανθήκαμε άβολα ούτε στιγμή.