GR2CZ - Father's report

[liberec]

Regensburg με τα τούνελ περνάμε γρήγορα, όμως και παρακάμπτουμε το Μόναχο, δίπλα από την Allienz Arena κατά τις δέκα η ώρα. Πάμε προς Salzburg. Πάντα μου άρεσε ο δρόμος Lofer - Zell Am See. Σε πάει πρώτα από δάση με στροφιλίκι και μετά από καλό μεγάλο επαρχιακό δρόμο στην κοιλάδα, κατά μήκος ενός ποταμού. Οι στροφές ανοικτές, άνετα πας με 110 και προλαβαίνεις να απολαμβάνεις και την φύση και την οδήγηση. Πάντα με εντυπωσιάζει, πώς είναι στις Άλπεις η πεδιάδα ίσια σαν από αλφάδι και μετά ξαφνικά αρχίζει πάλι το βουνό. Πολύ απότομη αλλαγή. Αυτό θαυμάζω και σήμερα. Η μοναδική εξήγηση για μένα είναι καθίζηση, αλλιώς δεν εξηγείται. Κάποτε ήταν απότομες χαράδρες, απότομες μέχρι κάτω, απλά συμπληρώθηκαν με καθίζηση, είτε κάτω από το νερό είτε πάνω, δεν έχει σημασία. Τεσπα, είναι ωραία να οδηγείς εκεί. Περνάμε το Zell Am See και σταματάμε εκεί για τσιγάρο. Εξηγώ στον Νίκο ό,τι ξέρω για αυτό το ιδιαίτερο καλοκαιρινό-χειμερινό θέρετρο και πάμε ακόμα στο κοντινό Kaprun, να του δείξω πώς είναι χειμερινό κέντρο για σκι το καλοκαίρι και που έμεινα ένα εξάμηνο πριν για σκι. Μπαίνουμε στον ΓρόσΓκλοκνερ ΨηλοΑλπικόΔρομο, εννοώ το GrossGlockner HochAlpenStrasse. Νίκος ενθουσιάζεται με όλο το κόνσεπτ, τα χαιρετίσματα των μοτοσικλετιστών όλων των ειδών μηχανών και όλων των εθνών, show, happening, σημαίες. Καθόμαστε λίγο κάτω και τσιμπάμε κάτι σνίτζελ που μας έδωσε μαμά με το ζόρι. Εδώ ταιριάζουν, σνίτσελ με Αυστρία πάει. Ποτέ δεν θέλω να τα κουβαλάω, πάντα με καταφέρνει με το ζόρι, πάντα τελικά θα χρειαστούν. Ενισχυμένοι κατά σνίτσελ ξεκινάμε για επάνω. Κάτω είναι αέρας και σχετική ψύχρα, όταν κοιτάς ψηλά, εκεί έχει κατά καιρούς μαύρα σύννεφα και πολύ αέρα. Ρωτάμε ένα Άγγλο, που μόλις κατέβηκε από την άλλη μεριά, πώς είναι επάνω, φυσάει μήπως κάπου επικίνδυνα? Σηκώνει όμως αντίχειρα και ξεκινάμε. Αυτή την εποχή δεν έχει την κίνηση του καλοκαιριού, με ορδές αναβατών όλων των λογιών. Τώρα έρχονται οι πιστοί, οι ορθόδοξοι λάτρεις μηχανών. Και ενώ ξαπλώνουν λιγότερο, είναι ταχύτεροι και ταπεινότεροι.

[liberec]

Ανεβαίνουμε σβέλτα, το διασκεδάζουμε. Ο Νίκος μου φτάνει άνετα, ακόμα όταν πιέζομαι. Κερδίζω μόνο στην έξοδο, αλλά πιθανόν να στύβω το γκάζι εκεί λίγο παραπάνω από αυτόν ή με βοηθάει η κλιμάκωση στο εξάρι κιβώτιο. Ότι κέρδισα μέσα σε εικοσαετία εγώ με κόπο και κίνδυνο, αυτός το κατέχει μέσα σε λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα? Είναι δυνατόν? Το θεωρώ αδικία! Από την άλλη, με ικανοποιεί, με κάνει περήφανο. Όπως λέω, το απολαμβάνουμε πάντως. Η ήρεμη δύναμη του μποξέρ είναι εδώ. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς φανφάρες και επιγραφές, απλά GS! Η ροπή είναι φανταστική και πάντα παρούσα, όταν η ανηφόρα είναι απότομη και έχεις φορτωμένο τριβάλιτσο γουρούνι.

[liberec]

Κάνουμε τις απαραίτητες στάσεις στα κλασικά σημεία για φωτογραφίες. Στην κάθοδο στην νότια πλευρά σταματάμε στο Reinthal στο ίδιο μαγαζί για καφέ, όπως πριν τριετία, όταν ήμασταν εδώ με την Ελπίδα και νέα τότε μπέμπα. Περιμέναμε τότε λίγο να ηρεμήσει η δυνατή βροχή. Φέτος είμαστε πιο τυχεροί, όλο το περάσαμε χωρίς αδιάβροχα.

[liberec]

...

[liberec]

.,__

[liberec]

Είμαστε στο Lienz, είναι περίπου τέσσερεις, πέντε η ώρα και πάλι κλείνουμε δωδεκάωρο στην σέλα. Είμαστε όμως ευτυχισμένοι, που μας βγήκαν ευνοϊκά τα πράγματα. Έχουμε όρεξη για επόμενες προκλήσεις! Για αυτό ορίζουμε ως επόμενο στόχο το ιταλικό Udine. Και αυτό διότι για να πας, πρέπει να περάσεις άλλο ένα πάσο, το οποίο είναι λιγότερο γνωστό αλλά πολύ πιο δύσκολο τεχνικά, με μικρούς στενούς δρόμους και απότομες φουρκέτες. Λέγεται PloeckenPass, είναι ο Β110 δρόμος, που ενώνει το αυστριακό Mauthen και το ιταλικό Tolmezzo. Είχαμε μία μαύρη βουλίτσα στην ψυχή, ένα χρέος, το πάσο στην Ρουμανία, το Bihor.Καιρός λοιπόν να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Το θυμάστε ακόμα? Είναι πολύ πίσω πια, πολύ παλιά. Καμιά εβδομάδα θα είναι! Το πάσο μας πήρε παραπάνω χρόνο από το προηγούμενο, το Tolmezzo το πλησιάζουμε με σχεδόν σούρουπο. Λίγο πριν το Udine αρχίζει autostrada, στην πόλη ούτε μπήκαμε. Το πιο αισιόδοξο σενάριο το κάναμε πραγματικότητα. Όταν έκανα σχέδια, δεν ήξερα καθόλου, μήπως είναι παράτολμο. Μέσα σε μία μέρα να βάλεις πολλά χιλιόμετρα και να ενσωματώσεις και δύσκολα πάσα? Και όμως, με νωρίς το ξύπνημα και καλό κέφι και ρυθμό κόβεις να χιλιόμετρα γρήγορα. Και ο μικρός προσθέτει και άλλες προπονητικές μονάδες, και άλλα χιλιόμετρα πείρας.

[liberec]

Σταματάμε κάπου εκεί μετά το Udine σε autogril για βενζίνη αλλά και το καλό το εσπρέσο. Αισθανόμαστε δυνατοί. Ο Νίκος με μεγάλη περηφάνια ανακοινώνει, ότι μόλις καταρρίψαμε χιλιάρα.
Του απαντώ με ψυχρολουσία, ότι το οδόμετρό του κλέβει, όπως κάθε οδόμετρο και ότι με βάση το GPS κάναμε "μόλις" 980χλμ.


"Αυτό έλεγα να σου προτείνω μπαμπά, να πάμε μέχρι την Βενετία, εγώ αισθάνομαι σούπερ, εσύ πως είσαι, τι λές?"


Η πρώτη χιλιάρα είναι για κάθε μηχανόβιο ένα φράγμα, του αλλάζει διάσταση. Πριν το ταξίδι μία 200άρα, μία Λαμία την είχε για σεβαστή εκδρομή. Τώρα, από τον άθλο του Βουκουρεστίου μιλάμε με 500 επάνω, 750 προς τα αριστερά, 900 ίσια, 650 σε ανηφόρα και παρόμοια, σαν να είναι ένα τίποτε. Μιλάμε με άλλο νόημα πια για μεγάλη μέρα.



"Welcome to Iron Butts, my boy!"

[liberec]

Εγώ συμφωνώ με κάθε βρώμικη μοτοπρόταση, άρα αποφασίστηκε. Αλλά απορώ, από ποιόν τα πήρε το παιδί? Μάλλον από την γιαγιά του..

[liberec]

Στο δρόμο για Βενετία υπάρχουν εναλλαγές μεταξύ του βρέχει - ψιχαλίζει. Στην αρχή περνάμε μερικές βροχές στο έτσι, αργότερα αναγκαζόμαστε να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Στις εννέα είμαστε στο Mestre, για να βρούμε κάποιο ξενοδοχειάκι και να πάμε για καλό βραδινό μέσα στην Βενετία, όπως άρμοζε να γιορτάσουμε την πρώτη χιλιάρα. Αλλά όλα τα ξενοδοχεία ή γεμάτα ή πανάκριβα. Όταν τα δοκιμάσαμε όλα [χαρά του GPS και ΡΟΙ] και το μοναδικό ήταν με 140 Ευρώ, αρνηθήκαμε. Τα χίλια εκατό χιλιόμετρα τα είχαμε ήδη. Αλλά όχι και βραδιάτικα να μας πιάνουν κότσους [τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία δεν ήταν για τέτοιες τιμές, απλά ήθελαν φανερά να εκμεταλλευτούν την βροχή και την πιθανή μας ανάγκη. Αποφασίζουμε καλύτερα να πάμε παρακάτω για Αγκώνα και κάπου κα΄τι θα βρεθεί. Τότε ακριβώς θυμάμαι, ότι έχει και μερικά campanile και στην Ιταλία. Είναι η αγαπημένη μου σειρά, με κύριο δίκτυο στην Γαλλία. Φτηνό, στην έξοδο ή είσοδο της πόλης, καθαρό, δικό του ασφαλές πάρκιν και ότι πρέπει για έναν ταξιδιώτη. Θυμάμαι, ότι μία φορά χάζευα σπίτι χάρτες και κοιτούσα, που αλλού έχει. Στην Ιταλία ελάχιστα, κυρίως στα σύνορα με την Γαλλία, δηλαδή περιοχή Genova, San Remo, εκεί. Αλλά ένα δεν πρέπει να έχουν νομίζω και κάπου εδώ? Το ψάχνω στο GPS και είχα δίκιο. Στην Padova, έχει ένα. Το βάζω στο θαυματουργό μηχάνημα και ορίστε μας: 24,2 χλμ., δηλαδή ούτε ένα αποτσίγαρο δρόμος. Το λέω στον μικρό και φυσικά συμφωνεί. Με τον μεγάλο δρόμο που ενώνει τις δύο πόλεις ήμασταν σε δέκα λεπτά μπροστά στο ξενοδοχείο.

[liberec]

Παρκάρουμε μπροστά στην ρεσεψιόν και κλείνω δίκλινο. Αφήνω το διαβατήριο και ρωτάω για το πιο καλό μαγαζί ιταλικό εγώ γύρω. Μου κάνει ένα σχεδιάγραμμα. Τα φοβάμαι αυτά, έχω τις εμπειρίες από την Ρουμανία. Μου γράφει όμως και διεύθυνση ακριβώς. Η ώρα πάει δέκα, άρα φεύγουμε για φαγητό όπως είμαστε, δεν θέλουμε να ρισκάρουμε να κλείσει η κουζίνα ή άλλη φυσική καταστροφή. Με τα αδιάβροχα επάνω μας, εξάλλου ακόμα βρέχει πολύ, με τις φορτωμένες μας μηχανές. Η πιτσαρία είναι στα τρία χιλιόμετρα, στην διπλανή περιοχή. Παρά την βόρια Ιταλία έχει γεμάτο στις δέκα το βράδυ, κάτι που λέει, ότι η δεσποινίς δεν έλεγε ψέματα. Έχουν πολύ καλή σκούρα μπίρα με μαγιά και με αυτό ξεκινάμε. Παραγγέλνουμε και συνοψίζουμε την ημέρα. Ενδιάμεσα κάποιος από δίπλα μας ρωτάει από είμαστε, που πάμε. Του εξηγούμε. Μάλλον δεν το κατάλαβε ή φοβήθηκε να καταλάβει. Από βόρεια Τσεχία, λέμε. Ναι σήμερα. Ναι σήμερα από το πρωί! Και αν του λέγαμε και για τα πάσα, κινδυνεύαμε να πας πετάξει τα σπαγγέτι στο κεφάλι μας. Το φαγητό ήταν απλά εξαίσιο. Ευχαριστηθήκαμε πολύ. Ήπιαμε από δύο μπίρες. Αλλά ποιος τώρα οδηγεί πίσω, ποιος ανεβάζει τσάντες, ποιος κάνει ντους? Τελικά τα διεκπεραιώσαμε πιο εύκολα από το αναμενόμενο.
Στα κρεβάτια πέσαμε νεκροί.
Ημ χιλιάρα λες? Και με στροφιλίκια?
Καλό

[liberec]

.,.

[liberec]

.,.,

[liberec]

ΗΜΕΡΑ ΕΝΑΤΗ - ΣΑΒΒΑΤΟ

Από το πρωί ψιχαλίζει, τον καφέ τον πίνουμε έξω, μαζί με τις μηχανές, για να καπνίζουμε. Ξεκινάμε αναγκαστικά με αδιάβροχα.


Το μόνο που μπορώ να αναφέρω για το δρόμο Padova - Ancona είναι:
"στην διάρκεια της υπηρεσίας μου δεν συνέβη κάτι το περίεργο"

εκτός από το θαυμάσιο εσπρέσο, που είναι ο καταπληκτικότερος καφές στα ταξίδια, μάλλον κυρίως, διότι απλά είναι στα ταξίδια

Βγάζουμε αδιάβροχα και συνεχίζουμε το staccato: autostrada - autogril
Στο πλοίο, που είναι αρκετά άδειο δεν επενδύουμε σε καμπίνα. Τα χρήματα είναι στις βαλίτσες, βαθιά στην κοιλιά του πλοίου, εμείς αράζουμε στην άδεια καφετέρια, στο ακριανό τραπεζάκι, που έχει και ρεύμα. Ανοίγουμε τους υπνόσακους, λίγο το iPhone, λίγο το λάπτοπ και πολύ ύπνο. Πέρασε γρήγορα και εύκολα.

[liberec]

...

[liberec]

Padova - Ancona