Ας τα πάρουμε από την αρχή..
Είμαι 30, παντρεμένος εδώ και 3 χρόνια με τη γυναίκα της ζωής μου (το εννοώ).
Περίπου 20 χρόνια πριν, μου καρφώθηκε το μικρόβιο της μηχανής. Προφανώς άτομο με περισσότερες αναστολές από τους περισσότερους εδώ, ανέβαλα διαρκώς την αγορά της αγαπημένης μου μηχανής (ΧΤ '89) για τους γνωστούς σε όλους λόγους (γονείς, περιβάλλον + κάποιοι φίλοι).
Γνώρισα την γυναίκα μου, έμαθε το όνειρό μου και προθυμοποιήθηκε να συμβάλλει σχεδόν εξ' ολοκλήρου ώστε να την αποκτήσω. Για μια ακόμα φορά ανέβαλα την πραγματοποίηση του ονείρου (δεν ήθελα να την βάλω να ξοδέψει για μένα τόσα πολλά + ήθελα αυτό που ήταν καημός χρόνων να το αποκτήσω μόνος μου). Παντρευτήκαμε και τελικά μετά από 2 χρόνια (2004) και με την αφορμή ότι ένας φίλος που έφευγε για Αγγλία "σκότωνε" το ΧΤ του (άλλο μοντέλο από το "δικό μου") και μετά από τεράστια προσπάθεια και απίστευτες διαβεβαιώσεις (θα προσέχω κτλ...) κατάφερα να αποκτήσω όχι το ΧΤ αλλά ένα ΑΧ-1 για να μπορείι στο μέλλον και η ίδια να την οδηγεί (στο πάρα πολύ μακρινό μέλλον).
Όλα ωραία και καλά, εγώ έχω γίνει ο πιο ευτυχισμένος κάτοχος 2κυκλου, έχω βάλει στόχο πλέον όχι το ΧΤ αλλά ένα Dakar και ζω τη νιρβάνα μου..
Το Σάββατο λοιπόν (για να έρθουμε και στο κυρίως θέμα) την ώρα του πρωινού χουχουλιάσματος ξεκινήσαμε μία συζήτηση για τη μοτο που τελικά κατάληξε σε τρελά κλάματα από μέρους της και εναλλαγές θλίψης, θυμού από μένα. Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι η καλή μου φοβάται υπερβολικά την όλη φάση, ανησυχεί καθημερινά για το αν θα γυρίσω ολόκληρος σπίτι και γενικά υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με το να φανταστεί τη ζωή μας με μηχανή..
Επέμενε πως την μηχανή συμφωνήσαμε (??) να την πάρουμε για ένα σχετικά μικρό διάστημα(2-3 χρόνια) μέχρι να μου φύγει η καύλα, πως της είχα πει(ισχύει) ότι δεν θα την χρησιμοποιώ καθημερινά κ.λ.π.
Εγώ από την μεριά μου προσπαθούσα να την πείσω ότι οδηγώ πολύ υπεύθυνα(ισχύει), έχω φύγει από την φάση της επικίνδυνης οδήγησης(ισχύει) και γενικά αν την πουλήσω τώρα νοιώθω ότι θα μείνω μισός..
Τελικά η κουβέντα τελείωσε με τους 2 μας εξουθενωμένους αγκαλιά και μιά υπόσχεση από μέρους μου για μείωση της χρήσης της μοτο.
Το θέμα είναι λοιπόν τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Πως (αν) ξεπερνώνται αυτές οι κρίσεις;
Σας παρακαλώ πολύ πείτε μου τις απόψεις σας μπας και βγάλω καμιά άκρη