Ο Νικήτας..
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι στα νιάτα μας περάσαμε το στάδιο "του σβούρου", έτσι το λέγαμε εμείς εδώ. Σε μια ηλικία ανάμεσα στα 15 με 20κάτι δηλαδή που είτε είχαμε, είτε ονειρευόμασταν κάποιο δίτροχο.. μαλακία είπα αφού ακόμα κι αν είχαμε όλο και κάτι διαφορετικό βλέπαμε στον ύπνο μας.
Όμως τα όνειρα κάποιων ήταν πολύ πιο δυνατά, χίλιες φορές πιο έντονα από κάποιων άλλων κι αυτό δεν είχε να κάνει με το αν υπήρχε "κάποια" να τους περιμένει στο γκαράζ μέχρι το επόμενο πρωινό..
Την εποχή που ήμασταν "σβούροι" λοιπόν, πιτσιρικάδες με τα Νταξάκια μας, τα παπάκια, TDRάκια και λοιπά, ένα σύνολο απίστευτης και ταυτόχρονα αξέχαστης μαλακίας μαζεμένοι σε διάφορα σημεία της πόλης να λέμε του κόσμου τα όργια περί διτρόχων περισσότερο -έμπαινε και κανένα μπουτάκι στη συζήτηση κατά καιρούς..- είχαμε στην παρέα μας και τον Νικήτα. Ένα παλικάρι με το μυαλό, τη φάτσα, τη συμπεριφορά, τη φωνή και τη γενικότερη εικόνα των 80's.. μέχρι και τα παρατσούκλια που του βγάζαμε μου έχουν μείνει αξέχαστα. Στόκος, ταραμάς, φραπές..
Ότι θυμάμαι απ'τον Νικήτα ήταν 80's.. το MBX του, τo δίλιτρο Fiat 124 του πρωτοξαδέρφου του με τις μπασογουφετιέρες στο παγκάζ που έπαιζαν ασταμάτητα Maiden και ντίσκο της εποχής, ποτέ πιο κάτω απ'τα 1000 ντεσιμπέλ.. τα πικάπ του με τους δίσκους του Παπακωσταντίνου και κάποιους από Πουλόπουλο.. ρε μας είχε τρελάνει με τις βελόνες και τα καλώδια των ηχοσυστημάτων του, μπορούσε να μας έχει ατελείωτες ώρες μέσα στο δωμάτιό του και με τα ηχεία ένα τσικ πριν το μπούκωμα να μας περιγράφει την τεχνολογία που βρίσκονταν εκεί, σε ένα δωμάτιο 6 πνιγμένων από τους δίσκους και τις αφίσες τετραγωνικών που μοιραζόταν μαζί με τον μικρό του αδερφό! Κι η μάνα του απ'έξω να μη μας τη χαλάει ποτέ. Ποτέ!
..δεν ήταν μόνο αυτό ο Νικήτας. Ήταν το παλικάρι που του κάναμε πλάκες, είτε βρισκόταν μαζί μας και χαβαλεδιάζαμε μοτοσυκλετιστικώς, είτε βρισκόταν με το φρέσκο γκομενάκι και μας έβλεπε μόλις την άφηνε σπίτι. Ήταν πολύ παρλαπίπας στα μοτοσυκλετιστικά. Αράζαμε τα μοτόρια σε κάποιο πεζοδρόμιο και μιλάγαμε με τις ώρες, συνεχώς ακούγαμε κάποια εξάτμιση να έρχεται προς το μέρος μας και πριν καν δούμε τι πλησιάζει πεταγόταν πρώτος ο Νικήτας. "ΜΤΧ ξετάπωτο", "ΚR μπουκωμένο", "Τσαλάκι με Proma ζιγκλερωμένο και πετάει άκαυτες", "Εφ-Ζι-Αρ εφτάμισι με Κ&N και λίγο φαγωμένα αλυσιδογράναζα".. κι όλα αυτά λίγο πριν πεταχτούν από κάποια γωνιά..! Τις περισσότερες φορές έπεφτε έξω, εξ'ού και το "Ταραμάς". Πάντα όμως γελούσε όταν τον κράζαμε και έπεφτε με μανία στον φραπέ του. Εξ'ού και το "Φραπές"..!
Ήσουνα τόσο 80's ρε φίλε..
Τα χρόνια πέρασαν κι όλοι ακολουθήσαμε τον δρόμο μας. Ο Νικήτας άλλαξε μπόλικες δουλειές από τότε, διοργάνωσε συναυλίες με τις γνώσεις που απέκτησε στα "κλαπατσίμπαλα", έφτιαξε τρισεκατομμύρια σουβλάκια σε διάφορα οβελιστήρια της πόλης.. βρήκε ένα καλό κορίτσι απ'το Ρέθυμνο και καταστάλλαξε. Σήμερα αν δεν κάνω λάθος έχουν κι ένα παιδί. Είναι κρίμα να χάνεσαι με τέτοιους ανθρώπους ειδικά όταν βρίσκεστε τόσο κοντά. Είναι ευτύχημα όμως να έχεις πάρει από αυτούς τόσα πολλά που δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ.
Σίγουρα κάπου θα ξανασμίξουμε Νικήτα..
Απάντηση με παράθεση
