Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος απο τότε που πήγα στο μεγάλο νησί.
ο τίτλος του εκδομικού μπορεί να ήταν και ... 8700 km για ένα χαμένο στοίχημα
Όλα ξεκίνησαν πριν σχεδόν 3 χρόνια όταν ο αδελφός, ο οποίος μένει στην Αγγλία, αποφάσησε να πάρει μηχανή. Εγώ για να τον πικάρω του είπα οτι ΔΕ παίζει να πάρεις και αν πάρεις θα έρθω να κάνουμε βόλτα στο “μεγάλο νησί”. Τελικά πήρε (ένα BMW GS 1200 Adventure) και ... έπρεπε να κρατήσω το λόγο μου.
Έτσι τον ιούλιο του 2010, μετά το γάμο του Φίλιππα (mikios400) και της Μαρίας (mikias), πήρα το παπόρι για Πειραιά, όπου και έκατσα μέχρι το απόγευμα και μετά βουρ για Πάτρα, μιας και το βαπόρι για Βενετία φεύγει στις 12:00 το βράδυ. Εδώ θα ήθελα να τονίσω οτι δρόμος Κόρινθος – Πάτρα μου φάνηκε πολύ οικείος μιας και η ποιότητα του είναι η ίδια με εδώ στη Κρήτη ... αλλά θα αναφερθώ ξανά για αυτόν προς το τέλος.
Ωρα 23:00 και το Σοφοκλής Βενιζέλος δένει στο λιμάνι της Πάτρας και ιδού μπροστά μου το ποιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής, 32 ώρες στο καράβι μέχρι τη Βενετία. Το καράβι δεν είναι και το καλύτερο, τη καμπίνα τη μοιράζομαι με το Peter, ένα αυστριακό που επέστρεφε απο τη ορειβατική βόλτα στη νότια Κρήτη και ένα άγγλο. Tο μόνο που κάνω, όσο ήμουν ξύπνιος είναι να παίζω με το laptop και να μιλώ στη γυναίκα στο τηλέφωνο.
1ή μέρα:
Εν τέλη ώρα 8 το πρωί της Τετάρτης δέσαμε στο λιμάνι της Βενετίας αλλά εγώ έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 10:30 ώστε να βγω απο το πλοίο μιας και μου είχαν στριμώξει τη μηχανή στο πάνω διάζωμα με τις νταλίκες και έπρεπε να τις περιμένω να βγουν.
Αφού χαιρέτησα 2 κοπέλια απο τη Λάρισα που είχαν χαράξει τη ρότα τους για Άλπεις με τα gsxr τους ... αρχίζω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξίδι. Με γέμάτο ρεζερβουάρ, φορτωμένη τη διαδρομή στο pda/gps και γεμάτος αγωνία αποχαιρετώ τη Βενετία και μπαίνω στην autostrata A4, την οποία κανονικά θα πρέπει να την λέγανε truck-strata. Πολύ, μα πάρα πολύ φορτηγό, απο τις 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση οι 2 ήταν γεμάτες απο φορτηγά. Έξω απο τη Βolognia σε μια διακλάδωση αυτοκινητοδρόμων δεν έβλεπες τίποτα άλλο απο φορτηγά, φορτηγά εμπρός,στο πλαι, στο αντίθετο ρεύμα, στη γέφυρα απο πάνω, στις εξόδους/εισόδους, παντού ...
Φοβερή διακίνηση προϊόντων.
Απο το Μilano και μετά τα πράγματα φτιάχνουν και η ταχύτητα αυξάνεται, το μόνο κακό είναι η βενζίνη τελειώνει και τα βενζινάδικα “ξαφνικά” δεν είναι τελικά σε κοντινές αποστάσεις. Ευτυχώς ο παράδρομος Α4/5 είναι μπροστά μου και το gps “λέει” οτι έχει βενζινάδικο. Στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, φυσικά ούτε λόγος για κρύο καφέ. Παραγγέλνω freddo cappuccino και αυτός ήταν χλιαρός σε κούπα ... απο τώρα τέλος οι κρύοι καφέδες.
Μέχρι τώρα να πω την καθαρή αλήθεια είχα απογοητευθεί, ζέστη (έξω απο το Μilano είδα και 45C) , πολλά φορτηγά, μεγάλες ευθείες ... βαρετά. Όμως με την είσοδο στη autostata Α5 όλα αλλάζουν, λιγότερη κίνηση, στροφές, ποτάμια, κρύο και βροχή.
Καλά καταλάβατε ... ανεβαίνω στις ΑΛΠΕΙΣ. ΜΑΓΕΙΑ, οτι και να πεις είναι λίγο, η βροχή δυναμώνει αλλά η ταχύτητα δε πέφτει, η άσφαλτος ειναι σμυριδόπανο. Όταν οδηγάς με βροχή στους χάλια δρόμους της Κρήτης, εδώ είναι σαν οδηγάς σε στεγνό στην Ατική οδό. Δε ξέρω πόσα τούνελ και γέφυρες πέρασα αλλά οι ιταλοί είναι μάστορες, τέλεια δουλειά, τέλεια άσφαλτος, τέλεια σήμανση, καθαρές παρκίδες, φυσικά καμία σχέση με μας.
Μεσημεράκι και είμαι στην είσοδο του Mont Blank, ένα τούνελ 12 χιλιομέτρων, σχεδόν ευθεία, με χώρους πάρκινγκ εντός και αυστηρή τήρηση της ταχύτητας και απόστασης απο το προπορευόμενο όχημα. Η αιτία έιναι το τρομερό ατύχημα που έγινε στις 23/3/99 με 38 νεκρούς. Στη Γαλλική πλευρά έχει στηθεί ένα μνημείο σε σχήμα φλόγας για το λόγο αυτό.
Link: Mont Blanc Tunnel - Wikipedia, the free encyclopedia
Είμαι πλέον στη Γαλλία και κατηφορίζω προς Γενεύη, δυστυχώς πήρα τη λάθος απόφαση και δε μπήκα Ελβετία, την άλλη φορά. Σουρουπώνει και επιτέλους έφτασα στη Μacon, όπου και θα μείνω σε ένα Motel της εταιρίας Balladine. Το δωμάτιο δε είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον είναι καθαρό και ευκαιρία για μπάνιο, φαγητό και τηλέφωνο σε γυναίκα και αδελφό.
Η πρώτη μέρα τελείωσε, η εμπειρία ήταν τρομερή. Ολομόναχος, πρώτη φορά σε εκτός Ελλάδας διαδρομές και καθόλου γνώση ιταλικών και γαλλικών (ουτε και οι ιταλοι/γάλλοι γνώριζαν αγγλικά), πάλι καλά. Το μηχανάκι στάθηκε παλικάρι, αν και φορτωμένο σα μουλάρι (μιας και μεταφέρνω προμήθειες για το αδέρφο απο Ελλάδα), δε με κούρασε, δεν υστέρησε πουθενά και δε μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα σε αυτά τα πρώτα σχεδόν 800 km στους ευρωπαϊκους δρόμους.
Απάντηση με παράθεση