ΠΟΙΗΣΗ

[nimbus]

Μαρίας Πολυδούρη


--------------------------------------------------------------------------------

Το Ημερολόγιο


Μέρος Α'



http://www.geocities.com/mpolidouri/Hmerologio_A.html

[nimbus]

Μαρίας Πολυδούρη


--------------------------------------------------------------------------------

Το Ημερολόγιο


Μέρος Β'


http://www.geocities.com/mpolidouri/Hmerologio_B.html

[matmat]

Τα πάντα για τον
Κ. Καρυωτάκη

http://users.otenet.gr/~lost/old/

[nimbus]

Χρυσάνθεμα

Ωχρή πορφύρα! Και το δάκρι μαγικό
πετράδι έχει γενή στη φορεσιά σας.
Τι κι’ αν φοράτε διάδημα βασιλικό
στη μαύρη χειμωνιά την ομορφιά σας.

Του ξανθού Ηλίου το φιλί διαβατικό
κι’ αν παίξη στα χρυσόξανθα μαλλιά σας,
δε θάναι ελπίδα, ούτε όνειρο θάναι γλυκό,
μόνο πιο κρύα θα νοιώστε τη χιονιά σας.

Ωχρή πορφύρα! Και ο βορηάς που το «ωσαννά»
σας τραγουδάει μ’ όλα τα λουλούδια,
τα φύλλα σας μαδάει πριν μαραθούν

Κι’ όσα πετράδια η πάχνη αφήνει ταπεινά,
δοξαστικά όσα η θύελλα τραγούδια,
στην άχαρη καρδιά σας δάκρια ανθούν...


Μαρία Πολυδούρη

[nimbus]

Είμαι το λουλούδι

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τάλλα εμένα
και της χλωμιασμένης μου όψης δε μαδάνε ένα ένα τα φύλλα.
Οι καλές οι μοίρες κ’ οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν στημένα,
σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε νοιώθω ανατριχίλα.

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει.
Και ζωή και χάρος είμαι, απ’ τη γελάστρα τύχη δεν προσμένω.
Αψηλό κι’ ωραίο στήνω το κορμί μου κι’ άλλο δε μου μοιάζει.
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στάστρα, θάμαι πεθαμένο.


μαρία πολυδούρη

[tifoefs]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nimbus
Ιθάκη


Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
'Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχή την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν


Κων/ος Καβάφης

Μπραβο nimbus ! Εψαχνα να το βρω αυτο το κομματι !

Καλα να σαι !

[matmat]

Επίκληση στους νεκρούς μου

Γραμμένο στο θάνατο της ποιήτριας Μ. Πολυδούρη

Ψυχές, που σας ελάτρεψα στα χρόνια της ζωής σας,
κι είσαστε τώρα τ’ άφταστο για μένα ιδανικό,
που τη γαλήνη εδείλιαζα να θίξω της σιωπής σας
και μ’ ένα ακόμα δάκρυ μου, μην κάνω σας κακό,

άγιες σκιές, που δύναμη παίρνω από σας να ζήσω,
κι ως μόνη εσείς υπόσχεση για μια καινούρια αυγή,
συρμένη από τον πόνο μου, μια χάρη να ζητήσω
έρχομαι τώρα και φιλώ την αλαφριά σας γη.

Για να σας σμίξω, ντύθηκα την ψυχική στολή μου
κι είμαι όλη μια κατάνυξη κι υποταγή βαθιά.
νιώθω να γέρνει ευλαβικά στα κάτω η κεφαλή μου
κι ας βράζει του άλγους μέσα μου η ακράταγη φωτιά.

…Θα ’θελα, αυτή που ξέφυγεν απ’ της ζωής το δρόμο
κι έρχεται τώρα αλύγιστη θλιμμένη, σιωπηλή,
με χαμηλά τα μάτια της και με γυμνό τον ώμο,
σαν άπλερο τα χέρια σας να τη δεχτούν πουλί.

Για να χαρεί τον έρωτα και τα λαμπρά της νιάτα
και τα κρινοδαχτύλια της η Μούσα να φιλεί,
θα μάτωνα τα πόδια μου στης γης την κάθε στράτα,
ως να της βρω το ανεύρετο βοτάνι που ωφελεί.

Μα πρώτη αυτή παράτησε το μάταιο τον αγώνα
κι απ’ τα μεγάλα μάτια της τραβήχτηκε το φως…
Ήταν μι’ αγερινή, χλωμή κι εφήμερη ανεμώνα.
για το ιερό σας μάζωμα, θα ’ν’ άξιος στολισμός!


ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ.

[matmat]

Μαρία Πολυδούρη

Διαλεχτό της ζωής κι ακριβό της στολίδι,
δεν τα χάρηκες πλέρια τα πλούσια της δώρα,
μα όσο ο Πόνος θα ζει κι η Αγάπη στον κόσμο,
δεν πεθαίνεις. μαζί τους θα υπάρχεις, Μαρία!
Η ψυχή σου που κλαίει στο γραφτό σου το στίχο,
θα ’ναι τώρα πνοή και παλμός στον αιθέρα,
θα ’ν’ ηχώ μες στο χάος και κραυγή στον αγέρα,
στη βροχή που κυλά θα ’ν’ αβρότατος θρήνος
και μι’ αχτίδα στο φως που μαδιέται το δείλι.
Όσο ο Πόνος θα ζει κι η Αγάπη στον κόσμο,
μες στη μέθη του πρώτου φιλιού θα υπάρχεις
και στο δάκρυ που ρέει απ’ τ’ ανθρώπινο κλάμα!

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ.

[matmat]

Ω δέντρα!

Ω δέντρα! που η ανθρώπινη σκληρότη σε ντουβάρια
σας κλείνει, για να χαίρεται μόνη την εμορφιά σας,
ως βλέπω να σωριάζονται γύρω σας τα λιθάρια,
πονεί η ψυχή μου και θρηνεί την άδικη σκλαβιά σας.

Παιδιά του δάσους λεύτερα, θρεμμένα από τον ήλιο,
μεγαλωμένα στου βουνού το μυρωμένο αγέρι,
σας κλέβουν απ’ το ιερό που ανήκετε βασίλειο,
και τον κρυφό τον πόνο σας κανένας δεν τον ξέρει.

Κάλλιο να πέφτει κεραυνός μεμιάς να σας ρημάζει
παρά να μαραζώνετε σε μάντρα νοικοκύρη,
να νιώθετε πως στο βουνό πέρα γλυκοχαράζει,
κι όμως το φως δε δύναται σ’ εσάς να πρωτογείρει

Μυρτιώτισσα...

[matmat]

Και 'τούτο...

Ανία

Τι να ’ναι αυτό που μ’ αναγκάζει
κάθε μου πόθο να σκοτώνω
και σ’ ένα ατέλειωτο μαράζι
πικρά, βουβά να σιγολιώνω;

Γιατί το χέρι μου να σπάζει
της ηδονής τ’ άγιο ποτήρι;
Γιατί το είναι μου ησυχάζει
μονάχα σαν ο Ήλιος γύρει;

Γιατί το φως μου φέρνει ανία
τ’ ολόγλυκο το φως της μέρας;
Ποια της ψυχής άγρια μανία
μου δείχνει τη ζωή σαν τέρας;

Κι όμως γεννήθηκα μια μέρα
που όλα τριγύρω μου γελούσαν
κι ήρθα χαρά για τη μητέρα
και για το σπίτι. μ’ ευλογούσαν

τα πατρικά μου χέρια εκείνα
που τώρα μίσεψαν για πάντα.
Γύρω στην κούνια μου από κρίνα
και ρόδα κρέμασαν γιρλάντα!

Κι όταν εγίνηκα παιδούλα,
είχα δικιά μου όλη την Πλάση,
μες στα περβόλια ρηγοπούλα
κι αγριοκάτσικο στα δάση!

Μα μ’ έβρηκε η βαριά κατάρα
την ώρα ακόμα που ποθούσα
με μια παιδιάστικη λαχτάρα
του Ήλιου το στόμα να φιλούσα.

Τώρα και ποιος θα με γλιτώσει
απ’ της ζωής την Ερινύα;
Το χέρι του ποιος θα μού δώσει;
Ποιος θα με σώσει απ’ την ανία;


Μυρτιώτισα

[matmat]

Κεριά


Aγαπημένες του μέλλοντος μας μέρες αραδιασμένες στέκοντ' εμπροστά μας
σαν μια σειρα κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων.
Τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δε θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή τους,
και με λυπεί το πρώτο φως τους να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.
Δέν θέλω νά γυρίσω, νά μή δώ καί φρίξω
τί γρήγορα πού η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τί γρήγορα πού τά σβηστά κεριά πληθαίνουν.


Κ . Καβάφης

[nimbus]

Αφιέρωση

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθεν η Ώρα
Στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί
στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα
χέρια της μια κιθάρα θλιβερή,

Κιθάρα παλαιϊκή που κλει πληθώρα
μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή
κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα
που ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή,

Ήχος μέσ’ στην καρδιά της αποστάζει.
Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί
στην πόρτα μου ήρθε δίχως να διστάζη

Και το κιθάρισμά της πότε πότε
σα νάτανε η φωνή σου η μυστική
τους στίχους σου που μου τραγούδαες τότε.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

[matmat]

Η κλίμακα του λίθου

"Αφότου 'ξώκειλε το ζαφειρί αστέρι ξέρα ο νους η ουλή βυθός
μόνο εσύ ω ποίηση έμεινες να φέγγεις
μέσ' από βράχο διάφανο το μόνο πλοίο.
Πιο κορυφαίο σπόνδυλο απ' τη σιωπή δεν έχεις
χαράδρα η μνήμη, μάγμα απέραντο η οργή.
Κι αν το νόημα είναι του βυθού;
Η μελλούμενη πορεία αξία εσχάτη είναι
ή το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω όχι να σε βρω;
Γιατί άλλο από το παραλήρημα δεν σου 'μεινε φυσίγγι
δεν έχει άλλη εκβλάστηση από τη φλέβα σου
που πλημμυράει την πολιτεία συρίζοντας ως τον ενδότοιχο
σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει
ανατέλλει δύει εντάφια πλησιφαής
με φεγγάρια χαίνει με παλίρροιες
όπως απλώνει στα ορυκτά το έκζεμα του πλανήτη
κι από τη βολή του πρόγονου δε σβήνει η ηχώ
για το αν υπάρχουν ανάμεσά μας σύνορα"


ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

[matmat]

Είδα

"Είδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου:
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Το νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω, μόνο εκεί.

Τρελλό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού,
είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα-κι ήτανε πάντ' αλλού.

Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Μείνε
είν' όμορφη κι η χώρα μας, καιρός ν' αράξεις πια.
Είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.

Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω, μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά"

[matmat]

Το ταξίδι

"Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι εγώ κι η Αννούλα
λίγοι παλιοί σύντροφοί μου και κάποιες κοπέλες μαζί,
μπήκαμε μέσα σε μιά γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα,
μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί.

Ούτ' ένα σύννεφο κι ούτ' ένας μαύρος καπνός στον αγέρα,
πλάι μας στήθη ερωτιάρικα κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί,
φως στα μαλλιά τα ξανθά, φως στο πέλαγο, φως πέρα ως πέρα,
μα ποιος επήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;

Ω! τι με νοιάζει κι αν πάμε ως εκεί; τι με νοιάζει; Γελάει
όλ' η γλυκιά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή,
στ' άπειρο μέσα κυλάμε, κι η Αννούλα τρελλά τραγουδάει,
όπου και νά 'ναι μακριά θα φανή της Χαράς το νησί"